mgr Aneta Krakowińska

Jestem 24 letnim mężczyzna, żyje raczej normalne życie, mam swoje Hobby (Podróżowanie i inne). Zawsze byłem raczej osobą introwertyczną, bo lubię być sam i spędzać czas sam tak jak na moich podróżach i spowodowało to u mnie taką formę aspołeczności , bo z rówieśnikami czy znajomymi bardzo rzadko się spotykam, tylko z rodzicami albo z siostrą z którą mam na codzien kontakt i mam bardzo dobre relacje. Niestety nie byłem jeszcze nigdy w związku z kobietą, a chciał bym spróbować pomimo tego, że moja motywacja wobec tego jest taka sobie. Próbowałem to zmienić i zbliżyć się pierwszy raz do kobiety na jednej z moich podróży, ale całe moje ciało i umysł był ogarnięty lękiem, który nie byłem w stanie przełamać. Zauważyłem również, że ten lęk przed bliskością, mam w z większością osób które poznaje, kompletnie boje się zgłębić moje relacje z kimś na coś "więcej" i mogę to potwierdzić, że to trochę wynika pewnie z doświadczeń negatywnych z znajomymi z przeszłości. Obawiam, że ta moja zabawa w izolacje może mieć złe skutki na moje życie w przyszłości i spowodować, z stanę się bardziej narcystyczny i negatywnie odbije się na moim zdrowy psychicznym. Z góry powiem, że nie jestem osobą nieśmiałą, nie mam żadnych problemów z zagadywaniem do kogoś, czy do kobiety czy do mężczyzn lubię poznawać nowych ludzi, ale to jest wszystko takie powierzchowne. Mam czasami takie dni gdzie mam "doła" z tego powodu i myślę, jak sobie z tym w przyszłości poradzić, jak się to nie zmieni, ale staram się myśleć pozytywnie i uprawiam na nadmiar negatywnych emocji czy natrętnych myśli dużo sportu który bardzo pomaga i pozwala mi się zrelaksować. Wiem, że przez internet państwu będzie trudno powiedzieć co mi jest, ale chciał bym spróbować jakąś formę terapii, która mi pomoże dojść do sedna tego całego, ale nie wiem do jakiego specjalisty powinienem się wybrać. Dziękuję z góry i pozdrawiam!

Witam, mam 25 lat. Mam 1,75cm, czarne włosy, budowę ciała szczupłą wysportowaną, z buźki też jestem bardzo przystojny. Piszę to bo zmierzam do tego co piszę poniżej. Mieszkam na wsi blisko miasta Krakowa.
Wychowałem się od dziecka na wsi, rodzice są rolnikami i w sumie cały czas pracowałem pomagałem im bo nam się nie przelewało z kasą. Nie chodziłem nigdzie, nie miałem przyjaciół. Pracowaliśmy nawet w weekendy. Mam brata bliźniaka, on tak jak ja też podobnie.
Mama chciała abym się wyuczył i udało mi się skończyłem geodezje, zarabiam dobrze, mam dużą wiedzę z tego zakresu, jestem zdziwiony bo jakoś mam lekkość do tego zawodu. W przyszłości planuję zostać biegłym sądowym z zakresu geodezji i mieć swoją firmę.
Mój problem polega na tym i zaczął on się w sumie od 3j klasy technikum, no więc 100ówka, nie miałem nikogo, koledzy mieli bez problemu, rozglądałem się za dziewczynami w szkole itp, zaczepiłem zgadywałem, pisałem na fb, przez znajomych. Ale nic z tego nie wyszło. Kolega w klasie zaproponował mi, że jego kuzynka pójdzie ze mną na 100wkę a ja na jej 100wkę. Mieszkała ode mnie 30km. No i wpadliśmy sobie do gustu i byliśmy ze sobą z rok czasu. Ona nie studiowała, nie musiała pracować, jeździła na wakacje, rodzice na wszystko jej dawali pieniążki. Mieliśmy gorszy okres czasu i jej kuzynka miała chłopaka który jak się potem okazało znał się z moim kuzynem który nie daleko ode mnie mieszka. I zapoznali ich. Tłumaczyłem mojej dziewczynie, że to mój kuzyn i wgl ale powiedziała mi, że jestem psychiczny. Boli mnie to do tej pory chociaż minęły już 4 lata, żenią się akurat w tym roku a ja tak cierpię. W okresie tych 4ch lat pomagałem rodzicom, chodziłem na studia,pracowałem między czasie w firmie geodezyjnej. Miałem pod górkę, dużo na głowie, brak czasu dla siebie, oczywiście zaczepiałem dziewczyny, szukałem, wypisywałem do obcych dziewczyn albo takich które znałem z widzenia, chodziłem czasem z kolegami ze studiów na kluby itp... Był to dla mnie ciężki okres w życiu, nie miałem w nikim wsparcia tak zresztą jest do tej pory... próbowałem wszystkich sposobów, nawet przez portale randkowe i dalej jestem samotny, tylko praca dom i tak w kółko, zapisałem się na siłownie i kurs tańca ale tam też nic. Jest mi ciężko bo nie mam z kim chodzić na spacery, przytulać się do kogoś, pojechać gdzieś z kimś, nie zanosi się na to abym kogoś poznał bo nie mam nawet gdzie iść ani z kim (mój brat ma to gdzieś)...Szedłem, jechałem gdzieś sam na spacer ale było mi tylko przykro jak widziałem szczęśliwe osoby. Jestem osobą wierzącą, modle się dużo abym kogoś poznał a czas leci a ja dalej jestem sam, wiem czego chce, marze o dziewczynie, potem o tym aby mieć rodzinę. Czas leci szybko a ja dalej nikogo nie mam, nigdzie nie chodzę. W lecie na jakieś odpusty, zabawy, festyny, ale zwykle stoję jak ten kołek samemu, nawet nie mam kumpli z którymi bym mógł iść. Koledzy z technikum mają dziewczyny, śmieją się ze mnie, koledzy na uczelni to też każdy poszedł w swoją stroną, zresztą też mieli dziewczyny. Często sobie zadaje pytanie dlaczego jestem sam, jak jestem takim dobrym człowiekiem, czasem mam pretensje do Boga. Boję się że już cale moje życie takie będzie praca dom praca dom, Tracę wiarę i cierpliwość że kogoś będę mieć, że się to wszystko o 180 stopni zmieni. Chodzę do psychologa, ale psycholog itp co mi to pomoże, jak moja sytuacja życiowa dalej jest w miejscu. Koledzy we wsi nawet szkół zawodowych nie skończyli, a mają dziewczyny. Jest mi przykro dlaczego inni mają a ja nie mam szczęścia... Mam nadzieję że nie namieszałem gdy to pisałem...Nie wiem czy wszytko napisałem. Proszę o pomoc. Jak ja mam wierzyć w to ze będę mieć kogoś jak mi się nikt nie trafia. Czy każdemu jest ktoś pisany?To gdzie tej osoby szukać skutecznie?