Mam 12 lat i 159 cm wzrostu . Moja waga wynosi 42kg. Nie wiem czy mam zaburzenie odżywiania bo częst

Dzień dobry, skontaktuj się z lekarzem psychiatrą on zajmuje się diagnozą. Możliwe że wystarczy psychoterapia. Jednak to lekarz decyduje o sposobie leczenia.

Witaj. Zdaje się, że jesteś wieku w którym zmienia się Twoje ciało z powodu dojrzewania. Ta dynamika zmian psychofizycznych może budzić w Tobie trudne emocje i nadmierną potrzebę kontroli własnego ciała...może warto porozmawiać z kimś, kto ma odpowiedznią wiedzę w tym temacie, może to być np.pedagog szkolny, psycholog, czy też terapeuta. Po to, by lepiej siebie zrozumieć, a szczególnie swój niepokój związany z nadmierną kontrolą jedzenia i postrzegania siebie. Życzę powodzenia.

Witaj, Twoje ciało się zmienia, a kultura promuje określony wizerunek. To zupełnie zrozumiałe, że chcesz dobrze się czuć w swoim ciele. Proponuję, żebyś porozmawiała z rodzicami o swoich niepokojach. Przydatna będzie konsultacja z psychiatrą, psychologiem diagnostą lub psychoterapeutą.

Witam Cię serdecznie Dobrze, że szukasz pomocy i interesujesz się sobą. Z opisu wynika, że martwisz się bardzo swoją wagą i wyglądam. Obecnie młodzież taka jak Ty doświadcza dużej presji m.in. medialnej dotyczącej wyglądu. Pamiętaj jednak, że Twoje ciało, Twój umysł nadal się rozwija i będzie się zmieniać. To „czy masz problem z odżywianiem, czy raczej coś innego” może stwierdzić np. lekarz psychiatra, który zrobi z Tobą szczegółowy wywiad. Na wstępie jednak skorzystaj z pomocy kogoś dorosłego, kto może towarzyszyć Ci w obecnej sytuacji, abyś nie była sama. Warto abyś rozważyła na wstępie rozmowę z osobą dorosłą, której ufasz lub możesz zaufać np. rodzice, psycholog szkolny. Trzymam za Ciebie kciuki
Ela Sitko

To, co opisujesz, może być sygnałem, że Twoja relacja z jedzeniem i z własnym ciałem zaczyna być trudna i pełna napięcia. Lęk przed przytyciem, rezygnowanie z jedzenia mimo głodu, negatywny obraz swojego ciała — to wszystko mogą być wczesne objawy zaburzeń odżywiania, ale dokładnie może to ocenić tylko psycholog lub psychiatra dziecięcy.

Nie jesteś z tym sama i nie musisz sobie z tym radzić w pojedynkę. Porozmawiaj z kimś dorosłym, komu ufasz — rodzicem, nauczycielem, szkolnym psychologiem — i powiedz, co czujesz. Im wcześniej dostaniesz pomoc, tym łatwiej będzie odzyskać spokój i zdrową relację z ciałem i jedzeniem, oraz zapobiec temu, że objawy staną się poważniejsze. Szukanie odpowiedzi to już pierwszy krok. Bardzo dobry i ważny krok.

Pozdrawiam serdecznie