mgr Natalia Gryglewicz

Dzień dobry, (jestem dziewczyną) mam prawie trzynaście lat i ważę ok. pięćdziesiąt kg, mam sto sześćdziesiąt jeden centymetrów, jestem aktywna fizycznie, nie jem fast foodów ani nie piję gazowanych napojów, bo ich nie lubię. Piję bardzo dużo wody i jem do trzech razy dziennie (np. orzechy, owsianki, owoce, mięso, mleko migdałowe, chleb zjem rzadko a jeśli chodzi o słodkości to zjem czasem jakieś ciasto czy ciastka).
Jestem pewna, że moja dieta nie jest dobra, ale nie lubię mieć pełnego brzucha i nie lubię też jak mam nawet troche wystający brzuszek po zjedzeniu (dawno nie miałam też miesiączki i od kilku lat podejrzewam, że mam cukrzyce, nie wiem dlaczego). A mówiąc o przeszłości to bardzo lubiłam jeść, szczególnie mięso a cukru nie jadałam.
Mówiąc też o mojej psychice to łatwo się ostatnio wściekam bez powodu oraz rozpłakuję, np. myśląc o czymś co może się wydarzyć za wiele lat, np. o śmierci bliskiej osoby, mojego pieska lub nawet bez powodu (możliwe, że to przez to, że jestem w okresie dojrzewania). I dodatkowo moja prawie cała rodzina są lekarzami a mama uczy się długo psychologii, ale się nieodważyłam im o tym powiedzieć.
Ps. piszę to z ciekawości i trochę z zamartwienia o moje zdrowie. Nawet nie wiem czy to pytanie jest do dietetyka czy psychologa.. i ostatnie pytanie to- jak mam to wszytko powiedzieć rodzicom?

Dzień dobry,
Obecnie mam 20 lat. Od wczesnego dzieciństwa mam problem z jedzeniem. Podobno kiedyś (1-2 lata) jadłam "normalnie". Tak mówią moi rodzice, ale ja sama tego nie pamiętam. Odkąd sobie przypominam w zasadzie nie jem w ogóle owoców i warzyw (wyjątkiem są tutaj banany, surowa marchewka (tylko pokrojona w słupki) i ziemniaki). Inne produkty też często stanowią dla mnie wyzwanie, zwłaszcza gdy pojawiają się w innej formie niż zwykle. Dużym problemem jest dla mnie chyba przede wszystkim konsystencja. Nie jem na przykład jajecznicy, ale grzanki w smażone w jajku są jedną z moich ulubionych potraw. Jestem w stanie jeść zblendowane zupy warzywne czy pić owocowe smoothie. Jednak moim głównym pokarmem jest nabiał, produkty zbożowe i mięso. Przez długi czas niewiele z tym problemem robiłam, ostatnio zaczęłam coraz bardziej myśleć, że powinnam coś zrobić dla swojego zdrowia i zacząć się lepiej odżywiać. Niemniej sam widok niektórych owoców i (szczególnie) warzyw wzbudza we mnie odruch wymiotny i silne obrzydzenie. Mam problem nawet z dotykaniem ich i przygotowaniem posiłków z tymi produktami dla rodziny czy przyjaciół.
Natknęłam się w sieci na artykuły na temat neofobii żywieniowej i mam wrażenie, że bardzo dobrze opisują moje zaburzenie. Niestety, szukając więcej informacji w tej kwestii, spotykam się głównie z informacjami na temat leczenia neofobii u dzieci. Czy i gdzie jest możliwa taka terapia dla osób dorosłych? Czy jest ona tylko płatna? Jak nietrudno się domyślić, w wieku studenckim, trudno byłoby mi pozwolić sobie na kosztowną terapię. Jak sobie radzić i jeść chociaż trochę bardziej zdrowo przy moich ograniczonych możliwościach?