Czy mam zaburzenia emocjonalne lub depresję? Czy udać się do specjalisty, czy to raczej nic poważnego?

Witam! Nie wiem, czy moja sytuacja jest na tyle poważna, aby udać się do lekarza specjalisty, czy po prostu zacząć być asertywną i panować nad sobą… Odkąd pamiętam nie potrafię sobie radzić z negatywnymi emocjami, podczas kłótni szczególnie, a właściwie to podczas zarzutów kierowanych do mnie, natychmiast zalewam się łzami i nie potrafię wydusić z siebie nic poza szlochaniem. Jeżeli chodzi o wcześniejsze życie, w dzieciństwie już tak było, potrafiłam zanosić się płaczem, gdy tylko dostałam złą ocenę lub gdy nawet nauczyciel upomniał mnie z jakiegoś powodu. Obecnie jestem na studiach i sytuacja z wcześniejszego życia szkolnego nie zmieniła się zupełnie… ostatnio po oblanym egzaminie przepłakałam cały dzień, a moje złe samopoczucie nie ustawało przez kilka dni. Wydaje mi się, że głównym powodem takiego zachowania jest moja mama stale kontrolująca i organizująca moje życie. Jako dziecko byłam bardzo często karcona za nieposłuszeństwo, za gorsze oceny, za uwagi od nauczycieli, czy obcych osób. Nie potrafię jej się przeciwstawić mając 21 lat. Jestem dosłownie na każde jej zawołanie. To ona organizuje mój czas wolny, wymyśla mi zajęcia, rozlicza mnie z tego, co robię. Jeżeli sama zadecyduję o np. wyjeździe na wakacje, zakupy, do kina, są pretensje i pytania „”to już nie masz nic do zrobienia w domu, że sobie wychodzisz?„” (już pomijam nawet fakt, że czuję się czasem jak jakaś bezwartościowa sprzątaczka), chodzi obrażona, nie odzywa się do mnie, co wywołuje we mnie poczucie winy. Stresuję się każdym jej powrotem z pracy, kiedy jestem w domu, bo na pewno jest coś, czego się nie domyśliłam, że powinnam była zrobić (tego właśnie oczekuje, że będę się wszystkiego domyślać) i będę miała z tego powodu wyrzuty robione. Przez takie traktowanie mnie przez mamę mam problemy w relacjach z ludźmi, nie potrafię powiedzieć komuś wprost, czego oczekuję, jakie mam zdanie na dany temat, co mi się nie podoba, bo boję się reakcji, wolę napisać smsa, maila, wtedy czuję się pewna siebie, bo nikt na mnie nie nakrzyczy, nie skrytykuje i pozwoli, nie przerywając, spokojnie się wypowiedzieć. Do tego oczywiście dochodzi stres przed każdym ważnym wydarzeniem, czy, aby na pewno dobrze wypadnę w oczach innych bez żadnych zastrzeżeń, a przez ten stres miewam okropne problemy z żołądkiem. Mieszkam nadal z mamą, chciałabym się usamodzielnić i odciąć od wiecznej kontroli, ale nie wiem, czy jestem na tyle silna, aby móc się jej przeciwstawić i przede wszystkim nie wiem, jak się do tego zabrać, bo, mimo że zdaję sobie sprawę, że taka relacja jest toksyczna dla mnie wiem, że jest to matka, której należy się mój szacunek. Nie jest mi łatwo z tym funkcjonować na co dzień, stąd też prośba o odpowiedź, czy potrzebuję np. terapii, czy wystarczyłyby np. leki na uspokojenie? Liczę na odpowiedź Dziękuję i pozdrawiam AZ.