Michał Knapiński

Dzień dobry,
Piszę do Państwa z nietypowym i bardzo uciążliwym problemem. Zaznaczę od razu, że dotąd nie potrafiła mi w tym niestety pomóc ani moja pani doktor psychiatra (leki na to nie pomagają) ani terapeutka. Otóż kilka lat temu wkręciłam sobie „zapominanie na zawołanie”. Gdy z kimś rozmawiam, a szczególnie, gdy czuję, że ten ktoś mnie uważnie słucha, albo też gdy np. musze coś komuś przekazać. potrafię zacząć wypowiedź i nagle zapomnieć jej dalszy ciąg. Przejmuję się tym, że zaczynając zdanie już go nie dokończę, panicznie boję się tego momentu, że będę musiała się jakoś racjonalnie z mojego zachowania wytłumaczyć. Panikuje. Wydaje mi się, że jest to podobny mechanizm, jak w przypadku silnie dręczącej mnie kilkanaście lat temu erytrofobii, a może także fagofobii (kilka lat temu). Wydaje mi się, że działa to tak, jak w tym słynnym eksperymencie, w którym zakazano myślenia o różowym słoniu, wtedy ten obraz automatycznie umysł wyświetla. U mnie chyba tak jest z „zapominaniem”, ponieważ dzieje się to jedynie wówczas, gdy o tym pamiętam. Gdy niechcący zapomnę, że mam taki problem, gdy czasem odwrócę uwagę, albo skupiam się na czymś innym, to się nie wydarza. Jakiś czas temu miałam z tym spokój przez cały miesiąc, teraz niestety znów wróciło. Czy to może być na przykład nerwica histeryczna (słyszałam że wtedy umysł potrafi wywołać przeróżne, nawet niezwykłe objawy somatyczne)? Chyba niekoniecznie, prawda? Proszę o radę, co mogę z tym zrobić, gdyż niestety utrudnia mi to kontakty, sprawia, że są bardzo stresujące. Będę wdzięczna za pomoc. Pozdrawiam

Ja mam bardziej poczucie winy...
Ponieważ ojciec mojego dziecka popełnił samobójstwo po tym jak powiedziałam mu ze chce od niego odejść.... Ze poznałam kogoś że się zakochałam... Ale odrazu mówię że bez żadnej zdrady gdyż mój obecny mąż był już za granicą...
Uważam że w tej kwesti postąpiłam słusznie nie okłamując go i mówiąc mu prawdę ale... Nie zdążyłam go zatrzymać gdy wyszedł na następny dzień rano... Moja niedoszła teściowa mi powiedziała że to ja go do tego pchnęłam... Może i ma rację.. M ale nasz związek był toksyczny nie chciałam aby nasze dziecko na tym cierpiało.... Boję się że jeżeli dowie się moja córka kiedyś prawdy zacznie nas o to wszystko obwiniać i po prostu zerwie z nami kontakt a wtedy pęknie nam serce... Mamy jeszcze dwóch wspólnych synów i mój obecby mąż traktuje moja córka jak własną... Ale w jednym ma Pan rację... Ja mam problem z tym, gdy wspomnienia wracają bardzo szybko doapda mnie smutek i uciekłam z mojego rodzinnego miasta... Ale gdy tam wracam... Gdy widzę napis że już w nim jestem kojarzy mi się tylko z tym tragicznym wydarzeniem.... Nie chciałabym córki okłamywać ale mów wiem jak mam jej o tym opowiedzieć bo mną dalej szarpie bardzo dużo emocji... I strach...
Mam szczęśliwa rodzinę wszystko to o czym pragnęłam wcześniej i się po prostu boję że kiedyś moja otzeszlosc to zniszczy...