Jak pomóc osobie z zaburzeniami lękowymi, depresją, która dodatkowo bierze środki farmakologiczne, c

Dzień dobry,
niestety nie ma prostej metody, która pozwala szybko pozbyć się lęku i depresji. Trudno jest z tak skrótowego opisu wnioskować o tym, jakie jest podłoże problemów, a zatem również o tym, jak najskuteczniej radzić sobie z nimi.
Zaburzenia lękowe, w których dochodzi do napadów paniki bardzo często niezwykle mocno ograniczają funkcjonowanie. Utrudniają, często wręcz uniemożliwiają wykonywanie pracy zawodowej, utrzymywanie kontaktów społecznych, podejmowanie obowiązków domowych, również dbanie o związek. Liczba i skala tych ograniczeń w połączeniu z poczuciem bezradności osoby dotkniętej problemem niejednokrotnie prowadzi do rozwinięcia się objawów depresji. Często w wyniku trudności w codziennym funkcjonowaniu nawarstwiają się problemy: zaległości w pracy, nieprzychylny stosunek przełożonych związany z obniżeniem efektywności, trudności w związku... to wszystko staje się powodem do narastania lęku - powstaje błędne koło, z którego z punktu widzenia osoby borykającej się z takimi trudnościami trudno się wydostać. Jeśli nasilenie i częstotliwość objawów powodują, że sytuacja życiowa osoby dotkniętej problemem staje się naprawdę trudna, w pierwszej kolejności należy przerwać owo błędne koło, aby nie dopuścić do narastania problemu. W tej sytuacji najlepszym rozwiązaniem wydaje się farmakoterapia, która w stosunkowo krótkim czasie pozwala poprawić stan osoby cierpiącej. Jeśli opisane problemy są efektem głębszych, osobowościowych predyspozycji do zaburzeń lękowych, konieczna może się okazać psychoterapia.
W opisie znajduje się informacja o zażywanych środkach farmakologicznych. Jeśli są to leki, które nie przynoszą efektu, należy zgłosić się do lekarza - leki stosowane w takich przypadkach nie zawsze udaje się odpowiednio dobrać do pacjenta. Fakt, iż jeden lek nie działa, nie oznacza, że kolejny nie przyniesie doskonałego efektu. Jeśli zaś pod określeniem "środki farmakologiczne" w istocie kryją się narkotyki (również leki, ale nieprzepisane przez lekarza, ale zażywane w celach rekreacyjnych), tym bardziej konieczna jest wizyta u lekarza. W takiej sytuacji niezależnie od farmakoterapii konieczna może się okazać terapia uzależnień.

Dzień dobry, każdej osobie, która jest w relacji z osobą, która przeżywa trudności natury psychicznej może być ciężko. Warto z nią porozmawiać o swoich przeżyciach,odczuciach w związku z tym,co dzieje się ze mną w tej relacji, najlepiej bez oceniania drugiej osoby. Nie wiem czy partner/ka jest w terapii. Jeżeli nie to polecam sięgnięcie po pomoc terapeuty CBT. Być może warto samemu/ samej wybrać się na konsultację psychologiczną by wesprzeć siebie. Partner nie powinien wchodzić w rolę ratownika/ terapeuty swojego partnera. Jeżeli problemy będą dalej trwały polecam terapię par. Pozdrawiam serdecznie.

Witaj, połączenie pomocy psychiatrycznej i psychoterapeutycznej przyniesie najprawdopodobniej oczekiwany efekt w postaci poprawy stanu zdrowia psychicznego,
to, co opisujesz brzmi poważnie, wskazuje na wielopłaszczyznowe problemy, proszę dbaj o siebie i proszę nie wchodź, w rolę terapeuty tej osoby, kiedy stan osoby jest bardzo poważny to czasem jest konieczna hospitalizacja. ...
życzę dużo zdrowia-Regina Wenzel

To trudna sytuacja, w której naprawdę trudno nie tylko o wsparcie, ale i o poczucie stabilności w związku. Osoba cierpiąca na zaburzenia lękowe i depresję, zwłaszcza w połączeniu z farmakoterapią, może przechodzić przez bardzo zmienne stany emocjonalne, co potrafi mocno nadwyrężyć także Ciebie i Waszą relację. Wymaga to szczególnej uwagi i cierpliwości, ale też przemyślanego dbania o równowagę we wspólnym życiu.

Przede wszystkim ważne jest, by przy atakach paniki i epizodach dużego lęku być obecnym, ale bez nacisku. W takich chwilach mniej mogą znaczyć słowa, a bardziej to, że jesteś, okazujesz wsparcie i pozostajesz spokojny. Możesz pytać, czy potrzebuje czegoś konkretnego, i dostosować swoje działanie do jej reakcji. Niech Twoja obecność przypomina, że jest ktoś, kto jej nie ocenia, kto nie chce jej zmieniać na siłę, ale po prostu jest obok i troszczy się o jej bezpieczeństwo.

Zdarza się, że przy nasilonych zaburzeniach lękowych próby rozmów o relacji i uczuciach przynoszą odwrotny efekt – wzmaga się stres, wyzwala się lęk o przyszłość, i to z kolei często prowadzi do wycofania się lub przytłoczenia. Warto postarać się prowadzić takie rozmowy bardzo delikatnie i w momentach, gdy druga osoba nie jest w stanie lękowym. Można wówczas spróbować skoncentrować się na prostych, pozytywnych faktach: na wsparciu, na drobnych sukcesach, na wspólnych planach, by podkreślić, że jesteście razem, a relacja ma znaczenie dla Was obojga. Możesz też mówić o tym, że Twoje starania wynikają z troski, że jesteś z nią nie tylko dla wspólnej codzienności, ale dlatego, że ją kochasz i chcesz razem przez to przejść.

W relacji z osobą, która zmaga się z lękiem i depresją, ogromną rolę odgrywa balans między wsparciem a zadbaniem o siebie. Czasem można poczuć, że każda rozmowa, każdy trudniejszy temat grozi konfliktem lub odrzuceniem – ale jeśli stale dostosowujesz się do lęku partnerki, a brakuje w tym przestrzeni na Twoje potrzeby, może to z czasem osłabić Twoje siły i wywołać poczucie bezsilności. Dlatego warto poszukać wsparcia także dla siebie, nawet w formie konsultacji terapeutycznych, by móc lepiej radzić sobie ze swoimi emocjami w tej sytuacji.

Najważniejsze, by pamiętać, że jej trudności nie wynikają z tego, że Wasz związek jest słabszy, lecz z jej wewnętrznej walki, która czasami ją przerasta. Często osoby w Twojej sytuacji zastanawiają się, czy wystarczająco dobrze się spisują i czy ich starania coś zmieniają. Jeśli tylko zrozumie, że Twoja obecność jest czymś trwałym i szczerym, może to być dla niej wielkim oparciem – szczególnie w chwilach, gdy sama ma wątpliwości co do własnej wartości czy przyszłości.

Pamiętaj, że Twoje dobro i Twoje potrzeby są równie ważne.

Bardzo ciężko jest się ustosunkować do zapytania z racji że każdy pacjent jest rozpatrywany indywidualnie. Nie jestem w stanie stwierdzić co konkretnie w tym przypadku zadziała więc polecę ogólne wskazówki.
1. Zachowanie mowa i działanie nie powinno wskazywać na to że osoba jest "dziwna" lub "nienormalna"
2. Dawać przestrzeń na dzielenie się przeżyciami nawet jeśli myśli i powodu emocji wydają się irracjonalne- dla tej osoby są to realne zagrożenia
3. Osoba ta ma często mnóstwo strategi zabezpieczających przed negatywnymi emocjami np. wychodzenie z domu tylko w towarzystwie osób trzecich. Nie należy jej tego zabierać prace nad tym powinien umożliwić psychoterapeuta
Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego :)

To niezwykle wymagająca i obciążająca sytuacja. Partnerstwo z osobą zmagającą się z zaburzeniami lękowymi, depresją i będącą w trakcie leczenia farmakologicznego wymaga ogromnej empatii, cierpliwości, a przede wszystkim zadbania o własne granice i zdrowie psychiczne.

1. Zasady Komunikacji i Postępowania na Co Dzień
Kluczem jest stworzenie stabilnego, bezpiecznego środowiska, a nie dążenie do "naprawienia" osoby.

Co mówić i jak się zachowywać:

Unikaj rad typu "Weź się w garść" / "Uśmiechnij się": Takie stwierdzenia umniejszają ból i sugerują, że jest to kwestia woli, a nie choroby.

Mów zamiast tego: Używaj komunikatów potwierdzających uczucia (walidacji): "Widzę, że ci ciężko. Jestem obok, jeśli mnie potrzebujesz" lub "To, co czujesz, jest prawdziwe, nawet jeśli jest trudne do zrozumienia."

Oferuj wsparcie, a nie rozwiązania: Pytaj, jak możesz pomóc w danej chwili, zamiast narzucać swoje pomysły.

Mów zamiast tego: "Czy mogę coś dla ciebie zrobić? Może herbatę, wodę?" lub "Chcesz porozmawiać, czy wolisz ciszę?"

Akceptuj farmakologię i terapię: Uznaj leczenie za proces, a nie magiczne rozwiązanie. Czasem leki i terapia muszą być korygowane, a efekty nie są natychmiastowe.

Dbaj o rutynę: Depresja i lęk często dezorganizują życie. Pomagaj (ale nie wyręczaj całkowicie) w utrzymaniu małych, przewidywalnych działań (posiłki, sen, krótki spacer).

2. Reakcja na Atak Paniki
Atak paniki to gwałtowna, ale przemijająca reakcja organizmu, a nie realne zagrożenie. Spokój i obecność są najważniejsze.

Zachowaj spokój: Pani spokój jest zaraźliwy. Mów do partnera/partnerki cichym, opanowanym głosem.

Potwierdź, że to minie: Powtarzaj łagodnie: "To atak paniki. Wiem, że to straszne, ale nic ci nie grozi. To za chwilę minie."

Pomóż w technikach oddechowych (jeśli są znane): Jeśli osoba ma wyuczone techniki, przypomnij o nich. Jeśli nie, poproś, by spróbowała spowolnić oddech (np. licząc do czterech przy wdechu i do sześciu przy wydechu). Możesz oddychać razem z nią.

Uziemienie (pięć zmysłów): Pomóż jej wrócić do rzeczywistości, prosząc o nazwanie rzeczy, które widzi/słyszy/czuje.

Przykład: "Nazwij 5 rzeczy, które widzisz teraz w pokoju. 4 rzeczy, które czujesz (materiał, podłoga)."

Unikaj dotyku, jeśli jest to stresujące: Niektórzy w trakcie ataku paniki nie tolerują dotyku. Proszę pytać o zgodę.

3. Walka o Związek Mimo Niestabilności
Pani ból i stres są naturalną reakcją na życie w ciągłej niepewności. Działania w związku powinny iść dwutorowo.

A. Zadbanie o Siebie (Klucz do przetrwania)

Terapia Indywidualna dla Pani: Jest absolutnie niezbędna. Związek z osobą chorą przewlekle jest często określany jako syndrom współuzależnienia lub obciążenie opiekuna. Terapeuta pomoże Pani przetworzyć stres, poczucie winy, złość i nauczyć się stawiać zdrowe granice.

Granice: Proszę ustalić, co jest absolutnie nieakceptowalne dla Pani zdrowia (np. rezygnacja z pracy, izolacja od przyjaciół, ciągłe słuchanie agresywnych słów). Proszę te granice komunikować spokojnie, ale stanowczo je egzekwować.

Przykład: "Rozumiem, że masz zły dzień, ale nie pozwolę się tak do siebie odzywać. Muszę teraz wyjść/przerwać rozmowę."

Czas dla Siebie: Musi Pani mieć czas i przestrzeń na regenerację, pasje i kontakty społeczne poza związkiem. To nie jest egoizm, to jest samoobrona.

B. Rozmowy o Związku

Zaburzenia lękowe i depresja często utrudniają logiczną rozmowę o problemach relacyjnych, ponieważ osoba chora może być skupiona tylko na swoim cierpieniu lub może interpretować chęć rozmowy jako krytykę.

Wybierz właściwy moment (tylko kiedy jest stabilnie): Rozmawiajcie o związku tylko w dni, kiedy osoba ma lepszą kondycję psychiczną i jest chętna do rozmowy.

Wykorzystaj Terapeutę Par: To jest najlepsze miejsce do poruszania trudnych tematów. Terapeuta jest neutralnym pośrednikiem, który zapewnia bezpieczeństwo emocjonalne i dba o to, by komunikacja była konstruktywna, a nie raniąca.

Odłóż ważne decyzje: Nie podejmujcie ważnych decyzji (np. finansowych, zmiany pracy, powiększenia rodziny) w okresach nasilonej niestabilności.

Pani dążenie do walki o związek jest szlachetne, ale proszę pamiętać: nie może Pani pozwolić, by ratowanie związku kosztowało Panią zdrowie psychiczne. Pani zdrowie jest równie ważne jak zdrowie partnera/partnerki.
Pozdrawiam serdecznie.

Dzień dobry, sądzę, że w obliczu Pana/i sytuacji potrzebuje Pan/i wsparcia terapeutycznego. Każda taka sytuacja jest jednostkowa, nie sposób podawać ogólnych wskazówek. Bycie z osobą mierzącą się z kłopotami natury psychicznej może generować wiele trudności. Można prosić o pomoc w tym zakresie i wsparcie. Zachęcam, by Pan/i po nie sięgnęła. Katarzyna Klimowicz