Alicja Laube

Mam 23 lata. Od ok 6lat mam mocno obniżony nastrój, czeste zmiany nastroju, wszystko mnie przytłacza, przez 6 lat nie dopuszczalam mysli ze jestem słaba i czytając książki psychologiczne i uprawiając sport jakoś radzilam sobie sama, ale teraz wiem ze to wcale nie słabość i widzę ze całe życie nie mogę sama siebie podnosić bo w koncu moge się na sobie zawieść.. Przyznalam przed sama sobą że potrzebuje pomocy chociaz boje sie usłyszeć nasuwajacej się diagnozy. Nie wiem jednak czy czas na psychologa czy psychiatre?

Od dłuższego czasu mam ze sobą coraz większe problemy. Czynności z którymi nie miałam wcześniej problemu, jak nauka sprawiają mi ogromne trudności. Mam okropne problemy z koncentracją i zapamiętywaniem. Całe dni czuje się przygnębiona i ociężała, a podczas spotkań z innymi ludźmi mam wrażenie jakbym zakładała maskę stając się najzabawniejszą osobą w towarzystwie, starając się wszystkim przypodobać. Z kolei w domu przy rodzinie często nie potrafię zmusić się do uśmiechu i czuję, że tylko obciążam ich swoją obecnością. W jednej chwili potrafię na kogoś naskoczyć, często nieprzyjemnym komentarzem i kompletnie nad tym nie panuje. Dawniej niewiele rzeczy mnie wzruszało, natomiast teraz często muszę powstrzymywać się na środku ulicy, aby nie wybuchnąć płaczem. Jest mi ciężko wytrzymać z samą sobą i nie wiem, czy jestem po prostu przewrażliwiona i mam "wziąć się w garść" jak słyszę coraz częściej czy powinnam udać się z tym do specjalisty?