Nie wiem co sie ze man dzieje. Poczatek naszego spotkanie I zwiazku bul disc skonplikowany. Max bul

Dzień dobry, rozumiem, że ta sytuacja jest dla Pani trudna i budzi wiele wątpliwości. To naturalne, że potrzebuje Pani bliskości i uwagi - to ważne elementy każdej relacji. Myśli o ,,ucieczce" pokazują, jak bardzo jest Pani zmęczona i potrzebuje zadbać o siebie. Warto zastanowić się, czego oczekuje Pani od związku, czy partner jest gotów wziąć odpowiedzialność za swoją część oraz jak może Pani wzmocnić własne granice. Jeśli rozmowy nie przynoszą zmiany, pomocna może być terapia par lub indywidualne wsparcie psychologa.
Pozdrawiam serdecznie,
mgr Elżbieta Kosik

Dzień dobry. Bardzo dziękuję za podzielenie się swoimi doświadczeniami. To, co Pani opisuje, brzmi bardzo obciążająco. Ma Pani prawo czuć złość, niepewność i zmęczenie w takiej sytuacji. Ma Pani prawo do swoich uczuć i wątpliwości, a najważniejsze jest to, że zaczyna Pani o tym mówić. Warto zastanowić się, co sprawia, że przez pewien czas między Wami jest dobrze — co wtedy robicie, a czego może nie robicie, że udaje się być bliżej siebie. To może pomóc podążać w kierunku tego, co działa w relacji. Ważne jest również rozmawianie o tym, co się dzieje między Wami — co przeszkadza, co boli, ale też co daje szczęście. Bez takiej rozmowy trudno dowiedzieć się, co jest dla drugiej osoby ważne. Proszę tylko pamiętać, że budowanie zmiany w związku wymaga zaangażowania i chęci obu osób, nie tylko jednej strony. Życzę wszystkiego dobrego, pozdrawiam serdecznie.

To, co Pani opisuje, brzmi jak bardzo trudna i obciążająca emocjonalnie sytuacja – poczucie, że partner podejmuje decyzje nie w pełni samodzielnie, powracające wątki jego przeszłości czy brak poczucia wsparcia mogą naturalnie rodzić frustrację i zniechęcenie. Warto przyjrzeć się temu w terapii indywidualnej, aby lepiej zrozumieć swoje potrzeby, granice i oczekiwania w relacji oraz odzyskać poczucie wpływu na własne życie. Takie wsparcie może pomóc Pani zdecydować, jakiego związku Pani chce i jak o siebie zadbać w obecnej sytuacji.

To, co Pani opisuje, jest bardzo częstym wzorcem w parach, które zaczynały relację w trudnych okolicznościach. W takim układzie łatwo pojawia się poczucie odpowiedzialności za decyzje partnera („to ja go do tego popchnęłam”) i jednocześnie wątpliwości co do własnej wartości („może mam za duże wymagania”). W rzeczywistości każdy z partnerów podejmuje decyzje samodzielnie – to on rozstał się z byłą żoną, nawet jeśli Pani obecność była czynnikiem w tym procesie.

Kiedy partner mówi głównie o sobie, podkreśla własne osiągnięcia czy historię, a jednocześnie nie daje Pani tyle uwagi, ile Pani potrzebuje, może to budzić irytację, poczucie niedocenienia i złości. To normalne emocje. Proszę zwrócić uwagę jakie myśli uruchamiają te emocje (np. „jestem nieważna”, „ciągle muszę o niego zabiegać”) i jakie zachowania podtrzymują napięcie (np. próby zmiany, które kończą się powrotem do dawnych schematów).

Warto:
– urealniać swoje przekonania („to nie ja odpowiadam za wszystkie jego wybory”),
– jasno komunikować własne potrzeby i granice w relacji,
– obserwować, co konkretnie wyzwala irytację i jakie myśli temu towarzyszą,
– pracować nad podnoszeniem własnej wartości niezależnie od reakcji partnera.

Takie podejście pozwala odzyskać poczucie wpływu na siebie i własne życie. Zmiany w relacji są możliwe, ale zaczynają się od rozpoznania i modyfikacji własnych schematów – wtedy łatwiej ocenić, co jest w związku faktycznie do zmiany, a co wymaga akceptacji lub decyzji o dalszych krokach.