mgr Anna Franzl-Mazur

Trzy spotkania odbywające się co tydzień, tego samego dnia i o tej samej godzinie (jeśli to możliwe). Czas potrzebny do wysłuchania człowieka, który potrzebuje pomocy, przemyślenia usłyszanych treści, ogólnego wrażenia wywołanego przez pacjenta, zrozumienia (połączenia) problemów oraz ustalenia czy zrozumienie psychologa ma odbicie w przeżyciach pacjenta. Ustalenie w jaki sposób pacjent chciałby pracować nad zjawiskami powodującymi cierpienie. Może to być decyzja, że poradzi sobie w inny sposób, może poprosić o przedłużenie konsultacji, podjąć psychoterapię. Dla osoby przychodzącej na konsultacje jest to również czas przemyśleń na temat swoich problemów, ale przede wszystkim sprawdzenie czy czuje się przy terapeucie bezpiecznie, czy czuje się rozumiany. W przypadku osób dorosłych obowiązuje mnie zachowanie pełnej tajemnicy zawodowej. Używam słowa pacjent z łac." człowiek, który przychodzi z cierpieniem", angielski odpowiednik: patient "cierpliwy".Oba znaczenia bardzo adekwatnie opisują człowieka, który przychodzi do gabinetu. Uważam, że klient to ktoś, kto korzysta ze sklepu. Wydaje mi się, że określenie "pacjent" może mieć ciągle jeszcze negatywny wydźwięk w naszym języku stad to wyjaśnienie.

"Najtrudniejszy pierwszy krok" z trzech spotkań konsultacyjnych. Szczególnie dla kogoś, kto wcześniej nie korzystał z pomocy psychologicznej. Stresujący dla obu stron, ale bardziej dla osoby przychodzącej po pomoc. Wiem to z doświadczenia. Dlatego przyznałabym medal za odwagę każdemu kto zniesie stres przed pierwszą konsultacją. Z drugiej strony czasami łatwiej opowiedzieć o osobistych problemach komuś obcemu, kto jest zobowiązany do utrzymania rozmowy w tajemnicy. Zadaniem terapeuty na1 spotkaniu jest głównie słuchanie. Myśli wypowiadane na głos do innego człowieka mogą już być widziane w innym świetle przez zainteresowanego. Dlatego zachęcam. Powiedzenie, że co dwie głowy to nie jedna jest prawdziwe. Jeśli po 1 konsultacji proces zostaje przerwany traktuję to jak tzw. wygadanie się. Pomaga. Na chwilę.

Proces zaczynający się od 3 konsultacji, odbywający się regularnie co tydzień w tych samych godzinach. Możliwe są spotkania 1, 2, 3 razy w tygodniu w zależności od potrzeb oraz możliwości finansowych i czasowych człowieka zgłaszającego się po pomoc, proces trwa tyle czasu ile potrzebuje i chce pacjent.

Warsztaty wykonywane na zamówienie szkół i innych placówek opiekujących się młodzieżą, kontaktujących się z rodzicami, pracujących z ludźmi, którzy przeszli kryzys psychiczny, doświadczali przemocy, cierpią z powodu PTSD.

Druga z trzech rozmów, które można określić jako konsultację psychologiczną. człowiek przychodzący do gabinetu dzieli się myślami dotyczącymi swoich problemów. Terapeuta może dopytać o ważne informacje, których zabrakło na pierwszym spotkaniu. Dzieli się z tzw. pacjentem jakie miał skojarzenia dotyczące pierwszej rozmowy. Jest to moment sprawdzenia czy człowiek czuje się bezpiecznie przy terapeucie, czy odbiera go jako wystarczająco empatycznego. Rozmawiają o tym czy przemyślenia, skojarzenia terapeuty człowiek czuje jako trafione, odpowiadające jego przeżyciom, czy nie. Najważniejsze są myśli i uczucia pacjenta. Jednak już na poziomie konsultacji jest to współpraca ponieważ różne zjawiska łatwiej zobaczyć z boku. Dlatego własne przemyślenia czy pisanie pamiętnika często nie wystarczą. Przyjaciele najczęściej są bardzo pomocni, ale nie neutralni.

Trzy spotkania co tydzień o tej samej godzinie (jeśli to możliwe). Konieczne do zrozumienia czy każdy z małżonków/partnerów jest gotowy do podjęcia współpracy. Czas na spokojną rozmowę o tym jak każda z osób widzi problemy w związku, zapewnienie obu stronom tyle samo czasu na wypowiedź. Sprawdzenie czy zgoda na skorzystanie z pomocy jest autentyczna czy tylko deklaratywna. sprawdzenie czy rozmowa ze specjalistą poprawia, czy pogarsza atmosferę w związku. Istnieją przeciwskazania do pracy z parą. Np. trudna sytuacja kiedy w związku dochodzi do przemocy, uzależnienie jednego z partnerów i inne. W takich sytuacjach lepiej , żeby każdy z nich przyjął pomoc indywidualnie.

Kilka spotkań, pierwsze 3 co tydzień o tej samej godzinie z młodym człowiekiem. Potem1lub 2 spotkania z rodzicami (ważne jest żeby na spotkaniach podsumowywujących obecni byli obydwoje rodzice, nawet jeśli doszło do rozstania). Nie zawsze jest to możliwe, Psycholog pyta jak przebiegał rozwój młodego człowieka, jak rodzice rozumieją jego problemy, co byłoby najlepszym wyjściem z sytuacji i inn. Mówi jak rozumie problemy młodego pacjenta bez ujawniania treści rozmów. Wyjątkiem są sytuacje w których specjalista dowiaduje się o zagrożeniu zdrowia lub życia nastolatka, lub przekazuje coś na jego prośbę, Takie informacje musza być przekazane rodzicom, Jeżeli nastoletni człowiek decyduje się na podjęcie terapii spotkania z rodzicami odbywają się zazwyczaj raz w miesiącu. Nie ma sensu zmuszać młodego człowieka do korzystania z pomocy, To zmarnowany czas i pieniądze, Zdarzało mi się spędzić 50 min w niemal całkowitym milczeniu. Można się zastanawiać dla której ze stron jest to trudniejsza sytuacja. Po takim spotkaniu zazwyczaj jedyne co mogłam zrobić, to pogratulować odwagi i determinacji młodemu człowiekowi, który nie chciał, żeby ktoś wtrącał się w jego życie. Psycholog może tylko jakoś łagodnie zachęcić do rozmowy. Nic więcej, W takiej sytuacji lepiej, żeby rodzice/ rodzic zgłosili się na konsultacje, które wtedy mogą być źródłem wsparcia dla przestraszonych i bezradnych ludzi, widzących, że dziecko ma problemy i nie mogących dowiedzieć się co jest ich przyczyną.

Trzy rozmowy z psychologiem po których dzieli się z pacjentem wnioskami , czyli informacjami jak postrzega jego stan psychiczny. Ważne żeby podjęcie konsultacji było dobrowolne. W przypadku młodzieży na spotkaniu po konsultacjach nie jest ujawniana treść rozmów. Rodzice mają prawo usłyszeć wnioski płynące z rozmów oraz informacje dot. zagrożenia zdrowia i życia dziecka. Młody człowiek jest informowany o rozmowie z rodzicami. Czasami chce, żeby im coś przekazać.

Rozmowa z rodzicami na temat tego jak widzą kłopoty dziecka, z czym je wiążą. Co może pomóc lepiej zrozumieć dziecko, jakich zachowań lepiej unikać. Np. powiedzenie dziecku przeżywającemu epizod depresyjny, że wszystko będzie dobrze jest dla niego komunikatem, ze rodzic go nie rozumie. Najlepiej jeśli możliwe jest więcej niż jedna rozmowa. wtedy obie strony mają więcej na myślenie. Dobrze jeśli na spotkanie mogą przyjść obydwoje rodzice, nawet jeśli doszło do rozstania. Ma to ogromne znaczenie dla dziecka. bardzo szanuję rodziców zgłaszających się po pomoc. w naszych rozmowach nie pojawia się negatywna ocena ich zachowań. Po pierwsze: nie daję sobie do tego prawa, po drugie: rodzic idealny nie istnieje, po trzecie: większość rodziców nawet jeśli popełnia błąd robi to w dobrej intencji.

Zakładam, że dotyczy kogoś kto żyje z osobą dotknięta jakiegoś rodzaju cierpieniem. Rozmowy dotyczące tego, co może pomóc, a co zaszkodzić w takich sytuacjach. Próba skupienia się na uczuciach osoby, która przyszła po poradę.

Rozmowy zaczynające się od trzech wstępnych w czasie których człowiek zgłaszający się po pomoc może sprawdzić czy czuje się bezpiecznie, wysłuchiwany z uwagą przez psychologa/psychoterapeutę. Odbywają się od1do 3 razy w tygodniu w zależności od potrzeb i możliwości pacjenta. Są próbą połączenia przeżyć wewnętrznych zgłaszającego się po pomoc z myślami, wrażeniami, uczuciami terapeuty czyli połączeniem perspektywy wewnętrznej z zewnętrzną. Psychoterapeuta nigdy nie podaje gotowych odpowiedzi na nurtujące człowieka pytania, co jest bardzo frustrujące. Odpowiedzi uzyskuje pacjent od siebie. Celem psychoterapii jest lepsze poznanie siebie, wyjście z cierpienia, podniesienie samooceny do adekwatnego poziomu i rozwinięcie tkwiącego w każdym z nas potencjału. Proces wymagający czasu, cierpliwości i poświęceń (np. na poziomie finansowym). Psychoterapia długoterminowa ma tą zaletę, że "pracuje" po zakończeniu spotkań z terapeutą. Pacjent nabywa zdolności oglądania spotykających go zjawisk z różnych perspektyw. "Zachowuje postawę psychoterapeuty w głowie".