Cezary Szadkowski

Dzień dobry. Od jakiegoś czasu mam problem z tym, że robię partnerowi godzinne rozmowy na temat jakiejś drobnostki. On jest cudownym człowiekiem i bardzo się kochamy. Mamy jednak parę sfer życia w których nie dogadujemy się tak jak powinniśmy. On żyje nie przejmując się niczym i bardzo mnie wspiera we wszystkim. Ja natomiast ciągle szukam mini powodów do tego, żeby powiedzieć że jest mi przykro z błachego powodu. Bardzo bym chciała przestać się przejmować. Moim zdaniem jest to problem z tym, że w poprzednich związkach byłam bardzo bagatelizowana i zdradzana. Teraz mam problem z zaufaniem i każde zachowanie które mogłoby świadczyć o braku dbania o mnie traktuje bardzo poważnie. Odbija sie to na moim związku. Jak przestać przejmować się drobnostkami i po prostu żyć chwilą i zdać sobie sprawę że wszystko co robi mój partner, to nie robi on tego żeby zrobić mi krzywdę. Chciałabym prezentację analizować i zacząć żyć ciesząc się związkiem k przestać zwracać uwagę na drobne nieistotne sytuacje.

Witam. Mam 38 lat a mój partner ma 57.i jesteśmy razem 17 lat . Mam problem z partnerem gdyż po ostatniej naszej rozmowie jaka miała miejsce jakiś czas temu partner stwierdził ,że nie będzie mnie komplementowal ,bo bym się jeszcze przyzwyczaiła. Natomiast jeśli chodzi o komplementy w kierunku innej kobiety , to tutaj ich nie oszczędza. Zawsze wie co powiedzieć ,, ale się wyrobiła ,,
Ja niestety czuje się bardzo okradana jak i z uwagi tak i z komplementów. Nie proszę i nie prosiłam o nie nigdy , ale faktycznie nie czuje się z tym dobrze nie czuje się kochana i zauważona . Partner od dłuższego czasu zauważa mnie wtedy kiedy coś chce wtedy robi się słodki jak cukier ,a kiedy dostaje to co chce sytuacja znow się zmienia . Przestaliśmy rozmawiać już na 80% tematów jak np relacje w zwiazku , sprawy intymne . Teraz nasze rozmowy dotyczą spraw służbowych . Życie intymne kuleje. Nieraz bywa tak ,że przez półtorej miesiąca między nami nie ma nic Są chwile kiedy mam duże wątpliwosci co do jego miłości o wierności. Mam wrażenie,że z jego strony nie ma miłości a jest tylko przyzwyczajenie . Wiele razy podejmowałam rozmowy ,ale one zawsze kończymy się sprzeczkami dlatego wycofałam się z jakichkolwiek rozmów żeby tylko nie do chodzilo do spięć między nami . Momentami już nie mam siły . Są momenty ,że wogole nie czuje go koło siebie a wręcz często odczuwam samotność . Czuje ,że jestem już na takim etapie ,że zaczynam myśleć o sobie i żyć jak osobna jednostka . Nie czuje żadnej satysfakcji z tego związku . Za to cieszę się bardzo , jak idę do pracy tam mogę po smiac się po żartować inaczej mi czas leci . Natomiast kiedy wracam do domu do niego od razu moje samopoczucie gdzieś idzie spać. Jak dalej postępować czy faktycznie najlepiej się zająć sobą w takim wypadku.