Mam 14 lat. Mam około 170 cm wzrostu i ważę ok.57 kg. Zmagam się z depresją i z zaburzeniami lękowym

Dzień dobry,
opisywane objawy bez najmniejszej wątpliwości świadczą o problemach z odżywianiem. O tym, czy jest to już zaburzenie, czy dopiero rozwijający się rys zaburzeniowy będzie mógł powiedzieć psycholog po prawidłowej diagnozie.

Dzień dobry,
Myślę, że opis niepokojących zachowań i stanów wskazuje na potrzebę profesjonalnej pomocy. Aby zdiagnozować zaburzenia odżywiania potrzebna jest konsultacja lekarza psychiatry, wskazana byłaby również wizyta u psychoterapeuty i dietetyka.
Pozdrawiam serdecznie,
Agata Welzandt

Dzień dobry!
Na Pani miejscu, nie wahałbym się ani chwili i skorzystał z pomocy lekarza psychiatry lub psychoterapeuty w pierwszej kolejności, w celu postawienia diagnozy. Następnie jeżeli stwierdzone zostaną zaburzenia odżywiania warto podjąć pracę z terapeutą i psychodietetykiem w celu odbudowy właściwych relacji z jedzeniem, pozbyciem się wyrzutów sumienia z powodu jedzenia, które jest absolutnie podstawową czynnością oraz ustaleniu zdrowej i bezpiecznej diety i aktywiści fizycznej.
Pozdrawiam!

Przede wszystkim, bardzo ważne jest, że podzieliłaś się tymi trudnościami. To krok w dobrą stronę. Jednakże, na podstawie tego, co napisałaś, wydaje się, że masz trudności z relacją do jedzenia, wagi i ciała, co może wskazywać na obecność zaburzeń odżywiania.
Skonsultuj się z profesjonalistą. To bardzo ważne. Rozmowa z lekarzem lub specjalistą ds. zaburzeń odżywiania może pomóc w zrozumieniu Twoich obaw i potrzeb oraz zapewnić Ci wsparcie i odpowiednie narzędzia do radzenia sobie z tym. Zachęcam Cię również do rozmowy z rodzicami lub opiekunami.Podziel się tym, co czujesz, z bliskimi osobami w Twoim życiu. Może być trudne, ale wsparcie rodziny jest niezwykle ważne.. Unikaj proszę samodiagnozowania. Choć "myślenie anorektyczne" zostało wspomniane przez Twoją psycholog, to ostateczne rozpoznanie i pomoc powinny pochodzić od profesjonalisty, najlepiej specjalizującego się w tym obszarze.

Pamiętaj, że nie jesteś sama w tych trudnościach i że istnieje wsparcie i pomoc dostępna dla Ciebie. Szukaj pomocy w dorosłych, którzy są dla Ciebie bliscy, oraz w profesjonalistach, którzy są przeszkoleni do pracy z osobami w Twojej sytuacji.

Rozumiem, że przeżywasz trudności związane z własnym ciałem i relacją z jedzeniem. Twoje opisy sugerują pewne zaniepokojenie związane z jedzeniem oraz negatywne emocje związane z wyglądem ciała. To może wskazywać na zaburzenia odżywiania, zwłaszcza z myśleniem anorektycznym, o którym wspomniała psycholog.

Ważne jest, abyś kontynuowała współpracę z psychologiem oraz skonsultowała się z lekarzem lub specjalistą ds. żywienia w celu oceny sytuacji i uzyskania wsparcia. Zaburzenia odżywiania mogą wpływać na zdrowie fizyczne i psychiczne, dlatego istotne jest podjęcie kroków w celu zrozumienia i zarządzania tymi wyzwaniami. Nie wahaj się prosić o pomoc i rozmawiać otwarcie o swoich uczuciach z bliskimi oraz specjalistami.

Twoje myślenie o jedzeniu i ciele, które określiłaś jako „myślenie anorektyczki”, może wskazywać na tendencje do perfekcjonizmu w kwestii wyglądu i wagi, jak również na niską samoocenę. To bardzo ważne, że zwróciłaś na to uwagę i porozmawiałaś z psychologiem o tym, co czujesz, bo to pierwszy krok do zrozumienia siebie i podjęcia działań. Wszystko, co opisujesz – wyrzuty sumienia po jedzeniu, poczucie winy, nadmierne skupienie na wadze, nadmierna kontrola nad tym, co jesz i jak ćwiczysz – może wskazywać na zaburzenie odżywiania. Jednak diagnoza zaburzeń odżywiania wymaga pełnej oceny przez specjalistę. Warto, abyś nadal pracowała z psychologiem oraz psychiatrą. Wspomniałaś również o depresji i zaburzeniach lękowych. Zaburzenia odżywiania to nie tylko kwestia jedzenia, ale także emocji i przekonań, które z nim związane. Często osoby zmagające się z tymi problemami próbują kontrolować swoje ciało, aby poradzić sobie z trudnymi emocjami, takimi jak smutek, lęk, wstyd, czy poczucie bezsilności. Twoje myślenie o ciele jako o czymś, czego trzeba się wstydzić, może wynikać z wewnętrznych przekonań, które warto zgłębić, aby zrozumieć, skąd się biorą i jak można je zmienić.

Dzień dobry, na ten moment Twoja masa ciała w stosunku do wzrostu utrzymuje się na prawidłowym poziomie. Natomiast objawy, które opisujesz, rzeczywiście mogą wskazywać na zaburzenia odżywiania, takie jak anoreksja, zwłaszcza biorąc pod uwagę Twoje myśli o ciele, wyrzuty sumienia po jedzeniu i intensywne ćwiczenia. „Myślenie anorektyczki” oznacza trudności z akceptacją swojego ciała i obsesję na punkcie jedzenia oraz wagi. Zaburzenia te często są powiązane z depresją i lękami, które mogą wpływać na twoje postrzeganie siebie. Twoje ciało potrzebuje odpowiedniego wsparcia, zwłaszcza w czasie dojrzewania, dlatego ważne jest, byś dbała o siebie i szukała pomocy, by zbudować zdrowszą relację z jedzeniem i własnym wyglądem. Warto kontynuować terapię i rozmawiać o tych uczuciach ze swoim psychologiem, by lepiej zrozumieć, skąd się biorą te myśli i jak z nimi pracować.

Dzień dobry,
opisuje Pani myśli, emocje i zachowania, które mogą wskazywać na rozwijające się zaburzenia odżywiania, zwłaszcza w kontekście depresji i zaburzeń lękowych. Wstyd przed jedzeniem w towarzystwie, poczucie winy po posiłkach, silne niezadowolenie z wyglądu i napady intensywnych ćwiczeń „dla spalenia” to sygnały, których nie warto bagatelizować.
W takiej sytuacji ważne jest, by jak najszybciej porozmawiać o tym ze swoim psychologiem lub w razie potrzeby z lekarzem psychiatrą specjalizującym się w leczeniu zaburzeń odżywiania. Wczesna pomoc może zapobiec pogłębianiu się problemu i poprawić zarówno samopoczucie psychiczne, jak i fizyczne.

Wspomina Pani o swoim psychologu - proszę pamiętać, że nie jest Pani sama z tymi trudnościami - otwarta rozmowa ze swoim specjalistą to ważny krok do wyjścia z błędnego koła.