Czy moje lęki przed zbliżeniem się i ogólna niechęć do życia są normalne?

Dzień dobry, Ostatnio wydaje mi się, że z moim zdrowiem psychicznym jest coraz gorzej. W ogóle zaczęłam dostrzegać z nim problem, więc wydaje mi się, że to i tak plus. Przede wszystkim jestem prawie pewna, że cierpię na mizofobie. Na szczęście na tym etapie życia jeszcze z tym sobie radzę. Gdy wyobrażam sobie ile mnie jeszcze w życiu czeka, ile lat mi zostało często czuję się tak zmęczona tym wszystkim, tak bardzo nie chcę tylu tych lat. Tak jak gdy ma się za dużo do zrobienia np. do szkoły, czuje się taką bezradność, bo trzeba to zrobić, ale wszystko idzie powoli i z dużym oporem. Jak teraz o tym myślę, to takie odczucia mam już gdzieś od dwóch lat. Coraz częściej staję się niemiła dla moich najbliższych, nie mam ochoty na rozmowy z nimi, odnoszę się dosyć 'chamsko'. Nie wiem dlaczego, nie chcę nikogo krzywdzić, a czuję, że to robię. W kontaktach z płcią przeciwną (muszę zaznaczyć, że jestem w liceum, więc są to kontakty nie na podłożu seksualnym) robię się bardzo zestresowana. Boli mnie brzuch, wolę z chłopcami rozmawiać w towarzystwie innych osób, niż sam na sam, bo boję się upokorzenia i tego, że nie mam o czym z nimi rozmawiać. Brzmi to trochę jakbym się po prostu wstydziła, ale jestem dosyć otwartą osobą, bez problemu nawiązuję kontakty, a jednak są właśnie takie sytuacje gdy się migam od przebywania z taką osobą. Nawet nie wiem o co pytam. Chyba po prostu proszę o opinię. :)