Rodzinne problemy z alkoholem, jak mam pomóc bratu?

Bardzo serdecznie zachęcam panią do skorzystania z pomocy psychologicznej. Wzięła pani na siebie zobowiązania, które do niej nie należą - za ich spowodowanie, a więc i "posprzątanie" odpowiada ktoś inny. Proponuję wizytę w poradni leczenia uzależnień (znajdują się w każdym mieście), aby uzyskać poradę co do postępowania wobec brata.

Witam, domyślam się jak Jest Pani trudno i jak trudno było wcześniej. Myślę, że najpierw Pani mogłaby skonsultować sytuację u terapeuty aby ustalić co robić dalej i uporządkować wsoje emocje wynikające z położenia bliskich. Niestety bez zaangażowania braci i ojca w swoje sprawy nie da się im skutecznie pomóc. Pani może być ich kołem ratunkowym ale sama nie uleczy bliskich.
Pozdrawiam, Emilia Szymanowicz

Witam serdecznie,
Pisze Pani o tym, że pomimo wielu trudnych doświadczeń w dzieciństwie, udało się Pani odnieść życiowy sukces. Jak rozumiem nie otrzymała Pani z domu zbyt dużego wsparcia, więc poradziła Pani sobie z tym praktycznie sama. Wielkie gratulacje, że pomimo niełatwego startu włożyła Pani tyle siły i zaangażowania, by się to udało.
Opisuje jednak Pani także swoje niełatwe uczucia związane z tym, że Pani ojciec oraz dorosłe rodzeństwo nie radzi sobie samodzielnie w życiu. Stale im Pani pomaga jednak oni nadal piją i się zadłużają. Domyślam się, że musi to budzić Pani ogromną frustrację. Z jednej strony chęć pomocy rodzinie i poczucie winy, gdy Pani tego nie robi, a z drugiej zmęczenie i złość, że wciąż trójka dorosłych ludzi nie tylko nie chce wziąć odpowiedzialności za swoje życie. A wręcz oczekuje od Pani ciągłego wsparcia.
Nie dość więc, że go Pani nie dostała to teraz wciąż zmuszana jest, aby je dawać.
Pisze Pani o terapii szokowej, o rozdzielaniu braci, ich piciu, długach i wielu różnych aspektach ich życia za które nie chcą sami wziąć odpowiedzialności. W sumie wychodzi na to tez, że nie muszą do końca, bo Pani – nadal gdzieś te problemy stara im się załatwić. Dziś tez pyta mnie Pani o to, co dla nich najlepsze by było…
To co dobre by było dla Pani taty i braci jest jedną kwestią – są to dorosłe osoby, które swoimi problemami mogą zająć się sami.
Oni przecież decydują o tym czy nadal pić, czy pójść na terapie uzależnień i zacząć układać sobie życie.
To, na co jednak chcę zwrócić Pani uwagę to fakt nieustającego Pani pomagania im. Napisała Pani w tytule o syndromie DDA.
Syndrom ten przejawia się właśnie m.in. w takich mechanizmach ciągłego brania odpowiedzialności za bliskie osoby, pomimo, że są dorosłe jak Pani i mogą zmieniać swoje życie sami. Gdy czytam o tym jak dużo Pani dla nich zrobiła to widzę takiego samotnego bohatera, któremu pewnie – także w dzieciństwie, nie raz Pani musiała być i starać się wspierać poszczególnych członków Pani rodziny, pomimo tego, że była Pani dzieckiem.
Lęk o bliskich, bezradność, a potem złość i poczucie winy to taki łańcuch w ramach mechanizmów jakie powstały w Pani dzieciństwie i wciąż żywe funkcjonują.
Jeżeli chciałaby Pani porozmawiać o tym, co takiego dzieje się w Pani, że wywiera Pani na siebie tak ogromną presję pomocy i jak rzeczywiście pomagać, ale tez stawiać zdrowe granice – to zapraszam Panią na bezpłatne spotkanie do gabinetu.

Dzień dobry, opisana przez Panią sytuacja rodzinna jest bardzo trudna dla wszystkich jej członków. W Takim przypadku przed podjęciem zmian zalecałabym konsultację z terapeutą uzależnień w celu omówienia odpowiedniego wsparcia i pomocy psychologicznej.

Witam serdecznie,
to co Pani stara się zrobić dla swoich braci jest po prostu wzniosłe i schlachetne. Coraz mniej jest osób, które potrafią dzielić się z innymi , dawać, a nie tylko brać. Ma Pani dobre serduszko. Ale co można zrobić ? Czy bracia
w ogóle chcą aby im pomóc ? Czy bracia byli na kuracji odwykowej ? Czy poszliby na to ?
Owszem aplikuję czasami osobom chorym na alkoholizm hipnozę pomaga w 90 % wspólnie
z kuracją odtruwającą, a bez kuracji w 75% jeżeli chory chce. Jeżeli chory jednak przychodzi robiąc to dla kogoś innego ( żona, dzieci ) to szansa nie przekracza 50%. Ale i tak nie można nikogo przecież zmusić... kiepsko to wygląda, przykro mi. Z tego co Pani pisze wygląda też , że z alkoholizmem sprzęgła się depresja. Depresja to choroba niebezpieczna ( ja nazywam ją chorobą paraśmiertelną) bo często kończy się samobójstwem. Jednak w przypadku wystąpienia symptomów samobójczych u chorego - prawnie rzecz biorąc - występuje zagrożenie życia i wtedy można by wezwać karetkę i odwieźć chorego do szpitala psychiatrycznego. W ten sposób można by obejść niechęć czy brak zgody na podjęcie leczenia. Może to jest pewien pomysł ? Jeżeli Pani chce i uważa Pani, że to ma sens
może Pani zamówić sobie wizytę u mnie w Warszawie w dniach 25-26.11 mam jeszcze wolne
terminy. Pozdrawiam i życzę powodzenia