Mąż ma urojenia ,uważa że go zdradziłam Wymyślał nie prawdzie sytuacje. Córka była z nim u lekarza(1

Pani sytuacja jest bardzo trudna i wymaga dużej siły. Gdy mąż ma urojenia i odmawia przyjmowania leków, kluczowe jest, aby Pani skupiła się na swoim zdrowiu psychicznym. Proszę starać się zachować spokój w obliczu jego oskarżeń, ponieważ są one wynikiem zaburzeń psychicznych. Warto poszukać wsparcia w terapii indywidualnej, aby zrozumieć swoje emocje i stres związany z tą sytuacją. Edukacja na temat zaburzeń psychicznych również może być pomocna w lepszym zrozumieniu jego zachowań. Jeśli sytuacja się pogarsza, rozważenie interwencji specjalisty zdrowia psychicznego może być konieczne. Proszę pamiętać o ustalaniu granic dla własnego dobra, ponieważ Pani dobrostan jest równie ważny. Życzę Pani siły w tej trudnej sytuacji. Pozdrawiam

Współczuwam Pani, to bardzo przykra sytuacja. Prawdopodobnie Pani mąż ma tak zwany Syndrom Otella. Jeżeli mąż używa alkohol, powinien przestać to robić natychmiast i na zawsze, i zacząć brać leki. Mężowi potrzebna również psychoterapia indywidualna, ponieważ współwystępujące zaburzenia osobowości obciążają przebieg tej choroby psychicznej.
Niestety pod wpływem swoich urojeń o niewierności mąż może przejawiać agresję i/lub autoagresję, dlatego ważne jest, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo fizyczne, i postawić solidne granice. Jeżeli mąż nie zgodzi się bezwzględnie stosować się wszystkich zaleceń lekarza, to nie ma szans na poprawę, i faktycznie zostaje tylko rozwód, ponieważ to kwestia bezpieczeństwa. Mąż musi to zrozumieć i zacząć przyjmować leki.

Bardzo mi przykro, że znajduje się Pani w tak trudnej sytuacji. To, co Pani opisuje, brzmi niezwykle obciążająco, zwłaszcza gdy mąż zmaga się z urojeniami i odmawia przyjmowania leków, które mogłyby mu pomóc. Wiem, że to może budzić u Pani ogromne poczucie bezradności i zmęczenia, szczególnie po tak długim czasie.

Wsparcie bliskich osób, córki, jest teraz bardzo cenne. Jednak biorąc pod uwagę, jak trudne i przewlekłe są te okoliczności, warto rozważyć również wsparcie zewnętrzne, zarówno dla Pani, jak i dla męża.

Być może warto skonsultować się ponownie z lekarzem męża, aby omówić, jakie kroki można podjąć w sytuacji, gdy mąż odmawia leczenia. Może to być bardzo trudne, ale czasami konieczne jest rozważenie bardziej stanowczych działań, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne bliskiej osoby.

Dla Pani samej kluczowe jest, aby znaleźć przestrzeń do dbania o siebie. Może warto zastanowić się nad wsparciem psychologa, który pomoże Pani poradzić sobie z tym ciężarem i znaleźć sposoby na radzenie sobie z emocjami oraz sytuacją w domu. Pani zdrowie i dobrostan są równie ważne, i to, co Pani teraz przeżywa, wymaga wsparcia.

Nie jest Pani sama w tym wszystkim, i choć sytuacja jest bardzo trudna, są ludzie i możliwości, które mogą Pani pomóc przetrwać ten czas i odnaleźć siłę do dalszego działania.

To, co opisujesz, jest bardzo trudne i wymaga ogromnej siły z Twojej strony. Urojenia Twojego męża mogą być objawem poważnych problemów psychicznych (to jednak trzeba sprawdzić). Odmowa przyjmowania leków znacznie utrudnia leczenie, co z pewnością odbija się na Waszym codziennym życiu.

W takiej sytuacji ważne jest, abyś nie była z tym sama. Rozważ skontaktowanie się z lekarzem psychiatrią lub terapeutą, który może doradzić, jak postępować, by skutecznie pomóc mężowi, ale też zadbać o siebie. Może być też konieczne zaangażowanie osoby z zewnątrz – np. kogoś z rodziny, lekarza prowadzącego lub instytucji wspierających opiekunów w takich sytuacjach.

Pamiętaj, że Twoje zdrowie psychiczne i emocjonalne też jest ważne. Znalezienie wsparcia – czy to w rodzinie, wśród przyjaciół, czy u specjalisty – może pomóc Ci poradzić sobie z tym ciężarem. Nie bój się prosić o pomoc, bo to, co przeżywasz, jest naprawdę trudne i wymaga wsparcia. Jesteś bardzo dzielna, ale nie musisz przez to przechodzić sama.

Dzień dobry,

Na wstępie chciałbym powiedzieć, że bardzo współczuję Pani tej sytuacji. Jest ona naprawdę trudna. Wyobrażam sobie, że bardzo odbiera Pani energię na co dzień, szczególnie będąc ciągle oskarżaną o coś, czego Pani nie zrobiła. Faktycznie, urojenia zazdrości są jednym z typów urojeń, w których osoba jest przekonana o zdradzie partnera, mimo, że nie ma to pokrycia w rzeczywistości.

Zastanawiam się nad tym, jaka jest pierwotna przyczyna jego urojeń: mogą to być zaburzenia urojeniowe lub tzw. "zespół Otella", który występuje w przypadku nadużywania alkoholu.
Niezależnie od genezy, mąż powinien przyjmować leki, które ma zalecone.

Jak Pani może poprawić swój dobrostan psychiczny:
- Wsparcie społeczne: Rozmowy z przyjaciółmi, rodziną lub grupami wsparcia o swoich uczuciach i potrzebach. To pomoże Pani radzić sobie z emocjonalnym ciężarem sytuacji.
- Zadbanie o siebie: Proszę pamiętać o swoim zdrowiu psychicznym i fizycznym. Jeśli ma Pani taką możliwość i nie stoi nic na przeszkodzie, zachęcam Panią do wygospodarowania czasu na relaks, hobby i aktywności, które sprawiają Pani przyjemność.
- Psychoedukacja na temat choroby: Proszę dowiedzieć się więcej o urojeniach, aby lepiej zrozumieć, co doświadcza Pani mąż. To może pomóc w zrozumieniu jego objawów, zdystansowaniu się od nich i współpracy w leczeniu Pani męża.
- Zarządzanie stresem: Techniki relaksacyjne, takie jak medytacja, joga czy nawet spacer, mogą pomóc w redukcji stresu i poprawie Pani samopoczucia.

Pozdrawiam

Dzień dobry,

jest to bardzo trudna sytuacja, bo dopóki mąż nie stwarza zagrożenia dla siebie lub innych - nie można zmusić go do leczenia. Natomiast jeśli mąż byłby w ewidentny sposób agresywny wobec Pani lub córki - ma Pani prawo wezwać karetkę. W sytuacji, kiedy pacjent stanowi zagrożenie może być leczony bez swojej zgody.

Warto zadbać o jakieś wsparcie dla siebie - być może udać się do psychologa na sesję indywidualną albo poszukać grupy wsparcia dla bliskich pacjentów chorujących psychicznie, jeśli jest taka w Pani miejscu zamieszkania. Często od osób, które są w takiej sytuacji można dostać zarówno dużo zrozumienia jak i można posłuchać jak inni sobie radzą z doświadczeniem choroby psychicznej u swojej bliskiej osoby. Czasem udaje się też znaleźć jakieś pragmatyczne rozwiązania, bo "ktoś z grupy coś przerabiał" i ma doświadczenie z tym, z tym i z tym. Ale przede wszystkim można się poczuć mniej samotnym w tej trudnej sytuacji.

Pozdrawiam serdecznie.