Mój syn ma 2 laka i 3 miesiące. Mam obawy co do jego zachowania. Jest bardzo złośliwy, przewraca krz

Napady złości sa często spotykane u dwuletnich dzieci. Dziecko nie potrafi wyrazić uczuć wprost tylko właśnie przez krzyk złość. Skutkuje powiedzenie dziecku , że nie akceptujemy tego. Nie należy pokazywać dziecku swojej złości. Mozna wpowadzić konsekwencje w przypadku agresywnego zachowania. ważne żeby były to konsekwencje wszystkich członków rodziny

Wizyta u psychologa dziecięcego celem dokładnej diagnozy.

Na pierwszy rzut oka są to typowe zachowania w okresie kryzysu rozwojowego, powszechnie znanego jako "bunt dwulatka". Zapraszam do zobaczenia webinaru, który prowadziłam na ten temat, w celu uzyskania większej ilości informacji. Wystarczy wejść na portal YouTube i wpisać "bunt dwulatka - jak przeżyć i nie zwariować?" Chętnie odpowiem na wszelkie pytania.

Na podstawie Pani opisu zachowanie synka wydaje się dość charakterystyczne dla dzieci w tym wieku. To jest okres, w którym dziecko przeżywa bardzo dużo sprzecznych uczuć; pojawiają sie w nim jednocześnie tendencje do niezależności i potrzeba bliskości. Konsekwencją przeżywania takiej sprzeczności jest bardzo duże napięcie. Dziecko w jednym momencie chce przytulenia a za moment odpycha, chce by je przytulić na dobranoc, ale jednocześnie "wygania" rodzica. Nie potrafi rozładować napięcia, czego przejawem są awantury, napady złości. Trzeba w tym czasie towarzyszyć dziecku, być blisko by w odpowiednim momencie ukoić, ale jednocześnie ważne jest stawianie jasnych, jednoznacznych granic. One daja dziecku poczucie bezpieczeństwa oraz poczucie , że rodzice są źródłem wsparcia. Dla rodziców to bardzo trudnych czas, ale kiedy jest szczególnie ciężko warto pomyśleć, że to czas przejściowy - aż do następnego trudnego okresu. Pozdrawiam serdecznie. Agnieszka Schab

Dzień dobry
Zachowanie dzieci zazwyczaj coś nam pokazuje i świadczy o jakiś niezaspokojonych potrzebach. Wskazana byłaby wnikliwa diagnoza psychologa dziecięcego i obserwacja dziecka. Teinformacje, które Pani podała mogą wywoływać niepokój jednak nie muszą świadczyć o zaburzeniach. Serdecznie polecam konsultacje z psychologiem.
Pozdrawiam
Magdalena Kaczmarczyk

Dzień dobry. Ja się przyłączam do tych poprzedników, którzy pisali, że zachowanie przez Panią opisywane jest normalne u dwulatka. Mnie zaniepokoiło stwierdzenie, że synek jest "złośliwy". Otóż dwulatek nie może być złośliwy, podobnie jak 3-4-5- latek, ponieważ zwyczajnie w świecie jego mózg nie osiągnął jeszcze takiej sprawności funkcjonowania, żeby móc zaplanować zachowanie sprawiające komuś przykrość. Pani synek jest z pewnością bardzo aktywny i ciekawski, a swoim zachowaniem coś komunikuje. Na przykład potrzebę bycia zauważonym. Proszę przeanalizować, kiedy Pani zwraca na synka uwagę - czy w sytuacjach, w których zachowuje się "grzecznie" może na nią liczyć czy może dopiero, gdy coś zrzuci? Czasami dorośli mimowolnie utrwalają nieprawidłowe zachowania dziecka ignorując je gdy jest "grzeczne" a zauważając, gdy zachowuje się "niegrzecznie". Niszczenie książeczek i zabawek można potraktować jako chęć poznania, z czego są zbudowane i sprawdzenia, co się stanie gdy zrobię to i to. Także naukę tego, że są działania nieodwracalne, że porwanie książeczki oznacza, że już nie będzie cała. To ważne życiowe lekcje. Natomiast jeśli chodzi o komunikaty do dziecka: gdy nie życzycie sobie Państwo jakiegoś zachowania, trzeba o tym wyraźnie dziecku powiedzieć (nie "łagodzić") ale od razu w tym samym zdaniu poinformować dziecko, jakiego zachowania się od niego oczekuje - bo ono się samo tego nie domyśli. Przykład: "Nie można bić cioci - można ją pogłaskać". Nie jest łatwo być rodzicem dwulatka (w ogóle nie jest łatwo być rodzicem) ale cierpliwość, empatia i jasne komunikaty zwykle pomagają harmonijnie żyć z dzieckiem. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Nie wierzę w bunt dwulatka jako usprawiedliwienie dla zachowań agresywnych! Owszem w tym wieku dzieci zdobywają autonomię, chcą być bardziej niezależne od rodziców, ale nie ma to nic wspólnego z niszczeniem rzeczy czy biciem innych ludzi. Dzieci z natury nie są złośliwe. Takie zachowania o czymś nas informują, są jak alarm albo wołanie o pomoc. Zapraszam na konsultację - pomogę rozszyfrować tę ukrytą wiadomość od dziecka. Dwulatek nie umie jeszcze radzić sobie z emocjami i kontrolą zachowań, trzeba mu w tym pomóc. Wymagania, nakazy i zakazy nie zadziałają jeśli wcześniej dziecko nie zdobędzie odpowiednich kompetencji.

Zachowanie Pani syna jest typowe dla jego wieku i mieści sie w kategorii testowania granic innych ludzi. Istotne jest jak Państwo reagują na jego zachowanie, co mówią i robią w tej sytuacji. Od reakcji rodziców zależy czy dane zachowanie sie umocni czy wyciszy. W sytuacjach, kiedy są przekroczone granice, polecam używanie języka osobistego wobec dziecka i stosowania dialogu zamiast kar i nagród. Z pewnością przyda się Państwu wizyta u psychologa dziecięcego, w celu omówienia trudności.