Witam, mam problem z 18 łatką. Tak naprawdę problem zaczoł się 2 lata temu, nie jadła na dobę przyjm

Duzo sie dzieje z tego co Pani opisala. Niestety terapia (nie wiemy jaka to byla modalnosc) wgladowa w kontekscie tego jak corka "rozgrywa" sytuacje wokol Pani, domu, znajomych - moze nie byc mozliwa bez uzyskania pewnej stabilizacji. Rozumiem, ze corka nie ma motywacji wewnetrznej, aby gdziekolwiek sie udawac (psycholog, psychiatra, terapia rodzinna, etc.) Niestety, aby rozpoczac prace nad jej przezyciami i zachowaniami, nalezaloby najpierw rozwazyc konsultacje psychiatryczna, aby doprowadzic do znormalizowania (wypoziomowania) jej afektu. Dopiero po osiagnieciu mniejszego poziomu pobudzenia bedzie mozliwe podjecie sie psychoterapii jako terapii wspomagajacej. Jednak wazne jest rozwazenie: konsultacji w poradni leczenia uzaleznien, psychiatrycznej - to przede wszystkim. Rozumiem, ze corka jest osoba pelnoletnia i sama o tym zadecyduje i w tym tkwi problem, bo ona nie chce podejmowac zadnych dzialan. Trudno mi sie czytalo ten fragment, ze bez "wkladania tabletki do ust" to ona nie przyjmie lekow. To, w kontekscie wstepnie wskazanych przez Pania jej zaburzen odzywiania moze pokazywac, ze ona w relacji (reakcji) na Pania kontestuje wszystko. Czy nie ma dostepu do kogos innego oprocz Pani, kto ma dobry kontakt z Pani corka? Trzeba sprobowac uzyc innego kanalu. Pani kanal komunikacji nie dziala, a nawet prowokuje zachowania w reaktancji do oczekiwan.

Dzień dobry, opisywane przez Panią zachowania córki: restrykcje dietetyczne, samookaleczenia, picie ryzykowne - prawdopodobnie są związane z okresem dojrzewania i stanowią pewnego rodzaju komunikat, który aby zrozumieć, należy spojrzeć na otoczenie, sytuację rodziny i Pani relację z córką w dużo szerszym kontekście. Choroby przewlekłe - szczególnie autoimmunologiczne takie jak cukrzyca czy choroba tarczycy, są wyjątkową trudnością do przeskoczenia w wieku dorastania - mogą też nasilać zachowania ryzykowne, być sposobem na ucieczkę oraz odreagowanie. Zalecałabym konsultację psychologiczną i kontrolę procesu leczenia u diabetologa ze specjalizacją endokrynologiczną. Z uwagi na to, że pracuję z młodymi osobami chorującymi na cukrzycę, z chęcią pomogę i podzielę się doświadczeniem. Pozdrawiam serdecznie, Julia Krawczyk

Witam, widzę, że sprawa jest trudna. Myślę, ze aby omówić szerzej temat wskazany jest kontakt z psychologiem i przyjrzenie się szerzej tej kwestii. Pozdrawiam

Sytuacja, którą opisuje Pani, jest niezwykle trudna i złożona. Problemy związane z uzależnieniem od alkoholu, zaburzenia odżywiania oraz brak systematycznego leczenia chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca i problemy z tarczycą, wymagają wieloaspektowego wsparcia.
Warto rozważyć skonsultowanie się z profesjonalnym terapeutą specjalizującym się w uzależnieniach oraz z pediatrą lub endokrynologiem, aby ustalić odpowiedni plan leczenia dla Pani córki. Wspólne rodzinne terapie mogą pomóc w zrozumieniu wzajemnych dynamik i poprawie komunikacji w rodzinie. Należy pamiętać, że samodzielne zmiany w zachowaniu osoby uzależnionej są trudne, a wsparcie i zrozumienie ze strony bliskich są kluczowe. Warto poszukać grup wsparcia dla rodziców osób z problemami uzależnienia, które mogą pomóc w radzeniu sobie z tym trudnym czasem. Proszę pamiętać, że Pani dobrostan również jest istotny, dlatego nie zapominajmy o dbaniu o siebie. Pozdrawiam

Bardzo współczuję Pani tej sytuacji. To, co Pani opisuje, brzmi jak ogromne obciążenie emocjonalne i wymaga wsparcia nie tylko dla córki, ale również dla Pani.

Co można zrobić teraz?
1. Kontakt z córką – Jeśli nadal ma Pani z nią jakikolwiek kontakt, warto unikać eskalacji konfliktu. Można wysyłać spokojne, troskliwe wiadomości, które pokażą, że Pani się martwi i chce jej dobra. Przykładowo: “Martwię się o Ciebie, chcę wiedzieć, że jesteś bezpieczna. Jeśli czegoś potrzebujesz, daj mi znać.”
2. Zgłoszenie zaginięcia – Jeśli córka nie wraca do domu przez ponad 48 godzin i nie ma z nią kontaktu, można rozważyć zgłoszenie jej zaginięcia na policję. Jest pełnoletnia, ale znajduje się w ryzykownej sytuacji.
3. Wsparcie psychologiczne dla Pani – Pani również jest w bardzo trudnej sytuacji i warto poszukać pomocy. Istnieją grupy wsparcia dla rodziców dzieci z problemami uzależnień, a także możliwość konsultacji z psychologiem dla siebie.
4. Kwestie zdrowotne – Problemy z cukrzycą i tarczycą mogą znacząco wpływać na jej stan psychiczny, w tym na impulsywność i nastrój. Jeśli uda się Pani namówić córkę na wizytę u endokrynologa, warto sprawdzić poziom hormonów i skuteczność leczenia.
5. Próba znalezienia innego specjalisty – Skoro wcześniejsza terapia nie przyniosła rezultatów, może warto spróbować innego podejścia? Niektóre nastolatki lepiej reagują na terapię grupową, coaching młodzieżowy albo terapię skoncentrowaną na uzależnieniach.
6. Konsekwencje, ale z miłością – Rozumiem Pani frustrację i myśli o wyrzuceniu córki z domu, ale to może tylko pogłębić problem. Zamiast tego, warto postawić jasne granice i jednocześnie podkreślić swoją troskę: “Nie mogę zaakceptować Twojego picia i łamania zasad, ale kocham Cię i chcę Ci pomóc. Jeśli będziesz chciała ze mną porozmawiać i coś zmienić, jestem tutaj.”

Najważniejsze teraz

Warto spróbować działać spokojnie i nie pod wpływem emocji. Jeśli córka wróci, najważniejsze będzie okazanie troski i spokoju, a dopiero później rozmowa o dalszych krokach.

Dzień dobry. Opisu sytuacji wnioskuję, że sytuacja jest trudna. W przypadku zaburzeń odżywiania zaleca się pracę z całą rodziną -terapię systemową rodzinną. Najczęściej odżywianie dziecka traktuje się jako "objaw" tego co dzieję się w całej rodzinie, więc do takiej formy wsparcia zachęcam. Jeśli osoba wybiera kalorie w postaci alkoholu zamiast jedzenia a jednocześnie liczy ich spożycie (np. zamiast kolacji wypija drinka) nazywamy to alkoreksją. Podstawowe pytanie jakoże córka jest osobą dorosłą jest takie czy ona chce leczenia i ma motywację do zmiany- to w jej podejściu musi być widoczna chęć do pracy nad zachowaniami - inaczej proces terapeutyczny się po prostu nie zadzieje. Dobrym pomysłem byłoby także dać jej odczuć konsekwencje ze spożywania alkoholu i takiego zachowania- nie sponsorować picia i nie wspierać gdy jest pod wpływem. Zachęcam także rodziny takich osób do spotkań z terapeutą uzależnień w celu omówienia WSPÓŁUZALEŻNIENIA- czyli jak nie ułatwiać takiej osobie bycia w nałogu. Pozdrawiam i trzymam kciuki :)

Twoja córka zmaga się z poważnymi trudnościami – zaburzenia odżywiania, samookaleczanie, picie, ucieczki i problemy zdrowotne. To nie tylko bunt, to sygnał głębokiego kryzysu psychicznego, który wymaga specjalistycznej pomocy, nie tylko psychologa, ale psychiatry i być może terapii uzależnień.

Co możesz zrobić teraz:
Zadbaj o bezpieczeństwo – jeśli znika, pije, nie bierze leków, masz prawo (a nawet obowiązek) zgłosić to do lekarza, Ośrodka Interwencji Kryzysowej, a w sytuacji zagrożenia życia – nawet na policję.

Postaw jasne granice – np. "możesz mieszkać w domu, jeśli jesteś trzeźwa i leczysz się". Komunikuj spokojnie, ale stanowczo.

Nie zostawiaj siebie samej – poszukaj pomocy dla siebie: terapia indywidualna, grupy wsparcia dla rodziców (np. przy poradniach leczenia uzależnień lub OIK).

Nie próbuj ratować jej sama – ona potrzebuje więcej niż rozmów. Sama obecność nie wystarczy, jeśli nie ma współpracy z jej strony.