Dr Urszula Maurer

Dzień dobry. Jakiś czas temu usłyszałam opis przedszkolaka, u którego zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu / zespół Aspergera, i zaskoczyło mnie podobieństwo tego dziecka do mnie z czasów przedszkolnych. Samotna zabawa i trudności w nawiązywaniu kontaktu z rówieśnikami, fascynacja cyframi i literami, "rytuały", wymyślanie sobie gier, których zasad nie potrafię wyjaśnić innym (tak, robię to nadal). (Nawiasem mówiąc, przedszkolanki zachęcały rodziców, by zabrali mnie do psychologa, ale rodzice nie uważali, że coś jest ze mną nie tak, więc tego nie zrobili.) A jednak gdy wcześniej dowiadywałam się, jakie są kryteria diagnostyczne autyzmu i zespołu Aspergera, byłam przekonana, że mnie to nie dotyczy. Dopiero ten opis zachowania prawdziwego dziecka mnie zastanowił... Później jeszcze trochę poprzyglądałam się, co piszą o sobie w internecie ludzie, którzy twierdzą, że zdiagnozowano u nich autyzm, i też znalazłam trochę podobieństw (np. wydaje mi się, że NIE ROZUMIEM ludzi i nie potrafię się z nimi komunikować -- na przykład nawet nie wiedziałam, że większość klasy w podstawówce mnie nie lubiła, dopóki mi nie powiedzieli wprost; często -- ale nie zawsze -- dokucza mi nadwrażliwość zmysłowa [czy to rzeczywiście może być "objaw" zaburzeń ze spektrum autyzmu?], zwłaszcza na dźwięk, smak i zapach; jestem nadwrażliwa również na ból i nie znoszę dotyku ludzi), ale powątpiewam, czy to właściwie są rzeczy kluczowe dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Tak jakbym... nie spełniała wystarczającej ilości "oficjalnych kryteriów", by brać tę opcję pod uwagę, a jednocześnie konfrontacja z wypowiedziami (nie każdą oczywiście) ludzi zdiagnozowanych sprawia, że się zastanawiam. Z "trzeciej strony" wydaje mi się, że taki zespół Aspergera mógłby tłumaczyć, skąd wziął się mój lęk społeczny, coraz większa izolacja oraz niezdolność utrzymania przyjaźni (z powodów trudności w komunikacji, jak mi się wydaje), przekonanie odkąd tylko sięgam pamięcią, że "coś jest ze mną nie tak", i dlaczego nie "wyrosłam" z mojej nadwrażliwości zmysłowej. Oczywiście nie proszę tutaj o diagnozę. Mam jednak kilka pytań.
1. Czy coś w moim opisie ewidentnie wyklucza zaburzenia ze spektrum autyzmu? Albo czy można je jakoś łatwo wykluczyć? (Może po prostu za bardzo zależy mi, żeby zrozumieć, co ze mną nie tak i dopasowuję na siłę?)
2a. Czy zaburzenia ze spektrum autyzmu u osoby dorosłej mogą przypominać zaburzenia osobowości?
2b. Albo: czy pewne zaburzenia osobowości mogą być bezpośrednim skutkiem zaburzeń ze spektrum autyzmu?
(Zdiagnozowano u mnie zaburzenia osobowości [gdy miałam 21 lat], ale pan doktor nie chciał mi powiedzieć, jakie.)
3. Zakładając, że jednak coś jest "na rzeczy", czy takie zaburzenia leczy się w ogóle u dorosłych? Czy jest w ogóle sens prosić o ewentualną diagnozę lub jej wykluczenie, czy powinnam skupić się na leczeniu tajemniczego zaburzenia/zaburzeń osobowości + depresji + zaburzeń lękowych? (Chodziłam na terapię przez dwa lata; lubiłam terapię i terapeutkę, ale w tym czasie za dużo nie osiągnęłam) Chodzi o poprawę jakości życia, która to jest taka, że właściwie to nie chcę istnieć.

Syn ( 6 lat ) w zasadzie od wieku niemowlęcego (ząbkowania) bardzo się ślini. W nocy często śpi z otwarta buzią (niewielkie ślinienie), ale w dzień, szczególnie jak się czymś ekscytuje, ślina cieknie mu ciurkiem...Ma przerośnięty 3 migdał, od dawna dostaje leki, ale to nie pomaga, więc podejrzewam, że gdzie indziej leży przyczyna. Zastanawiam się, czy to nie jest kwestia logopedyczna lub związana z nieprawidłowym napięciem mięśniowym w buzi. Od lat poszukujemy przyczyny, chodzimy po specjalistach i nic się nie zmienia:( Będę wdzięczna za wszelkie podpowiedzi/sugestie jak pomóc dziecku. Sytuacja zaczyna się robić problematyczna, ponieważ to ślinienie jest dosyć widoczne i Syn zaczyna mieć z tego powodu nieprzyjemności ze strony rówieśników...
Z góry dziękuję za odpowiedzi,
Natalia