bylam zgwalcona jako dziecko mialam 9 lat przes wujka brat mamy teras jusz nie rzyje mam teras 55 la

Bardzo mi przykro, że musiałaś przeżyć tak straszną traumę. To, co się stało, jest absolutnie nieakceptowalne i ma ogromny wpływ na życie osoby, która tego doświadczyła. To normalne, że po tylu latach nadal możesz czuć ból i cierpienie z tego powodu. Niezwykle ważne jest, by szukać pomocy, rozmawiać o swoich uczuciach i przeżyciach. Terapeuci, psycholodzy i inni specjaliści mogą pomóc ci przejść przez ten trudny proces

Dzień dobry. Doświadczenie gwałtu w wieku dziecięcym to bardzo ciężka trauma, która wielowymiarowo może wpływać bardzo negatywnie na nasze życie. Pomimo upływu czasu jest możliwe przepracowanie i doznanie ulgi. To, że teraz te uczucia się odzywają oznacza prawdopodobnie, że właśnie teraz pojawiły się w Pani zasoby, żeby zmierzyć się z tym trudnym problemem. Zachęcam do podjęcia psychoterapii, jeśli finanse utrudniają terapię prywatnie, to bezpłatnie terapię krótkoterminową można podjąć w Ośrodku Interwencji Kryzysowej (są one bardzo powszechne, nawet w mniejszych miastach i gminach). Pozdrawiam, Danuta Pakosz

Bardzo mi przykro, że musiała Pani przeżyć coś tak trudnego. To co teraz Pani odczuwa, jest całkowicie zrozumiałe. Warto rozważyć terapię psychosensoryczną – pomaga ona w uwalnianiu traumy zapisanej w ciele i umyśle. Taka forma terapii może przynieść ulgę i pomóc odzyskać wewnętrzny spokój. Podjęcie działania to akt odwagi i troski o siebie. Warto spróbować. Pozdrawiam serdecznie

Bardzo mi przykro, że doświadczyłaś tak ogromnej krzywdy jako dziecko. To, co Ci się przytrafiło, było niewyobrażalnie trudne i absolutnie nie było Twoją winą. To normalne, że nosisz w sobie żal – zarówno do sprawcy, jak i do mamy, która być może nie ochroniła Cię w sposób, jakiego potrzebowałaś. Trauma z dzieciństwa, nawet po wielu latach, może wpływać na życie, emocje i relacje.
To, że po tylu latach nadal się z tym mierzysz, pokazuje, jak głębokie jest to zranienie. Trauma dziecięca często nie „znika” sama, a jeśli nie była przepracowana, może nadal wracać w formie trudnych emocji, lęku, poczucia niesprawiedliwości czy nawet problemów z zaufaniem i bliskością. Masz prawo czuć ten żal, ale masz też prawo szukać ulgi i wsparcia, aby nie pozwolić, by przeszłość definiowała Twoje życie teraz.
Czy kiedykolwiek miałaś okazję porozmawiać o tym z terapeutą, który specjalizuje się w traumach? Praca nad sobą, choć może być trudna, może pomóc Ci znaleźć sposób na uwolnienie się od ciężaru, który nosisz przez tyle lat. Nie musisz przechodzić przez to sama. Jeśli czujesz, że to odpowiedni moment, warto poszukać wsparcia, które pozwoli Ci odzyskać spokój i poczucie wewnętrznej siły. Masz prawo do uzdrowienia, niezależnie od tego, ile czasu minęło.
pozdrawiam

Dzień Dobry,
to bardzo trudne doświadczenie, które nawet mimo, tego, że minęło od niego wiele lat- warto przepracować terapeutycznie.
Łączę pozdrowienia,
Oliwia Książek-Szarlińska

Bardzo mi przykro, że doświadczyła Pani tak bolesnej i traumatycznej sytuacji. To, co Pani przeżyła w wieku 9 lat, jest ogromnym naruszeniem bezpieczeństwa i zaufania, a skutki takich wydarzeń mogą towarzyszyć nawet wiele lat później. Poczucie żalu wobec mamy w takiej sytuacji jest naturalne – jako dziecko oczekuje się ochrony, a brak jej lub niewystarczające wsparcie może wywoływać głęboki ból, gniew czy poczucie zdrady.
Ważne jest, aby wiedziała Pani, że to nie była Pani wina. Odpowiedzialność zawsze leży po stronie sprawcy, a emocje, które Pani teraz przeżywa – żal, złość, smutek – są normalną reakcją na traumę.
To, że po tylu latach wciąż Pani cierpi, pokazuje, jak głęboka jest ta rana. W takiej sytuacji bardzo pomocna może być psychoterapia ukierunkowana na pracę z traumą. Rozmowa z terapeutą może pomóc przepracować bolesne wspomnienia, zmniejszyć ich emocjonalną intensywność i stopniowo odzyskać poczucie spokoju.
Może Pani również skorzystać z grup wsparcia dla osób po doświadczeniu przemocy seksualnej, gdzie spotka Pani osoby z podobnymi przeżyciami i poczuje, że nie jest sama.
Pozdrawiam serdecznie,
mgr Elżbieta Kosik