Blokada , zwątpienie w sens psychoterapii.

Mam 27 lat. Chodzę na terapię indywidualną od 10 miesięcy. Z Mam rodzinę i przyjaciół, ale czuję, że nie mam głębokich więzi, czasem czuję się samotna i niezrozumiana. Gdy ją zaczęłam było źle z moim samopoczuciem. Uznałam, że nie ma co dłużej czkać aż samo się poprawi. Nie mogłam już wytrzymać ze sobą, z myślami o tym jak beznadziejną osobą jestem. Miałam wtedy problemy z samopoznaniem i akceptacją siebie.Czuję, że coś się zmieniło przez te miesiące. Więcej wiem o sobie. Lęk mnie paraliżuje. Moja strategia obronna to unik. Unikam zwłaszcza nowych ludzi, nie znoszę mówić o sobie. Boję się błędu, porażki, dlatego nie podejmuję ryzyka, a często nawet działań. Jestem dla siebie wymagająca przeto odkładam wszystkie decyzje na potem, nie mogę zacząć żyć na własny rachunek. Każda decyzja mnie przeraża. Nie umiem prosić, bo boję się odmowy. Każde „nie” to jak szpila wbita we mnie. Nie chce wkładać wysiłku w coś, co może być niewypałem. Myślę, że jestem brdzo leniwa. Nie angażuję się w relacje, bo skąd mam wiedzieć, że akurat tę będzie owocna? Otworzyłam się przed terapeutą, choć nie było to łatwe. Było zwątpienie, złość, wstyd, podziw… Aż ciężko uwierzyć ile emocji i sprzecznych odczuć może być w człowieku w jednym momencie.
Ale teraz jest inaczej dotykam czegoś i wiem, że to jest ważne, jednocześnie tak bardzo mnie to przeraża i nie chce się przyznać co to jest. Wiem, że obecna postawa mi nie pomaga ruszyć naprzód. Ale ja nie wiem czy chcę się rozwijać! Mam wrażenie, że źle zrobiłam zaczynając terapię, że to nie był odpowiedni czas. Trochę poznałam siebie, ale czy to możliwe, że nie chcę się zmieniać? Że pomimo tego, że obecne zacofanie doprowadziło mnie do cierpienia ja nie chcę nic poprawić, zmieniać?
Mam ochotę zakończyć tę terapię myślę, że to już dla mnie za dużo, jednak tylko tu dostaje pozwolenie na swoje słabości, na upust emocji bez oceny. Na płacz w atmosferze zrozumienia. Sama ciągle siebie karcę za słabości.
Wiem, że powinnam porozmawiać o tym z terapeutą i robię to, ale z trudem. Czuję, że muszę też poznać opinię innych.
Może są jakieś książki, blogi, fora osób, które są lub były w psychoterapii? Może ktoś miał podobne problemy w terapii?
Co Pani o tym sądzi?