mgr Ewa Perłowska

Moja przyjaciółka ponownie trafiła do szpitala psychiatrycznego. Ma ciężką depresję oraz nerwicę. Strasznie się o nią martwię, ponieważ ostatnia wizyta tam tylko pogorszyła jej stan. To środowisko wcale nie wpłynęło na nią pozytywnie. Jedyne co wyniosła stamtąd to historie nieudanych samobójstw jej "współlokatorek". Leki dalej były źle dobrane, zresztą do tej pory nic się nie zmieniło. Jednak gdy była poza szpitalem, jej stan tak czy tak się pogarszał. Nie wiem jak mam ją wspierać odwiedzam ją regularnie ale czy to wystarczy? Nie wiem jak jej pomóc. Czy jest coś co mogę dla niej zrobić?

Nawet nie wiem od czego mam zacząć...
Cztery miesiące temu skończyłam 18 lat jestem po szpitalach Nb psychiatrycznych wydałam 9 lipca byłam w szpitalu prawie dwa lata.Będąc na Toszku dobrze się czułam to pewnie również przez to że brałam leki które odstawiłam ponieważ prawdopodobnie przesadziłam z dawką i miałam odruchy wymiotne brałam lit a teraz jestem bez żadnych leków.Był u psychiatry ponad dwa miesiące temu i miałam mieć w ten poniedziałek konsultacje jednak lekarz zachorował i muszę czekać na kolejną wizytę około 2-3miesiecy... Zauważyłam u siebie spadek nastroju oraz ataki paniki które mnie przerażają znowu wszystko powraca, dokonałam samookaleczenia jednak zrezygnowałam z szycia i jakoś rany się goją.Jestem zmęczona życiem często myślę o samobujcow mój tata nie żyje popełnił samobujcow jak miałam 12lat matka gdzieś wyjechała aktualnie w mieszkam z bratem którego utrzymuję mam ręte po tacie ponieważ uczęszczam do szkoły jednak nie jest to dla mnie łatwe.Moj brat często jest w stosunku do mnie agresywny, mówi że jestem psychiczna,często na mnie krzyczy i podnosi rękę niedawno co była taka sytuacja że mnie dusił mam go dość ponieważ on często jest pod wpływem alkoholu lub marihuany wszystko mam go dość nie chce mi się słuchać tego jak można naokragło grozi że mnie ubezwłasnowolnią mam dość wszystkiego chciała bym na nowo przyjmować leki jednak wiadomo trzeba czekać jedno jest pewne widzę że z dnia na dzień jest ze mną coraz gorzej zaburzenie obsesujno-kompulsyjne coraz bardzie się nasila a ja nie potrafię tego powstrzymać naokragło pojawiają się samobujcow myśli oraz chcecie samookaleczenia a na moim ciele nie ma już praktycznie mnie miejsca, zastanawiałam się czy nie powinnam udać się na izbę przyjęć aby mi coś przepisali.Mam potrzebę odizolowania i uregulowania mnie jego stanu czasem myślę aby udać się na oddział psychiatryczny jednak nie chciała bym aby mnie oceniano,fobia społeczną wiadomo jak to jest chciała bym żyć normalnie ale nie wiem czy jeszcze potrafię