Dzień dobry. Od początku swojej terapii psychodynamicznej, która trwa prawie 3 lata poruszam temat b

Dzień dobry. Od początku swojej terapii psychodynamicznej, która trwa prawie 3 lata poruszam temat bycia irytującym. Wiem, że tak jest i myślę, że pewnie z różnych powodów, ale aktualnie martwię się konkretną sytuacją, która odbywa się na sesjach. Otóż czasami pytam swoją terapeutkę o coś, aby potwierdzić o co jej chodzi czy do jakiego wątku nawiązuje, a takie pytania ją irytują, mniemam ponieważ w jej odczuciu musi się powtórzyć. Potrafię to zrozumieć, że powtarzanie się wielu ludzi irytuje, tylko ja nie robię tego na złość, a po prostu tak mam, często czegoś zapominam albo są po prostu rozmowy, w których nie jestem pewny o co chodzi terapeutce więc dopytuję. Mam wrażenie, że z jej perspektywy każde takie pytanie jest niepotrzebne, bo już wcześniej mówiła o co chodzi. Mój problem jest taki, że nie odnoszę wrażenia, żebym robił to nieświadomie bądź z premedytacją, a problem nie leży nawet w mojej psychice tylko kognitywistyce i ciężko cokolwiek na to podziałać. Wszystko to powiedziałem swojej terapeutce. Teraz to czego nie powiedziałem jeszcze. Mam wrażenie, że nawet jak pytam o coś co było poruszane na jednej z ostatnich sesji to ją to irytuję. Nie wiem czy chodzi o to, że może z jej perspektywy nie wyciągam wniosków czy tak jak wcześniej pisałem, że musi się powtórzyć, ale gdyby chodziło o wnioski to przecież na sesji tyle się dzieje i jest to trudny proces, że nie wprowadzę wszystkich zmian, nie zapamiętam wszystkiego i nie zmienię całego myślenia w jedną czy dwie sesje. Idąc dalej odnoszę wrażenie, że nie da się zmienić mojego zapominalstwa i niepewności o co może chodzić/do czego ktoś pije, a nawet jeśli to w jakimś nieznacznym stopniu. Do tego zastanawiam się czy to nie jest problem terapeutki, a nie mój, ale boję się jej to powiedzieć, bo często zdarza mi się na nią zdenerwować i mniej albo bardziej nieświadomie ją zaatakować w dyskusji, a wiem, że jeśli tylko powiem, że się nad tym zastanawiam to znowu ją poirytuję, a nie chcę się więcej z nią kłócić czy sprawiać wrażenia, że ją atakuję, tym bardziej, że terapia ma być o mnie, a nie o niej. Mam teraz bardzo trudny okres w terapii i mam wrażenie, że wszystko zaczęło się od pewnego ciężkiego tematu, który poruszyłem 3 miesiące temu (dotyczył on terapeutki i jej rodziny), i że do tego przez moje ostatnie kłótnie terapeutka ma do mnie o wiele mniej cierpliwości, sympatii i jest chłodna (choć od początku terapii irytowały ją moje pytania, na które już wcześniej odpowiadała, ale nigdy nie czułem, żeby była aż tak chłodna), ale to też nie tak, żebym ją obwiniał, co najwyżej nie potrafię przyjąć jej punktu widzenia, na niektóre sprawy (problemy z empatią), ale mimo wszystko jej zwiększona mechaniczność sprawia mi spory ból, a wiem, że to moja wina i nie potrafię nic z tym zrobić i mam wrażenie, że spaliłem swoje mosty. Przechodząc do pytania, bo mógłbym jeszcze wiele opowiadać, to czy myślą Państwo, że takie wypytywanie jest do wyleczenia? Czy wielu ludzi irytują takie pytania, przez które muszą się powtarzać? Czy jest z tej patowej sytuacji, w której jestem między niepewnością o co chodzi terapeutce, a irytacją terapeutki przez zadanie jej pytania jakiekolwiek wyjście, bo jedna i druga opcja mam wrażenie jest zła i blokuje terapie. Czy w takiej sytuacji jest to problem bardziej z pacjentem czy może jednak terapeutą, albo inaczej czy w jakiejkolwiek relacji, gdzie takie zdarzenia jak te opisane wyżej mają miejsce są winą po stronie osoby pytającej, czy odpowiadającej? Czy relacja terapeutyczna, w której terapeuta przybiera bardziej zdystansowaną i chłodną postawę względem pacjenta może się uleczyć i być bardziej satysfakcjonująca?