Mgr

Marta Niwczyk

Dzień dobry,
Ogromnie boli, kiedy stracimy kogoś na kim nam zależało, z kimś byliśmy związani, w kim byliśmy zakochani. Każdy, kto doświadczył rozstania w związku, to wie. Czas po rozstaniu potrafi być ogromnie trudny, niekiedy wręcz druzgocący i dezorganizujący codzienne życie. Strata partnera, chłopaka czy dziewczyny podobna jest w swojej sile i charakterze do straty kogoś bliskiego w wyniku jego śmierci. Jest to po prostu czas żałoby. Podobnie jak w niej, pojawiają się zaprzeczenie, niedowierzanie, złość, rozpacz, a w reszcie - konieczność akceptacji i pogodzenia się ze stratą oraz konieczność ponownego ułożenia sobie życia. To, jak rodzimy sobie z tą stratą zależy w dużej mierze od struktury naszej osobowości, modelu bliskich realcji i od tego, w jaki sposób radzimy sobie z silnym stresem. Często w tej rozpaczy pojawiają się zachowania destrukcyjne, które są sposobem odreagowania bólu i złości. Wspomina Pan, że starał się Pan znaleźć różne sposoby radzenia sobie z tym bólem. Faktycznie pomagają sport, spotkania, różne aktywności, coś co rozprasza naszą uwagę. To, co myślach i w sercu może jednak nie goić się tak łatwo. Może to, że podzielił się Pan swoimi doświadczeniami w tym pytaniu, wskazuje na Pana potrzebę głębszego porozmawiania o tym, co Pan czuje? Zdecydowanie nie da się ująć całego kontekstu w tej jednej krótkiej wiadomości. Zachęcam Pana do tego, by pomóc sobie przez poszukanie jakiegoś psychologa lub terapeuty do wspólnej rozmowy i zrozumieni. Da to Panu możliwość, by dokładniej i pełniej opisać to, co Pan przeżywa i cały tego kontekst. To bardzo ludzka zwyczajna potrzeba.
Trzymam kciuki,
Marta Niwczyk

Dzień dobry,
Trudno powiedzieć, czy to źle czy dobrze. Nikt chyba, włącznie z Panem/Panią nie ma chyba takiej wiedzy, by odpowiedzieć na tak postawione pytanie - na tym polega cały szkopuł z decyzjami życiowymi - że trudno zawczasu wiedzieć, czy są dobre czy złe. Zazwyczaj odpowiedzi na nasze pytania są o wiele bardziej złożone i bardziej wielowymiarowe. Często rodzice się obawiają decyzji swoich dzieci, dzieje się tak zazwyczaj, gdy obawiają się, że mogą być one dla nas niekorzystne. Trudno powiedzieć, czy ta obawa jest słuszna, gdyż nie znam ani Pana/Pani, ani danej sytuacji. Na pewno jest tak, że potrzeba budowania swojego samodzielnego życia i odrębności od rodziców jest jak najbardziej naturalna i zrozumiała. Proszę może przedyskutować tę decyzję bardziej szczegółowo z kimś neutralnym, jeśli ma Pan taką możliwość, może być to przyjaciel, psycholog itp. A zwłaszcza z danym kolegą. Życzę powodzenia!
Marta Niwczyk