Lek.

Magdalena Łabędzka

Dzień Dobry, od kilku miesięcy miewam kołatanie serca, po którym robi mi się słabo na kilka sekund. Miewam bóle w klatce, pleców oraz drgania mięśni. Budzi to we mnie lęk i koło się zamyka. Zdarzały mi się napady, przez które w nocy nie mogłam się uspokoić, strach mnie paraliżował, teraz objawy się osłabiły, ale nadal czuję gulę w gardle i tę niemiarowość serca. Morfologia, TSH, ekg i echo serca bez odchyleń. Czy jest leczenie, które mogłoby mi pomóc, czy zaczekać, aż objawy ustąpią same? Jeśli tak, gdzie szukać pomocy? Czy holter miałby sens?

Mam 23 lata i od zawsze czułam, że oddczuwam wszystko intensywniej niż inni. Mam dużo artystycznych zainteresowań i często moja ekspresja pomaga mi się wyrażać. Problem w tym, że popadam w skrajności i powoli zaczyna być to dla mnie ciężarem. Do niedawna to bagatelizowałam, bo stany smutku nie były tak uciążliwe, a stany nadmiernego optymizmu o wiele częstsze i też zaczynałam wierzyć, że zawsze już pozostanę taka silna, niezależna i radosna, jak w tych ''lepszych okresach''. Zauważyłam od jakiegoś czasu (na przestrzeni ok. dwóch lat), że zmienne stany nastroju zaczęły się wydłużać i stały się bardziej intensywne. Okresy depresji trwają ok. 2 miesięcy, okres ''wielkiej radości'' trochę dłużej. W trakcji depresji mam myśli samobójcze, bardzo duże problemy ze snem, koszmary, lęki przed zaśnięciem, niechęć do bycia z ludźmi, niechęć uczestniczenia w życiu, ale jednocześnie odczuwam potrzebę bliskości z człowiekiem. W trakcie moich ''lepszych momentów'' czasem popadam w taką euforię, że również nie śpię, mam ochotę robić głupie rzeczy, w towarzystwie ciągle żartuję, śmieszy mnie wszystko, czuję się ''na fali''. Bywa, że w stanach euforii popadam na jakiś czas (przez kilka godzin do kilku dni) w takie małe stany poddepresyjne, ale potem szybko znowu wracam ''do formy''. Rzadko kiedy zdarza mi się podejść do czegoś na chłodno. Kiedy pojawia się jakiś problem: albo całkowicie się załamuję i zamykam się w sobie, albo zupełnie się nim nie przejmuję i podchodzę do wszystkiego beztrosko. Oczywiście wolę moją fazę bycia ''na górze'', bo wtedy czuję się nieustraszona i pewna siebie. Kiedy pojawia się uczucie totalnego załamania, wyrzucam sobie, że nie potrafię być konsekwentna w moich zachowaniach. Czuję, że wszystko to co robiłam i mówiłam w trakcie euforii było jakimś kłamstwem, i że to nie byłam ja, i że tak naprawdę jestem słaba, skoro znowu czuję się bezsilna, bezwartościowa i bezużyteczna. Szukałam pomocy psychoterapeutycznej w trakcie depresji, ale nie mówiłam nic o moich stanach euforii, bo tak jak już pisałam - myślałam, że taka właśnie jestem. Obecnie już sama zaczynam się w tym gubić. Proszę o pomoc. Z góry dziękuję.