Czy w przypadku poczucia utraty' kontaktu z rzeczywistością i poczucia bezsensu powinnam udać się do psychiatry?

Mam dość ciężki do opisania problem. Od kilku lat, stopniowo i powoli narasta on we mnie, a z jego istnienia zdałam sobie sprawę około pół roku temu. Mianowicie: mam poczucie, że coraz bardziej tracę kontakt z rzeczywistością. Moje emocje stały się bardzo 'płytkie' i coraz mniej wyraźne. Moja osobowość zaczęła jakby gdzieś znikać. W głowie jest coraz mniej myśli, są coraz mniej konkretne, czasem są to po prostu długie okresy braku myśli. Mam coraz większe problemy z wypowiadaniem się, brakuje mi słów. Nie pamiętam, kiedy ostatnio odczuwałam spontaniczną radość. Zapadam w stan 'odrętwienia' na długie godziny. Potrafię spędzić mnóstwo czasu zupełnie nie poruszając się i nie myśląc o niczym. Czasem nawet jeśli chcę się ruszyć – ciało mnie nie słucha. Chcę się z tego wyrwać, sięgnąć chociażby po książkę – nie dam rady z własnej woli wyciągnąć po nią ręki. Straciłam niemal zupełnie poczucie czasu. Zanikł kontakt z większością ludzi. Najbliższe mi osoby mówią, żebym przestała się usprawiedliwiać i 'wzięła się w garść'. Próbowałam wiele razy. Jest coraz gorzej, coraz bardziej zapadam się w tę pustkę. Jest mi obojętne, co się ze mną stanie – i tak przecież praktycznie nie żyję. Jednak ostatnio pojawiła się we mnie myśl, że może powinnam poszukać pomocy u psychiatry. Najbliższa mi osoba skrytykowała ten pomysł i wyśmiała mnie, że nie umiem sobie sama z tym poradzić. Ja jednak myślę, że warto spróbować. Czy wizyta u psychiatry naprawdę w moim przypadku miałaby sens?