Moje doświadczenie

Jestem absolwentką Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, gdzie ukończyłam psychologię. Swoją wiedzę i kompetencje poszerzyłam podczas studiów podyplomowych z oligofrenopedagogiki, przygotowania pedagogicznego oraz doradztwa rodzinnego. Posiadam także kwalifikacje do prowadzenia terapii ręki.
Na co dzień pracuję z dziećmi od 4. roku życia, młodzieżą, młodymi dorosłymi oraz ich rodzinami, wspierając ich w trudnościach rozwojowych, emocjonalnych, adaptacyjnych, komunikacyjnych i rodzinnych. Od kilku lat działam w obszarze oświaty, pomagając dzieciom i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, całościowymi zaburzeniami rozwoju, trudnościami natury psychicznej, niepełnosprawnością intelektualną czy afazją. Wspieram także rodziców i nauczycieli, którzy potrzebują wskazówek i wsparcia w procesie wychowania.
W pracy terapeutycznej wykorzystuję elementy Terapii Skoncentrowanej na Rozwiązaniach (TSR), treningu umiejętności społecznych, relaksacji, muzykoterapii, arteterapii oraz bajkoterapii. Wierzę, że każdy człowiek jest niepowtarzalny, dlatego zawsze stawiam na indywidualne podejście, pełne empatii, zrozumienia i akceptacji.
więcej

Zakres porad

  • Psychologia dzieci i młodzieży
  • Psychologia dzieci
  • Poradnictwo psychologiczne
  • Psychoterapia dzieci

Adresy (2)

Powiększ mapę
FamiMed Centrum Zdrowia

Krochmalna 24B, Lublin

Dostępność

Telefon

666 64... Pokaż numer

Typy przyjmowanych pacjentów

  • Pacjenci prywatni (bez ubezpieczenia)
Powiększ mapę

Dostępność

Płatność online

Akceptowana

Typy przyjmowanych pacjentów

  • Pacjenci prywatni (bez ubezpieczenia)

Usługi i ceny

Konsultacja psychologiczna dzieci i młodzieży

180 zł

Poradnictwo dla rodziców i opiekunów

180 zł

Poradnictwo dla rodziców online

180 zł

W jaki sposób ustalane są ceny?

6 opinii pacjentów

Ogólna ocena

Trzymamy rękę na pulsie Sprawdzamy wszystkie opinie. Specjaliści nie mogą płacić za modyfikowanie lub usuwanie opinii. Dowiedz się więcej
K
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: FamiMed Centrum Zdrowia konsultacja psychologiczna dzieci i młodzieży

Polecam Panią Sarę. Jestem po konsultacji z córką i otrzymałam bardzo fachowa i rzetelną opinie do szkoly

K
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: FamiMed Centrum Zdrowia poradnictwo dla rodziców i opiekunów

Jestem bardzo zadowolony z wizyty. Pani Sara ma dobre podejście do człowieka. daje 5/5

T
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: FamiMed Centrum Zdrowia poradnictwo dla rodziców i opiekunów

Pani Sara to psycholog, który zna się na rzeczy. Jest miła i empatyczna. Czułem się zrozumiany. Po konsultacjach zrozumiałem jak komunikować się ze swoim dzieckiem. Pani Sara wytłumaczyła jak mam rozmawiać. Na pewno wrócę jak pojawi się kolejny tego typu problem.


L
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: W innym miejscu Inny

Serdecznie polecam panią psycholg. Pani Sara to profesjonalistka w każdym calu. Ma wspaniałe podejscie do pacjenta. Długo szukałam psychologa, który mnie zrozumie. Dopiero pani Sara naprawdę mi pomogła. Polecam


J
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: W innym miejscu Inny

Panią Sarę poleciła nam jedna z mam w szkole córki i nie zawiodłem się. U Pani Sary spotkaliśmy się ze zrozumieniem, profesjonalizmem i ogromną chęcią niesienia pomocy. Powoli, małymi krokami "wychodzimy na prostą".


A
Numer telefonu zweryfikowany
Lokalizacja: W innym miejscu Inny

Bardzo fachowa pomoc. Jesteśmy dopiero po trzeciej wizycie a już widać efekty. Córka nie może doczekać się następnego spotkania. Pani Sara jest bardzo miła, cierpliwa i nastawiona na chęć pomocy. Ma rewelacyjne podejście do dzieci i ich rodziców. Cierpliwie odpowiada na wszystkie pytania. Polecam


Wystąpił błąd, spróbuj jeszcze raz

Odpowiedzi na pytania

4 odpowiedzi udzielonych przez lekarza na pytania pacjentów na ZnanyLekarz.pl

Pytanie dotyczące zaburzenia nastroju

Od dziecka mam bardzo niską samoocenę i krytyczne nastawienie do wszystkiego co robię. Lubię rysowac, ale to powoli przestaje mi sprawiać satysfakcję - nienawidze wszystkiego co tworzę, mówię, jak wyglądam, jak myślę. Nie mogę iść do psychologa, jestem jeszcze na utrzymaniu rodziców, a oni myślą, że sobie wymyślam. Mówią tylko, ze inni mają gorzej, a ja mam dobrze, tylko za mało obowiązków. Problem jest taki, że wszystkiego mi się odechciewa. Nie widzę sensu w niczym co robię, to demotywujące. Swoją przyszłość widze czarno, nie nadaje się do niczego. Mam okropne problemy socjalne, stresuje się zwykłym wyjściem po chleb do sklepiku. Mam natłok myśli. Nie wiem co robić, obwiniam siebie o to, że przesadzam. Czuje, że nic mi się nie należy i nie mam prawa do uczuć. Ze życie nie jest dla mnie, chociaż nie mam myśli samobójczych. Po prostu mam wszystkiego dosyć. W pewnym sensie cierpię wewnętrznie z powodu tego, że wszystko co robię, lubię, słucham, oglądam - jest głupie i bezwartościowe. Rodzice oczywiście mówi, że życie takie jest i ktoś, kto ma wyższe poczucie własnej wartości jest "nienormalny"
Chciałabym... po prostu... chyba zapytać się czy mają rację? Wizja takiego życia, życia w nienawiści do siebie nie jest niczym przyjemnym i motywującym. Czy egzystencja musi tak wyglądać?

Dziękuję Ci za Twoją odwagę i szczerość. To, co opisałaś, nie jest „wymysłem”, przesadą ani zwykłym „gorszym nastrojem”. To są realne i głębokie sygnały cierpienia psychicznego, które wymagają troski i zrozumienia – nie lekceważenia. Twoje uczucia są ważne i prawdziwe – nawet jeśli ktoś inny ich nie rozumie. To, że inni mają gorzej, nie oznacza, że Ty nie masz prawa czuć się źle. Takie podejście unieważnia Twoje doświadczenia i może sprawić, że jeszcze bardziej zamkniesz się w sobie – co właśnie się dzieje. To, co opisujesz – krytyczna samoocena, zniechęcenie, napięcie społeczne, poczucie bezwartościowości, brak satysfakcji z rzeczy, które kiedyś cieszyły – są objawami depresji i silnego lęku. I nawet jeśli nie masz myśli samobójczych – to, że „wszystkiego Ci się odechciewa”, że „nie masz siły żyć” – jest wystarczającym powodem, by szukać pomocy. Co możesz zrobić?
Porozmawiaj z kimś spoza rodziny – może to być nauczyciel, pedagog szkolny, zaufana osoba dorosła. Oni mogą pomóc Ci uzyskać pomoc psychologiczną nawet bez zgody rodziców (to możliwe od 16. roku życia w Polsce).

Szukaj wsparcia online – są miejsca, gdzie możesz porozmawiać z psychologiem za darmo i anonimowo, np.:

Telefon Zaufania dla Dzieci i Młodzieży 116 111 – możesz zadzwonić lub napisać.

Fundacja Dajemy Dzieciom Siłę – czat z psychologiem.

Grupy wsparcia młodzieżowe online (np. na Discordzie – prowadzone przez specjalistów).

Zapisz myśli, które się w Tobie kotłują – nie po to, żeby je „naprawić”, ale żeby rozładować napięcie i zacząć je obserwować z dystansem.

Nie wierz bezkrytycznie swojemu wewnętrznemu głosowi krytyka – to nie Ty mówisz, że jesteś „bezwartościowa”. To lęk, ból i lata braku zrozumienia.

Życie może być inne – spokojniejsze, bardziej Twoje. Ale potrzebujesz pomocy, żeby odbudować swój obraz siebie. To jest jak praca nad blizną – nie znika od razu, ale da się ją wyleczyć.

mgr Sara Pawłowska-Bugała

Pytanie dotyczące problemy wychowawcze

Syn ma 18 lat ,wiem jest pełnoletni . Wychowywałam go sama jednak od roku mieszka z tata ,ma więcej swobody i spróbował już jakiś narkotyków . Teraz już był spokój pozdawał egzaminy maturalne .Poznał dziewczynę i podejrzewam ,ze jej wpływ i towarzystwo jest niezbyt .
Odsunął się ode mnie gdyż powiedziałam ,ze wszystko mogę tolerować ale napewno nie narkotyki .( nawet te lekkie)
Niestety jego tata jest alkoholikiem .
Ukrywa picie przed synem .
Zastanawiam się czy mógł odziedziczyć skłonności do używek ?
Jak mu pomoc i co robić gdy nie chce rozmawiać idzie tam gdzie ma więcej swobody ,a tata mu pozwala na więcej .
Nie ma ambicji ,żeby kontynuować naukę ,jednocześnie tez nie myśli o pracy . Jest mało realny .

Twój syn jest pełnoletni, ale wciąż się kształtuje emocjonalnie. Fakt, że jego ojciec jest alkoholikiem, może zwiększać ryzyko skłonności do uzależnień, ale to nie przesądza o jego losie. Wiele zależy od środowiska, relacji i wartości, które ma w sobie.
Twoja reakcja na narkotyki była słuszna — stawianie granic jest ważne. Jednak jeśli kontakt się urwał, spróbuj odbudować go poprzez zrozumienie i gotowość do rozmowy, bez moralizowania. Pokaż, że jesteś dostępna i kochasz go niezależnie od jego decyzji.
Brak ambicji i nierealne podejście mogą być etapem, ale też sygnałem zagubienia czy początków problemów emocjonalnych. Nie zmusisz go do terapii, ale możesz zachęcać – spokojnie, z troską, nie z pozycji kontroli.
Najważniejsze teraz: "bądź w tle, ale obecna", dbaj o swój spokój i nie trać nadziei. Czasem to, co mówisz dzisiaj, dociera dopiero za jakiś czas.


mgr Sara Pawłowska-Bugała
Zobacz wszystkie odpowiedzi

Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.

Najczęściej zadawane pytania