mgr Jessica Jagudzka

Rozumiem, że od lat bardzo silnie reagujesz na emocje innych ludzi i przejmujesz je tak, jakby były twoje. Kiedy osoby ci bliskie są smutne, zagubione lub zestresowane, ty czujesz dokładnie to samo, co sprawia, że jesteś ciągle zmęczona, zdenerwowana i masz problemy ze snem. To nie jest twoja wina ani wada – to efekt wysokiej wrażliwości emocjonalnej i braku wypracowanych granic emocjonalnych, które pozwalają oddzielić twoje uczucia od uczuć innych. Można się tego nauczyć i odzyskać poczucie spokoju. Wspólnie możemy przyjrzeć się temu, co powoduje, że tak mocno przejmujesz emocje innych, wypracować skuteczne strategie rozdzielania własnych stanów od emocji otoczenia oraz nauczyć technik radzenia sobie z napięciem i stresem, tak abyś mogła wreszcie odpocząć i zacząć normalnie funkcjonować w codziennym życiu. Zapraszam na konsultację, podczas której w bezpiecznej atmosferze przeanalizujemy twoje reakcje i razem znajdziemy sposoby, byś poczuła się lżej i pewniej w kontaktach z innymi.

Dzień dobry,
dziękuję, że napisałaś. Widzę, jak bardzo trudna i bolesna jest dla Ciebie relacja z tatą. To naturalne, że jego słowa, reakcje i porównania z siostrą wywołują w Tobie smutek, złość czy poczucie odrzucenia. Każdy z nas potrzebuje zainteresowania, życzliwości i poczucia, że jest ważny dla rodzica – brak tego bardzo boli.

To, co opisujesz, nie świadczy o tym, że jest w Tobie coś „nie tak”. Raczej pokazuje, że Twój tata z różnych powodów nie potrafi okazywać troski w sposób, którego potrzebujesz. Jego komentarze, patrzenie z pogardą czy reagowanie tylko na porażki jest raniące i nie jest Twoją winą. Jako dziecko i jako młoda dorosła masz prawo oczekiwać szacunku i zainteresowania.

Wspomniałaś, że kiedy próbujesz rozmawiać o trudnych rzeczach, zaczynasz płakać – to częsta reakcja w sytuacjach stresu, odrzucenia czy dużego napięcia emocjonalnego. Płacz nie oznacza, że jesteś „niepoważna”. To po prostu sposób, w jaki Twoje ciało reaguje na trudne przeżycia. W takich rozmowach łatwo czuć bezsilność, zwłaszcza gdy druga strona nie jest otwarta.

Możesz pomyśleć o kilku krokach:

Wzmocnienie siebie – czasem warto najpierw porozmawiać z kimś, kto jest bezpieczny i uważny (psycholog, pedagog szkolny, terapeuta), abyś mogła uporządkować emocje i znaleźć sposób wyrażania swoich potrzeb w rozmowie z tatą.

Ustalanie granic – nawet jeśli nie możesz zmienić jego zachowania, możesz stopniowo uczyć się chronić siebie przed raniącymi komentarzami i nie brać ich jako oceny swojej wartości.

Budowanie wsparcia poza rodziną – przyjaciele, inne osoby dorosłe, nauczyciele, terapeutka mogą pomagać Ci wzmacniać poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości.

Nie musisz radzić sobie z tym sama. Relacja z rodzicem może być skomplikowana, a jednocześnie ogromnie wpływać na to, jak się czujesz na co dzień. Jeśli czujesz, że to wszystko Cię przytłacza, zachęcam Cię do umówienia się na konsultację – pierwsza wizyta jest bezpłatna. W spokojnej, bezpiecznej atmosferze możemy przyjrzeć się Twoim emocjom, temu jak wpływa na Ciebie zachowanie taty i co mogłoby pomóc Ci poczuć się lepiej.