Dzień dobry, potrzebuję pomocy. Trudno mi wyrazić słowami to jak czuję się w środku, ale w skrócie n

Dzień dobry Pani,

na początku chciałabym odnieść się do tego, co napisała Pani o trywialności swoich problemów. Jeżeli coś Pani dolega, wprawia Panią w dyskomfort jest to ważne i Pani trudności zasługują na taką samą uwagę, jak trudności innych osób. Z tego co Pani pisze pogorszenie pojawiło się w momencie rozpoczęcia studiów, które nie dają Pani zbyt wiele satysfakcji, a jednocześnie czuje się Pani w pewnego rodzaju impasie ze względu na pojawiające się myśli, że nie da Pani sobie rady. Obniżony nastrój, smutek, o którym Pani pisze oraz pojawiające się napady panicznego lęku mogą świadczyć np. o nagromadzeniu się napięcia, stresu, które stają się zbyt intensywne. Dodatkowo negatywne myśli, które Pani opisuje mogą wprawiać w ruch tzw. wewnętrzne błędne koła - negatywne wzory działania, które utrudniają nam satysfakcjonujące funkcjonowanie. Np. myślę "nie dam rady" więc czegoś nie zrobię -> nie zrobiłam, więc uznaję, że sobie nie radzę, czuję się gorzej -> więc czegoś nie robię, czuję się gorzej ->... i tak koło kręci się dalej, zwiększając smutek, bezsilność. Bardzo ważna w tym wszystkim jest dbałość o siebie, uważność na swoje potrzeby. Moja odpowiedź oparta jest o wiadomość i w żadnym stopniu nie zastąpi konsultacji psychologicznej, do której gorąco zachęcam, przy wsparciu specjalisty może Pani ponazywać to, czego Pani doświadcza oraz znaleźć sposoby na to, jak może Pani sobie z tym radzić. Do postawienia odpowiednich hipotez potrzebny jest dokładny wywiad, żeby jak najlepiej odnieść się do Pani trudności.
Pozdrawiam serdecznie.

Szanowna Pani,
objawy te nie są trywialne, a poważne, i wymagają tak samo konsultacji ze specjalistą - jak w momencie kiedy jest się chorym i trzeba iść do lekarza.
To co Pani opisuje świadczy o lęku, napadach paniki, obniżonym nastroju, spowolnieniu psychoruchowym, braku energii - i są to poważne objawy. Zawsze można próbować radzić sobie na początek samemu - ale efekt tego będzie trudniejszy do uzyskania lub mniej skuteczny. Samopoc mogłaby polegać na edukacji i korzystania z dostępnych podręczników dla pacjentów (Clark, Beck "Zaburzenia lękowe" lub Cuncic "Podręcznik pracy z lękiem" )- jednak to nie zastąpi terapii. Może natomiast pomóc zrozumieć powagę sytuacji i mechanizmy działania. To ważne - proszę zwrócić się do materiałów edukacyjnych w nurcie "poznawczo-behawioralnym", tak będzie najłatwiej zrozumieć pewne mechanizmy.
Niestety tak naprawdę nie znam pełnego wywiadu, nie ma też diagnozy od lekarza więc tak naprawdę nie wiadomo co tak dokładnie Pani dolega. Dlatego ponad wszystko warto poszukać chociaż nisko płatnej lub bezpłatnej formy konsultacji lub nawet terapii - czyli wizyty u psychologa lub psychoterapeuty by ten przeprowadził wywiad i wskazał jak można Pani pomóc.
Życzę powodzenia, pozdrawiam

Dzień dobry, zdaję sobie sprawę jak strasznie trudne musi dla Pani być odczuwanie tych wszystkich trudnych emocji, odczuć i reakcji organizmu na stres, lęk i obniżony nastrój. Takie zagubienie o jakim Pani tutaj pisze "nie wiem czy jestem na dobrym kierunku studiów", "nie wiem już kim jestem" itp są pytaniami, na które przy pomocy terapeuty możliwe jest znaleźć odpowiedź. Podziwiam Panią, że pomimo tak trudnych uczuć względem obecnej sytuacji jednak Pani nie zrezygnowała, a nawet zadała te pytania poszukując pomocy. Znalezienie psychologa na pewno jest właściwym krokiem ku lepszej zmianie i poprawie swojej sytuacji.
Podpowiem, że poza poszukiwaniem możliwości darmowej pomocy psychologicznej na NFZ lub w programach refundowanych (jest takich na prawdę dużo), to są gabinety i placówki, które mają możliwość rozłożenia płatności za terapię na raty (w miarę możliwości finansowych pacjenta).
Trzymam kciuki za poprawę. Pozdrawiam

Witam, konsultacja psychologiczna i psychiatryczna wydaje się być tu najlepszym pierwszym krokiem. Pozdrawiam

Dzien dobry, nie wolno bagatelizowac zadnych objawow, zwlaszcza psychicznych czyli emocjonalnych ktore sa spowodowane roznymi emocjami tymi szczegolnie negatywnymi , ktore odnosimy do siebie to na pewno zaprzeczanie lekom, poczucie wstydu i nieprawdziwa .samoocena.Warto sie sobie przyjrzec do tego czesto jest potrzebna pomoc i psychoterapia.Zapraszam do kontaktu, pozdrawiam serdecznie.Tamara Bogdanowicz psycholog psychoterapeuta Krakow.

Dzień dobry, zacznę od tego, że bardzo się cieszę, że napisała Pani tutaj to zapytanie, ponieważ to może być pierwszy krok, jaki wykonuje Pani w kierunku siebie i z myślą o sobie.
Zdarza się tak, że czujemy się przytłoczeni i ciężko nam złapać kontakt ze sobą, z tym, czego potrzebujemy, czego pragniemy, czego mamy dość. Czasem ten stan jest przejściowy, a kiedy indziej nasila się do poziomu, w którym odbiera nam swobodę i radość życia.
Pisze Pani o początku studiów i o braku wiary w swoje możliwości. Może Pani zostać w miejscu, w którym nie czuje się Pani dobrze, bo nigdzie indziej nie da sobie rady... Myśląc o tym, wyobrażam sobie, jaki to ciężar być w takim potrzasku.
Jako osoba młoda i potencjalnie u progu życia - ma Pani tysiące, jeśli nie miliony dróg do wyboru. To cudowna możliwość, która może jednak przerazić, wtedy gdy nie mamy oparcia w sobie, mówiąc inaczej wtedy, kiedy nie możemy sobie zaufać.
Wsparcie terapeutyczne w takich chwilach bywa nieocenione. Daje możliwość zadbania o siebie, poznania swoich rzeczywistych potrzeb, spotkania się z prawdziwym sobą. Gdyby finanse były barierą, proszę pamiętać o możliwości skorzystania z pomocy psychologa/ psychoterapeuty na NFZ, lub o terapii niskopłatnej. Zawsze jest rozwiązanie i czasem w życzliwej obecności, łatwiej jest usłyszeć siebie. Zapraszam do kontaktu, kiedy poczuje Pani gotowość.
Pozdrawiam serdecznie, życząc wszystkiego tego, co potrzebne.

Witaj, Twoja sytuacja brzmi bardzo poważnie. W pierwszej kolejności udaj się proszę po pomoc do lekarza psychiatry. Włączenie dobrze dobranej farmakoterapii złagodzi Twoje objawy.
Są miejsca gdzie można dostać darmową pomoc psychologiczną (czasem trzeba trochę poczekać) ale warto ustawić się w kolejce. Jeśli masz też możliwość zacznij od drobnych aktów dobroci dla samej siebie. Nie dowalaj sobie - robisz tyle ile możesz, mając takie zasoby energetyczne jakie masz. Rób rzeczy małymi krokami - jeśli nie możesz zrobić dużej rzeczy zrób małą. Spróbuj medytacji prowadzonych przed snem. Zacznij od 10 minut spokojnego oddychania. Wypisz przed snem 3 dobre rzeczy z danego dnia. Np: zrobiłam sobie jedzenie, zmyłam po sobie talerz i kubek, przeczytałam stronę notatek.
Pamiętaj czas, który teraz przechodzisz minie. Zadbaj o swój dobrostan. Pozdrawiam Cię serdecznie. Agata H.

Dzień dobry. Dobrze, że zdecydowała się Pani sięgnąć po pomoc. Podane przez Panią objawy mogą świadczyć o depresji i/lub zaburzeniu lękowym. W tej sytuacji wskazana jest konsultacja z lekarzem psychiatrą, który postawi diagnozę i prawdopodobnie zaleci Pani farmakoterapię. Należy stosować się do jego wskazówek. Ważnym elementem leczenia jest także uczestnictwo w psychoterapii. Psychoterapeuta pomoże Pani dojść do źródła problemu i wypracować korzystne zmiany. Pomocy można szukać nie tylko prywatnie, ale również w ramach NFZ. Jeśli jest Pani zainteresowana konsultacją psychologiczną podczas której możemy szerzej omówić trudności z którymi się Pani mierzy – zapraszam na spotkanie online ze mną, poprzez portal ZnanyLekarz. Będę mogła wtedy poznać lepiej Pani sytuację, zapewnić wsparcie psychologiczne i ustalić działania wspomagające do czasu rozpoczęcia leczenia oraz regularnej psychoterapii (np. jak radzić sobie ze stresem i napięciem w związku z egzaminami). Dostępne są terminy w ciągu dnia, jak również w nocy oraz w weekendy – zróżnicowane cenowo. Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego.

Szanowna Pani,

opisany przez Panią stan psychiczny – przewlekłe obniżenie nastroju, zaburzenia lękowe z napadami paniki, trudności z tożsamością i motywacją – może wskazywać na zaburzenia depresyjno-lękowe, ale w świetle aktualnej wiedzy klinicznej warto rozważyć również inne możliwości diagnostyczne.

Badania (Kessler et al., 2005; Dell’Osso et al., 2011) pokazują, że podobne objawy często towarzyszą nierozpoznanym zaburzeniom neurorozwojowym, takim jak ADHD lub spektrum autyzmu, a także niektórym zaburzeniom osobowości. Właśnie dlatego kluczowe znaczenie ma trafna diagnoza różnicowa – nie po to, by etykietować, ale by lepiej zrozumieć mechanizm cierpienia i dobrać skuteczną pomoc.

To, co Pani przeżywa, nie jest błahe. To realne, złożone doświadczenie kliniczne, które zasługuje na pełne zrozumienie i profesjonalne wsparcie.
Zapraszam do kontaktu