Dzień dobry, Mam 19 lat, i od dłuższego czasu mam wrażenie że mój tata mnie kocha, ale jakoś specj
5
odpowiedzi
Dzień dobry,
Mam 19 lat, i od dłuższego czasu mam wrażenie że mój tata mnie kocha, ale jakoś specjalnie mnie nie lubi, i nie wiem co z tym zrobić. Nie pyta o mój dobrostan, jak minął mi dzień, nie interesuje się tym co robię w szkole, ale jak tylko dowiaduje się że dostałam 1 albo coś zawaliłam bo było trudne/stresujące to od razu patrzy na mnie z obrzydzeniem w oczach, i mówi że to żałosne. Jak patrzę na to jak traktuje moją siostrę w porównaniu do mnie to widzę różnicę, interesuje się jej zdrowiem, ocenami, tym co robi w wolnym czasie, pyta się i oferuje regularnie wspólne spędzanie czasu robiąc coś co oboje lubią. Mnie pyta raz na ruski rok i zawsze proponuje to czym on jest zainteresowany, a czego ja bardzo nie lubię. Jak próbuje rozmawiać o tym co się dzieje w moim życiu to takim półżartem mi odpowiada "I dont fucking care". Nie mogę rozmawiać o przyjaciołach, o swoich poglądach, o szkole, bo albo ma to gdzieś albo stwierdza że coś jest ze mną nie tak i się kłócimy.
Boli mnie to, bo potem zawsze wychodzi że brak zainteresowania wynika z mojej strony, a ja bardzo się staram. Nie wiem za bardzo co z tym zrobić, próbowałam wcześniej z nim o tym porozmawiać ale zawsze jak pojawia się trudny temat to wybucham płaczem i nie jestem brana przez to na poważnie, nie potrafie przestać płakać pomimo tego że nie chcę tego robić. Czy jest sposób na to jakiś?
Mam 19 lat, i od dłuższego czasu mam wrażenie że mój tata mnie kocha, ale jakoś specjalnie mnie nie lubi, i nie wiem co z tym zrobić. Nie pyta o mój dobrostan, jak minął mi dzień, nie interesuje się tym co robię w szkole, ale jak tylko dowiaduje się że dostałam 1 albo coś zawaliłam bo było trudne/stresujące to od razu patrzy na mnie z obrzydzeniem w oczach, i mówi że to żałosne. Jak patrzę na to jak traktuje moją siostrę w porównaniu do mnie to widzę różnicę, interesuje się jej zdrowiem, ocenami, tym co robi w wolnym czasie, pyta się i oferuje regularnie wspólne spędzanie czasu robiąc coś co oboje lubią. Mnie pyta raz na ruski rok i zawsze proponuje to czym on jest zainteresowany, a czego ja bardzo nie lubię. Jak próbuje rozmawiać o tym co się dzieje w moim życiu to takim półżartem mi odpowiada "I dont fucking care". Nie mogę rozmawiać o przyjaciołach, o swoich poglądach, o szkole, bo albo ma to gdzieś albo stwierdza że coś jest ze mną nie tak i się kłócimy.
Boli mnie to, bo potem zawsze wychodzi że brak zainteresowania wynika z mojej strony, a ja bardzo się staram. Nie wiem za bardzo co z tym zrobić, próbowałam wcześniej z nim o tym porozmawiać ale zawsze jak pojawia się trudny temat to wybucham płaczem i nie jestem brana przez to na poważnie, nie potrafie przestać płakać pomimo tego że nie chcę tego robić. Czy jest sposób na to jakiś?
Dzień dobry
Opis zachowań taty sugeruje, że może nie zdawać sobie sprawy z Twojego cierpienia.
Warto byś spróbowała napisać do niego list z prośbą by zanim się do niego odniesie przemyślał co chce powiedzieć. Opisz swoje emocje i jakie sytuacje sprawiają Ci ból. Napisz co chciałbyś zmienić w waszej relacji jeśli byłoby to możliwe. Postaraj się pisać jak czujesz bez oskarżania czy atakowania jego.
Mam nadzieję ,ze ta forma skłoni tatę do refleksji i otworzenia się na szczerą rozmowę z Tobą.
Powodzenia .
Beata Matys Wasilewska
Opis zachowań taty sugeruje, że może nie zdawać sobie sprawy z Twojego cierpienia.
Warto byś spróbowała napisać do niego list z prośbą by zanim się do niego odniesie przemyślał co chce powiedzieć. Opisz swoje emocje i jakie sytuacje sprawiają Ci ból. Napisz co chciałbyś zmienić w waszej relacji jeśli byłoby to możliwe. Postaraj się pisać jak czujesz bez oskarżania czy atakowania jego.
Mam nadzieję ,ze ta forma skłoni tatę do refleksji i otworzenia się na szczerą rozmowę z Tobą.
Powodzenia .
Beata Matys Wasilewska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Dzień dobry. To trudne, że przeżywasz unieważnienie w relacji z rodzicem, bo to dorosły jest odpowiedzialny za budowanie relacji z dzieckiem. To nie Twoje wina, że nie czujesz się bezpiecznie w relacji. Można jednak nauczyć się stawiać skutecznie granice oraz rozmawiać na trudne tematy. Z tego co piszesz, to pamiętaj również, że jesteś dorosłą osobą i masz w sobie sprawczość, żeby zadbać o samą siebie. Czasami musimy jednak po tę sprawczość sięgnąć. Trzymam za Ciebie kciuki :)
Płacz w trudnej sytuacji jest naturalną reakcją stresową, ale jeśli chcesz opanować emocje w danym momencie (np. Podczas rozmowy z tatą), istnieją skuteczne techniki, które pomagają odzyskać kontrolę.
Weź powolny, głęboki oddech i skup się na czymś fizycznym — np. ściśnij palce albo oprzyj mocniej stopy o podłoże. Odwróć wzrok i w myślach powiedz sobie: „To minie”. Rozluźnienie twarzy i krótki kontakt z zimnem dodatkowo szybko hamują łzy.
Płacz nie jest słabością. To naturalny sposób, w jaki ciało reguluje napięcie.
Warto wytrzymać w danym momencie, jeśli sytuacja tego wymaga, ale później dobrze jest wrócić do emocji. Tłumienie ich długoterminowo pogarsza samopoczucie.
Weź powolny, głęboki oddech i skup się na czymś fizycznym — np. ściśnij palce albo oprzyj mocniej stopy o podłoże. Odwróć wzrok i w myślach powiedz sobie: „To minie”. Rozluźnienie twarzy i krótki kontakt z zimnem dodatkowo szybko hamują łzy.
Płacz nie jest słabością. To naturalny sposób, w jaki ciało reguluje napięcie.
Warto wytrzymać w danym momencie, jeśli sytuacja tego wymaga, ale później dobrze jest wrócić do emocji. Tłumienie ich długoterminowo pogarsza samopoczucie.
Dzień dobry,
dziękuję, że napisałaś. Widzę, jak bardzo trudna i bolesna jest dla Ciebie relacja z tatą. To naturalne, że jego słowa, reakcje i porównania z siostrą wywołują w Tobie smutek, złość czy poczucie odrzucenia. Każdy z nas potrzebuje zainteresowania, życzliwości i poczucia, że jest ważny dla rodzica – brak tego bardzo boli.
To, co opisujesz, nie świadczy o tym, że jest w Tobie coś „nie tak”. Raczej pokazuje, że Twój tata z różnych powodów nie potrafi okazywać troski w sposób, którego potrzebujesz. Jego komentarze, patrzenie z pogardą czy reagowanie tylko na porażki jest raniące i nie jest Twoją winą. Jako dziecko i jako młoda dorosła masz prawo oczekiwać szacunku i zainteresowania.
Wspomniałaś, że kiedy próbujesz rozmawiać o trudnych rzeczach, zaczynasz płakać – to częsta reakcja w sytuacjach stresu, odrzucenia czy dużego napięcia emocjonalnego. Płacz nie oznacza, że jesteś „niepoważna”. To po prostu sposób, w jaki Twoje ciało reaguje na trudne przeżycia. W takich rozmowach łatwo czuć bezsilność, zwłaszcza gdy druga strona nie jest otwarta.
Możesz pomyśleć o kilku krokach:
Wzmocnienie siebie – czasem warto najpierw porozmawiać z kimś, kto jest bezpieczny i uważny (psycholog, pedagog szkolny, terapeuta), abyś mogła uporządkować emocje i znaleźć sposób wyrażania swoich potrzeb w rozmowie z tatą.
Ustalanie granic – nawet jeśli nie możesz zmienić jego zachowania, możesz stopniowo uczyć się chronić siebie przed raniącymi komentarzami i nie brać ich jako oceny swojej wartości.
Budowanie wsparcia poza rodziną – przyjaciele, inne osoby dorosłe, nauczyciele, terapeutka mogą pomagać Ci wzmacniać poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości.
Nie musisz radzić sobie z tym sama. Relacja z rodzicem może być skomplikowana, a jednocześnie ogromnie wpływać na to, jak się czujesz na co dzień. Jeśli czujesz, że to wszystko Cię przytłacza, zachęcam Cię do umówienia się na konsultację – pierwsza wizyta jest bezpłatna. W spokojnej, bezpiecznej atmosferze możemy przyjrzeć się Twoim emocjom, temu jak wpływa na Ciebie zachowanie taty i co mogłoby pomóc Ci poczuć się lepiej.
dziękuję, że napisałaś. Widzę, jak bardzo trudna i bolesna jest dla Ciebie relacja z tatą. To naturalne, że jego słowa, reakcje i porównania z siostrą wywołują w Tobie smutek, złość czy poczucie odrzucenia. Każdy z nas potrzebuje zainteresowania, życzliwości i poczucia, że jest ważny dla rodzica – brak tego bardzo boli.
To, co opisujesz, nie świadczy o tym, że jest w Tobie coś „nie tak”. Raczej pokazuje, że Twój tata z różnych powodów nie potrafi okazywać troski w sposób, którego potrzebujesz. Jego komentarze, patrzenie z pogardą czy reagowanie tylko na porażki jest raniące i nie jest Twoją winą. Jako dziecko i jako młoda dorosła masz prawo oczekiwać szacunku i zainteresowania.
Wspomniałaś, że kiedy próbujesz rozmawiać o trudnych rzeczach, zaczynasz płakać – to częsta reakcja w sytuacjach stresu, odrzucenia czy dużego napięcia emocjonalnego. Płacz nie oznacza, że jesteś „niepoważna”. To po prostu sposób, w jaki Twoje ciało reaguje na trudne przeżycia. W takich rozmowach łatwo czuć bezsilność, zwłaszcza gdy druga strona nie jest otwarta.
Możesz pomyśleć o kilku krokach:
Wzmocnienie siebie – czasem warto najpierw porozmawiać z kimś, kto jest bezpieczny i uważny (psycholog, pedagog szkolny, terapeuta), abyś mogła uporządkować emocje i znaleźć sposób wyrażania swoich potrzeb w rozmowie z tatą.
Ustalanie granic – nawet jeśli nie możesz zmienić jego zachowania, możesz stopniowo uczyć się chronić siebie przed raniącymi komentarzami i nie brać ich jako oceny swojej wartości.
Budowanie wsparcia poza rodziną – przyjaciele, inne osoby dorosłe, nauczyciele, terapeutka mogą pomagać Ci wzmacniać poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości.
Nie musisz radzić sobie z tym sama. Relacja z rodzicem może być skomplikowana, a jednocześnie ogromnie wpływać na to, jak się czujesz na co dzień. Jeśli czujesz, że to wszystko Cię przytłacza, zachęcam Cię do umówienia się na konsultację – pierwsza wizyta jest bezpłatna. W spokojnej, bezpiecznej atmosferze możemy przyjrzeć się Twoim emocjom, temu jak wpływa na Ciebie zachowanie taty i co mogłoby pomóc Ci poczuć się lepiej.
Taty nie zmienimy tak zdalnie. Zmienić możesz swoje podejście do taty i sposób komunikacji. Pewnie też nie zdalnie, przez zapytanie, ale może z pomocą specjalistki lub specjalisty. Warto przyjrzeć się sprawie dokładnie, ale do tego potrzeba więcej danych i czasu. Z opisu uwidacznia się problem, ale niełatwo podać rozwiązanie, nie znając szerszego kontekstu. Na teraz mogę współczuć, bo widzę jak bardzo sytuacja jest dla Ciebie przykra. Pozdrawiam :)
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.