Mam bardzo duży problem z uczuciami. A właściwie ich brakiem. Na imprezach lubię być postrzegana z
2
odpowiedzi
Mam bardzo duży problem z uczuciami. A właściwie ich brakiem.
Na imprezach lubię być postrzegana za tą fajną, lubię rozmawiać na tematy, które mnie interesują lub dotyczą stricte mojej osoby. Jednak nawet jeśli poznam osobę, z którą dobrze mi się rozmawia - nie mam potrzeby kontynuowania tej znajomości. Nigdy nie piszę do ludzi, mimo że nalegają na kontakt lub późniejsze spotkanie.
W nowych grupach, gdzie nikt się wzajemnie nie zna i są to jedne z pierwszych spotkań (pierwszy semestr na studiach) jestem osobą, która przełamie pierwsze lody, pożartuje i jest w centrum uwagi. Wraz z czasem jak ludzie zaczynają formować się w mniejsze grupki - znikam. Wynika to najpewniej z tego o czym już wcześniej wspomniałam. Nie mam potrzeby utrzymywania bliższej znajomości z nikim. Omijają mnie najróżniejsze tematy, moje zaangażowanie jest niemalże zerowe.
Nie dotyczy to niestety tylko obcych ludzi lub znajomych.
Nie czuję potrzeby utrzymywania regularnego kontaktu z rodziną nawet najbliższą. Nie wspominając o dalszej, o której plotki czasem słyszę od rodziców.
Wiem, że mnie wspierają i kochają, ale nie potrafię się zaangażować w relację (szczególnie w sytuacji kiedy jestem na odległość).
W moim trzyletnim związku też schemat się powiela. Nie czuję niczego do partnera. Ale wiem, że to nie jest problem z nim, tylko z tym co dzieje się we mnie. Nie czuję nic oprócz narastającej frustracji, kiedy nie mogę szczerze odpowiedzieć „ja Ciebie też kocham”.
Nieraz usłyszałam od ludzi z którymi pracowałam, że „ty jesteś prostą osobą. Ciebie nie obchodzi nikt”.
Nie wiem czy to jakiś strach przed zaangażowaniem, ale brak potrzeby budowania i podtrzymywania relacji to coś co coraz bardziej zaczyna mi przeszkadzać w życiu.
Na imprezach lubię być postrzegana za tą fajną, lubię rozmawiać na tematy, które mnie interesują lub dotyczą stricte mojej osoby. Jednak nawet jeśli poznam osobę, z którą dobrze mi się rozmawia - nie mam potrzeby kontynuowania tej znajomości. Nigdy nie piszę do ludzi, mimo że nalegają na kontakt lub późniejsze spotkanie.
W nowych grupach, gdzie nikt się wzajemnie nie zna i są to jedne z pierwszych spotkań (pierwszy semestr na studiach) jestem osobą, która przełamie pierwsze lody, pożartuje i jest w centrum uwagi. Wraz z czasem jak ludzie zaczynają formować się w mniejsze grupki - znikam. Wynika to najpewniej z tego o czym już wcześniej wspomniałam. Nie mam potrzeby utrzymywania bliższej znajomości z nikim. Omijają mnie najróżniejsze tematy, moje zaangażowanie jest niemalże zerowe.
Nie dotyczy to niestety tylko obcych ludzi lub znajomych.
Nie czuję potrzeby utrzymywania regularnego kontaktu z rodziną nawet najbliższą. Nie wspominając o dalszej, o której plotki czasem słyszę od rodziców.
Wiem, że mnie wspierają i kochają, ale nie potrafię się zaangażować w relację (szczególnie w sytuacji kiedy jestem na odległość).
W moim trzyletnim związku też schemat się powiela. Nie czuję niczego do partnera. Ale wiem, że to nie jest problem z nim, tylko z tym co dzieje się we mnie. Nie czuję nic oprócz narastającej frustracji, kiedy nie mogę szczerze odpowiedzieć „ja Ciebie też kocham”.
Nieraz usłyszałam od ludzi z którymi pracowałam, że „ty jesteś prostą osobą. Ciebie nie obchodzi nikt”.
Nie wiem czy to jakiś strach przed zaangażowaniem, ale brak potrzeby budowania i podtrzymywania relacji to coś co coraz bardziej zaczyna mi przeszkadzać w życiu.
Witam Panią serdecznie,
pisze Pani o wielu aspektach życia, a szczególnie o problemach w wyrażaniu uczuć oraz w relacjach. Pani sytuacja wymaga głębszej analizy psychoterapeuty i wyznaczenia celu terapii. Moim zdaniem najlepiej sprawdziłaby się w Pani przypadku terapia poznawczo-behawioralna oraz terapia psychodynamiczna.
Rozumiem, że jest Pani bardzo ciężko w obecnej sytuacji i dlatego zalecam kontakt z psychoterapeutą, który pracuje w wymienionych nurtach.
Pozdrawiam
pisze Pani o wielu aspektach życia, a szczególnie o problemach w wyrażaniu uczuć oraz w relacjach. Pani sytuacja wymaga głębszej analizy psychoterapeuty i wyznaczenia celu terapii. Moim zdaniem najlepiej sprawdziłaby się w Pani przypadku terapia poznawczo-behawioralna oraz terapia psychodynamiczna.
Rozumiem, że jest Pani bardzo ciężko w obecnej sytuacji i dlatego zalecam kontakt z psychoterapeutą, który pracuje w wymienionych nurtach.
Pozdrawiam
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Po sposobie, w jaki Pani opisała problem wnioskuję, że posiada już Pani dosyć dużą wiedzę o sobie i o swoich mechanizmach działania. Domyślam się, że to, czego Pani brakuje to wiedza na temat tego, co można zrobić z tymi danymi, które już Pani zebrała. Ciekawi mnie po czym, Pani poznaje, że "brak potrzeby budowania i podtrzymywania relacji" Pani przeszkadza w życiu? Co w tym wszystkim jest uciążliwe? Odpowiedź na to pytanie pozwoli zobaczyć gdzie i czy leży motywacja do zmiany. Pozdrawiam serdecznie
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.