dr n. społ. Paweł Kraciński

Ponawiam pytanie, bo zapomniałem dodać ważnego szczegółu: w momencie, gdy siedziałem z dziewczyną o której jest mowa, uciekłem do kolegów, bo spanikowałem i nie wiedziałem, jak się zachować.

Dzień dobry,

Chciałbym zrozumieć zachowanie jednej dziewczyny w mojej klasie. Dziewczyna w różnych sytuacjach inicjuje kontakt, zwraca się do mnie po imieniu, uśmiecha się, pyta o różne rzeczy i prosi, żebym z nią usiadł. Gdy rozmawialiśmy jakiś czas temu (była to nasza pierwsza rozmowa), powiedziała, że od początku mnie obserwowała i czekała oraz zastanawiała się, kiedy do niej podejdę. Ostatnio powiedziała wprost: „Masz ze mną usiąść, pamiętaj, ja nie żartuję” i dodatkowo pytała, czy na pewno będę o tym pamiętał i podejdę do niej. Jej przyjaciółki i koleżanki reagują na mnie przyjaźnie (uśmiechy, rozmowy).

Jednak, gdy już podszedłem do niej i usiadłem, ona się uśmiechała, a rozmowa wyglądała w sposób taki, że ja o coś ją zapytałem, ona mi odpowiedziała, ona mnie o coś zapytała, a potem znów ja ją zapytałem. Po moim pytaniu stała się inna: odpowiedziała, uśmiechała się, ale nie kontynuowała rozmowy, i tylko na mnie patrzyła. W pewnym momencie podczas tego gdy ona się na mnie patrzyła bez słowa wstałem i uciekłem do kolegów bo w mojej głowie pojawiło się wyobrażenie że jeśli ona nie kontynuuje rozmowy to nie chce ze mną rozmawiać,(chociaż cały czas się na mnie patrzyła) więc spanikowałem i nie wiedziałem, jak się zachować.

Chciałbym prosić o pomoc w interpretacji jej zachowania ze strony psychologicznej/terapeutycznej. Czy można naprawić taką sytuację, czy to już koniec? Czy ona ode mnie czegoś oczekiwała badź dalej po tym wszystkim może oczekiwać?

Z góry dziękuję za odpowiedź :)

Dzień dobry,
Mam 19 lat, i od dłuższego czasu mam wrażenie że mój tata mnie kocha, ale jakoś specjalnie mnie nie lubi, i nie wiem co z tym zrobić. Nie pyta o mój dobrostan, jak minął mi dzień, nie interesuje się tym co robię w szkole, ale jak tylko dowiaduje się że dostałam 1 albo coś zawaliłam bo było trudne/stresujące to od razu patrzy na mnie z obrzydzeniem w oczach, i mówi że to żałosne. Jak patrzę na to jak traktuje moją siostrę w porównaniu do mnie to widzę różnicę, interesuje się jej zdrowiem, ocenami, tym co robi w wolnym czasie, pyta się i oferuje regularnie wspólne spędzanie czasu robiąc coś co oboje lubią. Mnie pyta raz na ruski rok i zawsze proponuje to czym on jest zainteresowany, a czego ja bardzo nie lubię. Jak próbuje rozmawiać o tym co się dzieje w moim życiu to takim półżartem mi odpowiada "I dont fucking care". Nie mogę rozmawiać o przyjaciołach, o swoich poglądach, o szkole, bo albo ma to gdzieś albo stwierdza że coś jest ze mną nie tak i się kłócimy.
Boli mnie to, bo potem zawsze wychodzi że brak zainteresowania wynika z mojej strony, a ja bardzo się staram. Nie wiem za bardzo co z tym zrobić, próbowałam wcześniej z nim o tym porozmawiać ale zawsze jak pojawia się trudny temat to wybucham płaczem i nie jestem brana przez to na poważnie, nie potrafie przestać płakać pomimo tego że nie chcę tego robić. Czy jest sposób na to jakiś?