Zapalenie płuc - informacje, specjaliści, pytania i odpowiedzi

  Istnie kilka klasyfikacji rodzajów zapalenia płuc. Podział ułatwia zrozumienie choroby oraz sposobów jej leczenia.

  Terapia zależy od charakteru i przyczyn choroby. W typowym zapaleniu podstawą są antybiotyki o szerokim spektrum (później celowane) oraz leczenie objawowe (leki przeciwzapalne i przeciwgorączkowe, wyksztuśne i przeciwkaszlowe). W atypowym rodzaju podawane są antybotyki z grupy  makrolidów i tetracyklin. W przypadku osób z obniżoną odpornością, gdy za zakażenie odpowiadają Pneumocystis jiroveci podaje się ko-trimoksazol i pentamidynę. Zapalenia grzybicze zwalcza się stosując amfoterycynę B i flukonazol. W zakażeniach wirusowych ogranicza się do leczenia objawów. W postaci chemicznej konieczna jest intubacja i odsysanie wydzieliny oraz terapia antybiotykowa. W zakażeniach szpitalnych podaje się antybiotyki o szerokim spektrum, które zamienia się je w zależności od wyników badań drobnoustrojów.

  Typowe zapalenie płuc można rozpoznać w wywiadzie  i badaniu fizykalnym (osłuchowo słyszalne są szmery, trzeszczenie, rzężenie, świsty i furczenie oraz przytłumiony odgłos przy opukiwaniu). Przeprowadza się także badanie krwi (podwyższony  OB,  CRP  i  leukocytozę  oraz  odmłodzenie  granulocytów,  czasem  niedokrwistość  czy  zaburzenia  utlenowania  krwi). W badaniu  RTG  widoczne są plamiste i zlewające się zaciemnienia, jednolite zacienienia płata, stwierdza się obecność płynu w jamie opłucnej.  Aby wykryć atypowe zapalenie płuc przeprowadza się dodatkowo posiew oraz badanie plwociny. Wykorzystuje się również metodę  ELISA, metodę immunofluorescencji pośredniej i bezpośredniej z użyciem przeciwciał monoklonalnych (w celu identyfikacji antygenu i przeciwciał), testy serologiczne (wykrywanie IgG, IgM metodą OWD hemaglutynacji) oraz PCR z użyciem polimerazowej reakcji amplifikacji i zastosowaniem sondy genetycznej. W przypadku podejrzeń przeprowadza się badanie histologiczne bioptatu płuca, a stwierdzenie grzyba w preparacie potwierdza zapalenie płuc o charakterze grzybiczym. W szpitalnej postaci należy jak najszybciej ustalić przyczynę i określić lekoodporność drobnoustroju.

  łac.  pneumonia

  Groźny dla życia stan zapalny miąższu płucnego. W przypadku typowych postaci choroby za 70% zakażeń pozaszpitalnych odpowiada dwoinka zapalenia płuc (Streptococcus pneumoniae). Najbardziej narażone są niemowlęta oraz osoby po 65 r. ż. Rozwojowi choroby sprzyjają zaburzenia immunologiczne, uszkodzenie błon śluzowych i skóry oraz współwystępowanie innych chorób (układu oddechowego, krążenia, nerek, zaburzenia neurologiczne). Szczególnie groźne dla życia jest szpitalne zapalenie płuc, wiąże się to z lekoodpornością drobnoustrojów szpitalnych. Okazuje się, że umieralność w postaci szpitalnej szacuje się na 20%, a jeśli zakażenie powstało na skutek podłączenia do respiratora nawet 50%. 

  Ze względu na przyczyny wyróżnia się:

• bakteryjne
• wirusowe
• atypowe
• grzybicze
• alergiczne
• chemiczne

Ze względu na miejsce rozwoju choroby:

• pozaszpitalne
• szpitalne

Ze względu czynniki anatomiczne:

• odoskrzelowe (bronchopneumonia) = wieloogniskowe (p. multifocalis) = ogniskowe = płacikowe (p. lobularis)
• śródmiąższowe (pneumonia interstitialis seu. alveolaris)
• płatowe (pneumonia lobaris) = krupowe (pneumonia crouposa)