Po 23 latach wyszłam z bulimii dzięki zrozumieniu, że to nie choroba tylko nałóg i ode mnie zależy c

Witam, samoświadomość jest bardzo istotna zwłaszcza jeśli chodzi o pracę własną. Należy jednak pamiętać, że bulimia jest pewnego rodzaju formą autoagresywną świadcząca o tym, że nie do końca radzimy sobie ze swoimi emocjami. Zachęcam do podjęcia współpracy z psychoterapeutą w miejscu zamieszkania.
Pozdrawiam

Kiedy mamy świadomość, że jest coś dla nas bardzo trudne i nie bardzo radzimy sobie sami to czas na poszukanie psychoterapeuty , który pomoże Pani w powrocie do satysfakcjonującego funkcjonowania.
Pozdrawiam :)

Wyrażam wielki podziw dla pani zmagań. Myślę również, że w sytuacjach , gdzie czuje Pani, że mniej sobie radzi, warto udać się do specjalisty. Pozdrawiam\!

Mysle, ze trzeba sie cieszyc ze swoich zmagan z choroba i cenic siebie za to co sie dla siebie robi.Mysle, ze warto wykonac badania diagnostyczne w przychodnii ocenic glukoze, cholesterol, elektrolity, morfologie, aby wykluczyc inne choroby., tlo organiczne.Zastanawiaja mnie te leki paniczne, skad sie biora.Nie mowi Pani tyle o sukcesie z bulimia.Warto pomyslec o lekarzu pierwszego kontaktu i psychoterapeucie , ktory sie Pania zajmie.Zapraszam serdecznie Tamara Bogdanowicz psycholog psychoterapeuta Krakow

Rozumiem, że obecnie przeżywa Pani trudności związane z lękami oraz związanymi z nimi reakcje fizyczne. Jest to zrozumiałe po takiej trudnej walce z bulimią. Oto kilka sugestii, które mogą Pani pomóc w radzeniu sobie z tymi trudnościami:
Po pierwsze to znalezienie wsparcia profesjonalnego. Skonsultowanie się z terapeutą specjalizującym się w zaburzeniach lękowych może być bardzo pomocne. Profesjonalista pomoże Pani w zrozumieniu i radzeniu sobie z obawami oraz reakcjami fizycznymi. Ponad to nauczy on Panią różnych technik radzenia sobie z lękiem, takich jak przekierowanie myśli, techniki relaksacyjne czy medytacja.
Po drugie pomocne mogą być ćwiczenia relaksacyjne i techniki oddychania wykonywane w zaciszu domowym. Ćwiczenia takie mogą pomóc w kontrolowaniu reakcji fizycznych na lęki i zrelaksować układ nerwowy.
Kolejną kwestią jest zachowanie regularności w diecie i odpoczynku. To ważne, by zatroszczyć się o swoje zdrowie fizyczne, co może wpłynąć na redukcję objawów lękowych. I najważniejsze to cierpliwość i samoakceptacja. Proszę pamiętać, że pokonanie takich trudności to proces, który wymaga czasu. Należy być łagodną wobec siebie i doceniać swoje wysiłki.

Jeśli to możliwe, warto także skonsultować się z lekarzem, aby wykluczyć ewentualne przyczyny fizjologiczne. Najważniejsze jednak, że ma w sobię Pani determinacje do pokonywania trudności, o czym świadczy ogrom pracy, który włożyła Pani w walkę z bulimią. Napisała Pani również, że w walce z zaburzeniami odżywiania pomogła Pani psychoedukacja i czytanie książek o tej tematyce. Jeżeli chodzi o lęki to jest kilka wartych polecenia książek na polskim rynku: "Pokonać lęki. Jak się ich pozbyć na zawsze" , "Lęk, czyli jak go pokonać", "Oddech dla spokoju. Jak pokonać lęki i stres".
Należy jednak pamiętać, że jest to dodatek do procesu leczenia, nie może to zastąpić kompleksowej pomocy specjalisty.

Pisze Pani o bardzo ciężkich doświadczeniach. Mierzenie się z bulimią i cała droga, którą przeszła Pani do punktu, w którym jest Pani dziś, to Pani historia. Wiele w niej traumatycznych momentów, wyobrażam sobie,że słabość, o której Pani pisze i poczucie braku kontroli nad własnym ciałem, mogą być bardzo trudnym przeżyciem. Być może warto skorzystać ze wsparcia terapeutycznego i pochylić się nad sobą. Zaopiekować to, co "wtedy tam" i to, co "teraz tu".

Z opisu wynika, że przeszła Pani naprawdę długą i wymagającą drogę — samo wyjście z bulimii po tylu latach to ogromny wysiłek i dowód na niezwykłą determinację oraz świadomość siebie. To, że potrafi Pani rozpoznawać nałogowe myśli, budować dystans wobec nich i wracać do życia — to bardzo duży krok, który jednak, jak Pani trafnie zauważa, nie kończy całej historii.

To, co Pani opisuje teraz — silny lęk przed wyjściem z domu, fizyczne objawy paniki, paraliżująca reakcja organizmu w pozornie neutralnych sytuacjach — może być konsekwencją długotrwałego wyniszczenia, zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego. Przez lata ciało i układ nerwowy funkcjonowały w trybie ciągłego zagrożenia, być może także w stanie niedoboru, przeciążenia czy odcięcia od sygnałów z ciała. Teraz, kiedy wraca Pani do równowagi, mogą ujawniać się nagromadzone napięcia, które wcześniej "chowały się" za objawami bulimii.

To, że działa Pani metodą małych kroków jest bardzo trafne. To właśnie takie stopniowe, łagodne konfrontowanie się z sytuacjami lękowymi, najlepiej w towarzyszeniu specjalisty, może przynosić trwałą zmianę. Jednak kiedy pomimo prób lęk nadal się utrzymuje, a jego konsekwencje zaczynają ograniczać codzienne życie, warto rozważyć wsparcie psychoterapeutyczne. W pracy terapeutycznej można dokładniej przyjrzeć się nie tylko mechanizmowi samego lęku, ale też temu, co w nim niesione — jakie wspomnienia, wyobrażenia, przekonania są z nim splecione. Można też poszukać, co w Pani indywidualnym przypadku wspiera powrót do równowagi: czy to techniki regulacji układu nerwowego, praca z ciałem, czy może szersze zrozumienie emocji, które kryją się pod lękiem. W niektórych przypadkach, szczególnie przy nawracających atakach paniki, pomocne bywa też wsparcie psychiatryczne — nawet czasowe — wspomagające proces terapeutyczny i pozwalające układowi nerwowemu „odetchnąć”.
To, że doświadcza Pani frustracji, a nawet zniechęcenia, jest zrozumiałe — wiele zostało już zrobione, a trudność wciąż powraca. Warto jednak pamiętać, że to nie jest regres, tylko kolejny etap — inne piętro tej samej drogi zdrowienia. Nie musi Pani przechodzić przez to sama, skupiając się na perspektywie neurofizjologicznej. Może warto rozważyć wsparcie drugiej osoby zorientowane na psychologiczne podstawy Pani problemów?
Pozdrawiam serdecznie.

Szanowna Pani,

To, co Pani opisuje, wygląda jak nawracające napady paniki związane z sytuacjami, w których jest Pani sama i nie ma poczucia bezpieczeństwa. Sam fakt, że objawy ustępują lub słabną, gdy towarzyszy Pani bliska osoba, bardzo wyraźnie wskazuje na podłoże lękowe, a nie somatyczne. Warto pamiętać, że po latach bulimii i przeciążenia organizmu układ nerwowy jest bardziej wrażliwy, co może zwiększać podatność na lęki i ataki paniki.

To nie znaczy, że „cofa się Pani w miejscu” – wręcz przeciwnie, zrobiła Pani ogromny krok wychodząc z bulimii i odzyskując siły. Teraz ciało i psychika uczą się na nowo życia bez nałogu, a lęk szuka dla siebie nowej „ścieżki”. To częsty mechanizm.

Diagnoza różnicowa obejmuje:

zaburzenie lękowe uogólnione i napady paniki,

agorafobię (lęk przed byciem samemu w przestrzeni publicznej),

ale także skutki przeciążenia układu nerwowego po latach choroby i niedożywienia.


Warto rozważyć wsparcie psychoterapeuty – szczególnie terapię poznawczo-behawioralną, która uczy technik zatrzymywania spirali lęku i stopniowego oswajania się z sytuacjami trudnymi, albo terapię integracyjną krótkoterminową, która pomoże połączyć doświadczenia ciała, emocji i przeszłych przeżyć.

Dobrze, że próbuje Pani działać metodą małych kroków – to właściwa droga. Być może warto wprowadzić dodatkowe strategie, np. ćwiczenia oddechowe, „kotwiczenie” w otoczeniu (świadome liczenie kolorów czy dźwięków wokół siebie), a w dłuższej perspektywie terapię ukierunkowaną na lęki i regulację emocji.
Zachęcam do kontaktu online