Jestem z partnerem ok 7 patrz roczną przerwa. Zostawiłam go bo przegrała się miarka, pil. Po roku wr

Faktycznie życie z osobą uzależnioną jest bardzo trudne. Aby wyjść z takiej relacji nie wystarczy odejść. Bardzo polecam dowiedzieć się czegoś o uzależnieniu od alkoholu. Prowadzę terapię rodzin osób uzależnionych - tak jak Pani napisała "współuzależnionych". Zapraszam do kontaktu, ponieważ kwestia przez Panią poruszana jest wielopłaszczyznowa i trudna.

Jedną z najważniejszych rzeczy w opisywanej przez Panią sytuacji jest zmiana perspektywy. Opisuje Pani Waszą sytuację przez pryzmat męża: "zostawię go z niczym, muszę go z tego wyciągnąć", przez pryzmat syna: "nie wiem, co będzie dla niego najlepsze", a nie skupia się Pani na sobie. Życie Pani męża koncentruje się wokół picia, a Pani życie wokół... Picia męża. To właśnie mechanizm współuzależnienia. Żeby się z niego wydostać dobrze byłoby zacząć zadawać sobie pytania dotyczące siebie - nie o to, co będzie robił mąż jak wróci do domu, a o to, co Pani będzie wtedy robić, jak ma Pani chęć spędzić czas, co dla Pani byłoby miłe, przyjemne, wartościowe. Warto poszukać w swojej okolicy terapii dla osób współuzależnienionych - jest dostępna bezpłatnie w ramach NFZ w większości placówek leczenia uzależnień, a także w sektorze prywatnym. To długa droga, ale najważniejsze żeby zrobić pierwszy krok :)

Osoba uzależniona wymaga profesjonalnej pomocy jednak aby było to możliwe, ona sama musi podjąć taką decyzję. Cokolwiek Pani zrobi, chcąc wyleczyć osobę chorą bez jej motywacji, najprawdopodobniej niewiele Pani zdziała. W relacji z osobą uzależnioną intuicja najczęściej zawodzi i aby osłabić współuzależnienie powinno się nauczyć działać kontr-intuicyjnie. Warto więc przyjrzeć się sobie i temu jak ta sytuacja wpływa na Pani funkcjonowanie, potrzeby i cele.
Jeśli potrzebuje Pani pomocy w tym zakresie, zachęcam do udania się do terapeuty uzależnień.

Witam, widzę, że sprawa jest trudna. Polecam udać się do specjalisty , aby szerzej omówić dany problem. Pozdrawiam serdecznie

Współuzależnienie oznacza nie mniej, nie więcej tylko tyle, że organizujemy swoje życie wokół kogoś. Kontrolujemy go, kochamy nadmiernie, wyręczamy z potrzebą i bez potrzeby. W tym samym czasie nie troszczymy się o siebie i o swoje sprawy, gdyż nie mamy ku temu sił, ani zasobów. Żyjemy kimś- dosłownie i w przenośni. Skutkuje to stworzeniem systemu, umożliwiającego osobie uzależnionej trwanie w swojej niemocy. Nie jest ona odpowiedzialna za swoje życie, zdrowie i trzeźwość - to zadania osoby współuzależnionej.
Trwanie w takiej relacji działa dewastująco na obie strony. Osoba uzależniona robi się coraz bardziej bezwolna, zaś osoba jej towarzysząca często podupada na zdrowiu (fizycznym i psychicznym).
Drogą ku zdrowieniu jest pozwolenie, by człowiek uzależniony odpowiadał sam za siebie. Tym, co jako współuzależniona może Pani zrobić, jest postawienie granic i rozpoczęcie swojego procesu zdrowienia. Oznacza to skupienie uwagi na sobie, zadbanie o siebie, usłyszenie siebie. Bardzo pomocne w tym procesie jest wsparcie terapeutyczne, gdyż droga do siebie w takich sytuacjach bywa niełatwa. Życzę Pani wszystkiego dobrego.

To, co opisujesz, to klasyczny mechanizm współuzależnienia. Twój partner codziennie pije, raz w miesiącu upija się, a Ty podporządkowujesz swój dzień, by „ochronić go” przed alkoholem. Masz dziecko, które może nie widzi wszystkiego, ale z pewnością odczuwa napięcie w domu. On nie przestał pić mimo szans, które mu dawałaś – i to pokazuje, że zmiana nie zależy od Ciebie.
Nie musisz go ratować. Teraz najważniejsze jest Twoje bezpieczeństwo i spokój dziecka.
Polecam Ci książkę: „Kobiety, które kochają za bardzo” – Robin Norwood. Pokazuje, jak rozpoznać i przerwać ten destrukcyjny schemat emocjonalnego poświęcania się dla innych. To może być pierwszy krok do odzyskania siebie.