Mam 26lat i dwoje dzieci z czego jeden syn jest mojego partnera z poprzedniego związku Ale ja go wyc

To bardzo trudne, gdy wychowujemy, kochamy i próbujemy tworzyć dobry dom dla dziecka, które gdzieś indziej ma swoją mamę. Zawsze w jakiś sposób będzie na niego wpływała, choćby przez porównanie z namii. Ważne żeby zrozumiała Pani swoje uczucia, poznała przyczyny zazdrości o nieobecną w życiu pasierba osobę. Potrzebuje Pani ułożyć sobie wszystkie trudne elementy sytuacji, w której się Pani znajduje i ustawić ważność tych rzeczy. Emocje, które Panią kierują są zrozumiałe. Dobrze byłoby z kimś się nimi podzielić. Proszę poszukać psychoterapeuty, z którym omówi Pani ważne dla Pani sprawy i ustali, co chciałaby Pani zmienić w swoim życiu. Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry. Cenne jest to, że rozmawia Pani z partnerem o swoich wątpliwościach. Ważne jest to, by tworzyli Państwo wspólny front, nie wysyłali dzieciom sprzecznych komunikatów. Jeśli nie radzi Pani sobie ze swoimi emocjami, odczuciami, wywołują one w Pani dyskomfort, warto udać się do psychoterapeuty, który wspólnie z Panią pomoże odnaleźć przyczyny takich emocji.

Dzień dobry.
W Pani wypowiedzi jest dużo dojrzałości. Zdaje sobie Pani sprawę z wyzwania, jakim jest wychowanie dziecka, którego nie jest się biologiczną mamą. Z jednej strony widać troskę o syna, z drugiej - obawy i wątpliwości, które przypuszczalnie narastają z kolejnym kontaktem chłopca z biologicznym rodzicem. Dobrze, że ujawnia Pani przed sobą i bliskimi trudności, które przeszkadzają w pełni cieszyć się urokami rodzicielstwa. Dobrze jednak by było, gdyby obawy znacząco nie przytłumiły radości z bycia rodzicem. Warto zatem poszukać wsparcia u psychologa czy też psychoterapeuty, który wysłucha Pani, odpowie na pojawiające się pytania, nauczy, jak radzić sobie z trudnymi emocjami i przygotuje na nowe wyzwania. Myślę, że warto także przygotować się wraz ze specjalistą na potencjalne pytania ze strony chłopca o przyczyny pewnego rodzaju „opuszczenia” przez jednego z biologicznych rodziców. Prawdopodobnie pojawią się one wraz z wiekiem i mogą wiązać się ze złożoną paletą przeżywanych przez całą rodzinę emocji. Nadto nauka komunikacji adekwatnej do sytuacji i trudności, wiąże się ze zwiększeniem poczucia własnego bezpieczeństwa sprawczości.
Ufam, że te wskazówki okazały się dla Pani pomocne. Trzymam kciuki za uzyskanie odpowiedniego wsparcia.
dr Monika Gmurek

Dzień dobry. Rozumiem, że znajduje się Pani w trudnej sytuacji i poszukuje wsparcia. To bardzo ważne, że pozostaje Pani w kontakcie z partnerem i dzieli się z nim swoimi przemyśleniami i emocjami. Zachęcam, by skorzystała Pani ze wsparcia psychoterapeuty i spróbowała podjąć pracę nad zgłaszanymi trudnościami. Pozdrawiam serdecznie.

Znajduje się Pani w trudnej sytuacji. Relacje przywiązaniowe wpływają na nas w różny sposób i z czasem jest nam trudno pogodzić się z tym, że ktoś inny może w dany sposób zachowywać się do bliskiej nam osoby. Proszę udać się na konsultacje z terapeutą. Pozdrawiam Piotr Włodarczyk

To co Pani opisuje, jest bardzo trudna sytuacją emocjonalną.
Wychowuje Pani dziecko które traktuje jak swoje macie mocną więź. Jednakże biologiczna mama chłopca nadal pozostaje ważna w życiu co powoduje u Pani lęk, obawy, zazdrość, niepewność. To zrozumiałe i zupełnie naturalne, że może Pani tak się czuć. Ważne aby nie odbijała Pani tych myśli na siebie nie oceniała się przez pryzmat tego co Pani aktualnie czuje i poszukała wsparcia. Na pewno spotkania ze specjalistą (psychologiem/psychoterapeutą) pomogą zrozumieć Pani emocje, poszukać sposobu aby lepiej sobie z nimi radzić.
Jest Pani bardzo zaangażowaną mamą, widać że zależy Pani na dobru dzieci. Proszę pamiętać, że w macierzyństwie równie ważne jest zadanie i troska o siebie samą.
Trzymam mocno kciuki Olga Madej

Dzień dobry,
bardzo poruszyło mnie to, co Pani napisała – widać w tym dużo miłości, zaangażowania i troski. To zupełnie naturalne, że będąc tak blisko dziecka, które Pani wychowuje i kocha, pojawiają się też emocje związane z jego biologiczną mamą – nawet jeśli na zewnątrz stara się Pani to ukryć, to w środku może być naprawdę trudno.

To, że Pani czuje zazdrość czy ból – nie oznacza, że coś z Panią nie tak. To ludzka reakcja w bardzo złożonej sytuacji rodzinnej. Jednocześnie to pokazuje, jak bardzo Pani zależy – i na starszym synu, i na spójności całej rodziny.

Zdecydowanie warto poszukać wsparcia – rozmowa z psychologiem może pomóc uporządkować emocje, zobaczyć granice i potrzeby w tej roli „niemamy, ale bardzo ważnej osoby”. To trudna, ale niezwykle ważna rola.

Trzymam za Panią kciuki i bardzo doceniam odwagę, by o tym napisać.