Piotr T. Karasek

Witam,jestem w relacji ''friends with benefits'' z facetem w wieku 47lat, ja mam 30, znamy się 2 msc, przez 1 msc mieszkałam u niego. On super ekstrawertyk, ja mocny introwertyk, a nawet pustelnik/samotnik, leczę się na chad (obecnie w epizodzie depresji) a także mam autyzm wysokofukncjonujacy, moja potrzeba kontaktu z ludźmi jest mała,on ciagle by sie kims gadal, mi do szczescia potrzebny jest swiety spokoj(na chwilę obecną jestem mocno przebodzcowana, irytuje mnie kazdy sms i kazda zbedna rozmowa tel-on tego kompletnie nie kuma), na poczatku jego obecność powiedzmy, ze mi nie przeszkadzala, ale po miesiącu znoszenia jego gadania, zaczepiania mnie i ciagłego kasłania(ma astme)i wiecznego przez to niewyspiania się zaczelam się spalać w srodku z nerwów, musialam od niego wyjechać, myslalam, ze kilka dni i wróce ''do siebie'' ale to juz trwa miesiąc, przez ten czas prosilam go wiele razy by do mnie nie dzwonil i nie pisal, bo mnie to irytuje(zwłaszcza, ze kazda rozmowa konczy sie kłótnia), przez ost 2 lata mieszkalam sama, przyzywyczailam sie do tego i raczej się nie odzwyczaje, ale ze mam problemy finansowe to mieszkam z nim, wiadomo korzysci sa obopolne, z mojej strony absolutnie nie bylo mowy o uczuciach ''wyzszych'', zdawalo sie, ze on też, az do niedawna, zaczely sie gadki, ze z nim mam byc, a ze mi przepisze swoje mieszkanie, ze mi sie oswiadczy itd, same te teksty zaczely mnie bardzo irytować.Wiele razy nie umial uszanować moich prosb odnosnie calkowietgo nie odzywania się do mnie (samo mieszkanie z nim wypatrasza mnie z emocji, więc jak wracam do siebie to chce calkowicie od niego odpoaczac i powiedzmy ''zatęsknić''), więc za kazdym razem go blokowalam, mimo to, nękał mnie setkami smsów, wyzywał od szmat i że mnie znajdzie(nie wiem gdzie mieszkam) a po chwili pisał, że mnie kocha, ze chce ze mną być itd. Taka sytuacja miała miejsce 2x mimo, ze obiecywał ze już nigdy nie zwyzywa mnie od dziwek )za kazdym razem głupia wymówka, ze był po alkoholu i ze to moja wina, bo go zablokowałam i sprowokowalam. i ze chyba nawet lubię, kiedy on mnie wyzywa.Doskonale wie, ze mam chad, autyzm, nawrót depresji i całkowite przebodzcowanie telefonem i ludzmi, ale ma to gdzieś i nie wiem z czym to się wiążę-nawet go to nie obchodzi, ale mi to mi zarzuca ciagły egoizm i ze ma byc tak jak tylko ja chce, zachowuje sie jak niestabilnie psychicznie tyran (kilka awantur o to, ze w ciagu 30 sek nie wyłaczyłm jasnie panu piszczącej pralki, ze zrobilam za duże zakupy i ze przęłaczałam kanały tv, narzuca mi swoją wolę w wielu kwestiach) jest czepialski, w gorącej wodzie kąpany, umniejsza moje potrzeby,od początku mówilam, ze z nim nie bede, ze mogę tylko pomieszkiwać na wczesniej ustalonych jasno zasadach, teraz ma pretensje, ze siedzę u siebie już miesiąc, ze nie dotrzymałam słowa, ze mialo byc tylko kilka dni, ze jego wykancza samotnosc, ze się zapije, ze nie dokonczyl remontu i nie poszedl na wizyte kontrolną do lekarza-przeze mnie, bo mnie nie ma i on nie ma dla kogo tego robić. Wczoraj awantura, ze jak ja mogę chcieć spędzić swieta z własną rodziną,a nie z nim, on chce mi zrobić urodziny-ale nie bierze pod uwage, ze ja nie chce, zadna moja potrzeba nie jest brana pod uwagę, a jak już jest to jest albo umniejszana albo wytykana, ze on coś dla mnie zrobił. Ogólnie zle traktuje ludzi, panie z obsługi telefonicznej sa takze wyzywane od roznych, drze się na nim i zapala od zera do stu w ciągu 1 sec.Zaczynam przeczuwać, ze to nie pyknie na dłuzej, zeby wyjść z depresji potrzebuje spokoju ciszy a nie jakiś głupich zaczepek o byle co, a on potrzebuje maskotki, ktora moglby zaglaskac na smierc,proszę o podpowiedz psychologa/terapeuty czy on nie zakrawa pod jakąś toksyczność i czy ja może w jakiej kolwiek sprawie zachowałam się nie fair i czy juz uciekać czy dac faetowi jakąś szanse. Pozdrawiam serdecznie Laura Ps. aha oprócz mnie, zablokowały go jeszcze 2 znajome....

Dzień dobry, ponad 2 miesiące temu zakończył się mój prawie 10-letni związek... Od ponad 3 lat mieszkaliśmy w domu, który wspólnie remontowaliśmy. Mam 6-letniego syna. O zakończeniu związku zdecydował mój były partner. Od czerwca zmagałam się z depresją i partner mnie wspierał, lecz czułam, że coraz bardziej się ode mnie oddala... Czułam, że partner ode mnie ucieka... A ja coraz bardziej na Niego napierałam. Chciałam żeby zrezygnował z jednego dnia treningu siatkówki, na które chodził 3 razy w tygodniu plus w weekend miał mecze. Nie potrafił ustąpić. Czułam, że nie chce spędzać ze mną czasu.... Że już Mu na mnie nie zależy. W pewnym momencie wybuchłam i wraz z dzieckiem wyprowadziłam się z domu aby przemyślał czego chce. Chciałam zostać u mamy tylko na tydzień.... Po tygodniu partner powiedział mi, że to koniec. W tym dniu byłam na pierwszej wizycie terapii poznawczo-behawioralnej. Wyszłam z gabinetu dość podbudowana.. Partner powiedział, że ma dość moich wybuchów agresji, ciągłych kłótni, pretensji... Strasznie się załamałam.... Poczułam się tak jakby mi wbił nóż w plecy. Czułam się okropnie, beznadziejnie, że zawiodłam jako kobieta i matka.... Tak bardzo siebie nienawidziłam, że postanowiłam zrobić coś okropnego.... Tak bardzo chciałam uwolnić partnera i dziecko od siebie bo myślałam, że beze mnie będzie im o wiele lepiej. W tym samym dniu przedawkowałam leki na depresję.... Obudziłam się w szpitalu. Wiem, że partner próbował mnie ratować, jechał za karetką z moją mamą jak szalony. Na szczęście dziecko nie było świadkiem tego zdarzenia... Jak wróciłam ze szpitala czułam, że partner jest chłodny w stosunku do mnie. Podczas kolejnej rozmowy (którą na Nim wymyśliłam bo twierdził, że to nie czas na taką rozmowę) powiedział, że nie jest w stanie ze mną być. Zapewnił, że Mu na mnie zależy, że będzie mnie wspierał, pomagał. Że mogę na Niego liczyć i że kocha mnie jak przyjaciółkę... Byłam strasznie załamana... Płakałam a On nie był w stanie mnie nawet przytulić. Powiedziałam Mu, że nie chce aby mnie wspierał i się o mnie martwił. Nie chciałam Jego litości.... W poprzednim miesiącu porozmawialiśmy na spokojnie i stwierdził, że nie chce znowu tego wszystkiego przeżywać... Boi się, że znowu może się to wszystko powtórzyć... Niby mi powiedział, że mnie nie kocha ale czuję, że to było nieszczere. Albo chcę aby tak było... Mówiłam Mu, że dobrze się stało, że się rozstaliśmy. Zrozumiałam jakie błędy popełniłam i że chcę się zmienić. Chcę umieć cieszyć się życiem, wychodzić do ludzi, nie wściekać się, być bardziej czuła i otwarta... Mówiłam również, żeby nie obwiniał siebie moją depresję i to co się stało bo to nie Jego wina. To ja sama do tego doprowadziłam. Już kiedyś mówił mi, żebym poszła do psychologa, żebym panowała nad nerwami i agresją.... Stwierdziłam, że nie potrzebuje pomocy.... Teraz kiedy się rozstaliśmy wiem, jak bardzo Go skrzywdziłam przez te wszystkie lata... Jak bardzo byłam w stosunku do Niego egoistyczna, nie zwracałam uwagi na Jego uczucia, na to jak bardzo się stara.... Boli mnie to, że straciłam cudownego partnera, który mnie kochał i wspierał... Kocham Go i bardzo ciężko mi wyobrazić sobie życie bez Niego. Mamy stały kontakt ze względu na dziecko. Widujemy się również w pracy i w miarę normalnie ze sobą rozmawiamy. Nie wiem już co myśleć o tym wszystkim. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczy i da drugą szansę.... Obecnie mówi, że nie chce i żebym nie robiła sobie nadziei. A ja żyję z myślą, że może to wszystko przemyśli, ochłonie i będzie chciał zacząć związek od nowa.... Mam wrażenie, że nie chce naprawiać związku, ponieważ boi się, że nie będę z Nim szczęśliwa, że nie będzie potrafił ze mną rozmawiać.... Że będzie musiał uważać na każde słowo i każde zachowanie... Proszę o pomoc abym mogła zrozumieć to wszystko. Pozdrawiam