mgr Aleksander Konieczny

Dzień dobry,

Po ostatnich wydarzeniach mam dużo problmów psychicznych - generalnie czuje się wypalony zawodowo i życiowo:

- zawodowo -> kompletnie nie chce mi się pracować, nie widzę wogóle szans w życiu [jestem programistą z 8 letnim doświadczeniem], ciągle wymagane jest więcej i więcej, a ja za tym nie nadażam... (mój mózg jest zbyt wolny i ograniczny)

- życiowo - próbowałem już ostatniej deski ratunku [swatki w kwesti szuknia sobie kobiety] i nawet na tym polu nic się nie da zrobić, żadna mnie nie chce prędzej czy później... w efekcie odechciewa mi się już nawet żyć (a w związku nigdy nie byłem, jak widać jestem za mało przystojnym [otyłość olbrzymia] czy nie atrakcyjnym [nie umiem randkować, tak jak facet powinien] i nie pewnym siebie).

Piszę to tak w skrócie - próbowałem już wielu terapii, i nie wiem gdzie / do kogo w końcu mam iść by mi naprawdę pomógł z tymi problemi...,
Może też mógłbym ktoś mnie chociaż nakierować na co innego mam się zgłosić, bo jedyne co ostatnio mi zostaje to płakanie ze swojej nieudolności/marności życia.

Gdańsk, 31 lat niedacznik facet.

Dzień dobry,
mój problem dotyczy przeszłości seksualnej.
Od zawsze miałam problemy w kontaktach z mężczyznami, kilka razy spotykałam się z chłopakami, ale nigdy nie było z tego związku.
W pewnym momencie życia, chyba z ogromnej potrzeby i bliskości i desperacji nawiązałam kilka relacji seksualnych bez zobowiązań. Nie było tego jakoś bardzo dużo, nie zawsze były to też stosunki, czasem tylko pieszczoty. Miałam też kilka sytuacji, że całowałam się z dopiero co poznanymi chłopakami. Najgorsze jednak jest to, że jeden z tych mężczyzn był żonaty.
To wszystko działo się przez krótki okres, ok roku, potem "ogarnęłam się" i zaprzestałem takich zachowań.
2,5 roku temu poznałam mojego obecnego narzeczonego. Na początku związku zapytał mnie z iloma spałam, odpowiedziałam mu i temat nie wracał.
Jakie czas temu przy luźnej rozmowie wspomniał, że cieszy się, że ma taką porządną dziewczynę. Wtedy zaczęłam rozmyślać o tym co robiłam w przeszłości, a to na pewno porządne nie było.
Myślałam, że nie muszę się spowiadać z tego co było kiedyś, dla mnie to są bolesne wspomnienia i nie chciałam do nich wracać, a tym bardziej zwierzać się z nich, ale teraz czuję się jakbym go oszukała.
Wiem na pewno, że muszę z nim o tym porozmawiać, natomiast potrzebuję porady w jakiś sposób to zrobić i ile zdradzić. Gdzie jest granica między szczeroscia, kłamstwem, a zatajeniem prawdy o sobie? Liczba partnerów którą mu podalam dotyczyła tylko klasycznych stosunków, czy powinnam przyznać się do tych, które skończyły się na grze wstępnej? Czy wystarczy, że powiem o stosunkach bez zobowiązań, czy muszę przyznawać się, że jeden z mężczyzn był żonaty? Czy skoro rozmawiamy o sprawach typowo seksualnych, to czy te pocałunki też są czymś i czym powinien wiedzieć?
Bardzo proszę o pomoc, nie wiem ci robić, boję się, że stracę partnera, ale mam ogromne wyrzuty sumienia, że go oszukuje i może on wcale nie kocha mnie, a jakąś wyidealizowaną wersję mnie