mgr Iryna Szymonik

Jest Pani w okresie intensywnego rozwoju i zmian. Zmiany w wyglądzie będą bardziej widoczne choć są one powodowane zmianami w wewnętrznych strukturach organizmu, chociażby w układzie hormonalnym. Zachodzi też wiele zmian w rozwoju psychicznym i są one mniej uchwytne i często ignorowane. Młody człowiek rozwija się zarówno indywidualnie jak i społecznie. Z jednej strony rozwija pani własne zdanie, zaspokaja swoje potrzeby. Z drugiej wciąż pozostaje Pani we wspólnocie rodzinnej, klasowej, szkolnej i ich potrzeby bądź żądania też nie pozostają bez znaczenia. Do dotychczasowej wiedzy o sobie i otaczającym świecie nieustannie dochodzą nowe informacje, które po poddaniu refleksji albo internalizujemy (uwewnętrzniamy, "bierzemy do siebie") albo odrzucamy. Wizerunek własnej osoby ulega zmianom, przekształceniom.
Na podstawie udzielonych przez Panią informacji, można stwierdzić, że z jednej strony takie intensywne zmiany jak "stracenie siebie", "nie mam pojęcia co jest dla mnie dobre" mają prawo się pojawiać i mogą być częścią rozwoju, z drugiej mogą być odpowiedzią na zmiany w środowisku rodzinnym bądź szkolnym. Zarówno w pierwszym jak i w drugim przypadku potrzebuje Pani wsparcia, żeby rozwój przebiegał prawidłowo lub ewentualnie wprowadzić zmiany w otoczeniu.
Godne pochwały jest Pani skierowanie się o poradę do środowiska dorosłych, zwłaszcza ekspertów. Poddaje Pani refleksji to co się z Panią dzieje. Nawet wie czego chcę "wrócić do starej siebie".
Zachęcam do podzielenia się tym co się z Panią dzieje z rodzicami bądź innymi troskliwymi dorosłymi. Niezbędne może się okazać wykonanie badań profilaktycznych. Niedobory witamin w okresie dorastania są powszechne z racji intensywnych zmian, a ich braki mogą poważnie wpływać na nastrój i kondycję psychofizyczną. Jeżeli wsparcie ze strony rodziców i profilaktyka prozdrowotna będą niewystarczające to może okazać się potrzebne wsparcie specjalistów psychologów pracujących z młodzieżą.
Gratuluję odwagi i życzę jej jeszcze więcej w rozwijaniu swojej indywidualności.

Szanowna Pani
Wygląda na to, że trudności w związku piętrzą się od dłuższego czasu. "Kilka miesięcy po urodzeniu córki sytuacja zaczęła robić się trudna", a dziewczynka ma 6 lat. Narodziny dziecka są bardzo znaczącym wydarzeniem w życiu całej rodziny i oprócz radości niosą ze sobą wiele wyzwań dla jej członków. Trzeba dotychczasowe zasoby rodziny, pary przede wszystkim, rozdysponować na wszystkich. W efekcie wydatkujemy więcej wysiłku fizycznego, pieniędzy, uwagi i troski. Jest to najczęściej ogromne wyzwanie dla pary.
Możliwe, że w tym czasie znacznych zmian w waszej relacji pojawiały się problemy natury bardziej "technicznej" tzn mniej czasu dla siebie, nieodpowiednia komunikacja, z czasem prowadząc do niezaspokajania waszych wspólnych potrzeb, aż po zaburzenie więzi.
Pozostanie "głuchą na zaczepki" sytuację raczej utrudni, aniżeli uzdrowi, ewentualnie na chwilę wyciszy.
Początkowo warto przerwać błędne koło zaczepek i oskarżeń. Komunikować swoje potrzeby i uczucia zamiast obwiniać. "Nigdy cię nie ma!" oznacza też "Tęsknię za tobą". Choć łatwiej wypowiedzieć pierwsze zdanie. Zacząć "czytać między wierszami" tutaj zaczepkami i oskarżeniami. Otworzyć się na wnikliwe słuchanie, cierpliwość. Jeśli nie chodzi o pieniądze to o co? Czego potrzebujesz? Co mogę ci dać? Zawsze jest to praca obu stron. Choć zacząć może jedna. Możliwe, że druga odpowie podobnie? (być może nie po pierwszej próbie) Gdy para zaczyna siebie słuchać uważnie zamiast precyzyjnie atakować można objąć uwagą coraz poważniejsze, trudniejsze sprawy. Jeśli to nie pomaga, warto powrócić do pierwszych kroków. Z czasem pracując nad odbudową więzi, znajdując czas na to.
W praktyce jest to dość trudne, ponieważ znajdujemy się w epicentrum wydarzeń i jesteśmy nimi bezpośrednio dotknięci. Nie jest łatwo przyjrzeć się relacji i sobie z dystansu, regulując przy tym własne trudne emocje. Ale zawsze warto, bo zyskać na tym może zarówno związek jak i my sami.