mgr Cezary Wolny

Rodzina jest czymś więcej niż sumą odrębnych jednostek żyjących pod jednym dachem, jest systemem społecznym charakteryzującym się sobie tylko właściwymi cechami i zasadami. Systemowa terapia rodzin opiera się na założeniu, że trudności w funkcjonowaniu poszczególnych członków rodziny nie tkwią w nich samych, lecz w ich wzajemnych relacjach.

W szerszym kontekście społecznym rodzina nie jest jedynym systemem, w ramach którego żyjemy. Są inne systemy np.: małżeński, rodzicielski, grup rówieśniczych, szkoły, miejsc pracy, środowiska lokalnego. Interakcje między systemami mają wpływ na funkcjonowanie każdej jednostki.

Terapia rodzin zajmuje się relacją i wzajemnym oddziaływaniem między rodzicami a dzieckiem, a także wpływem, jaki na zachowanie dziecka mają relacje między rodzicami.

Celem działań terapeuty rodzin jest wywołanie pozytywnych zmian w funkcjonowaniu rodziny zgodnie potrzebami i celami życiowymi jej członków.

Rodziny decydują się na terapię, kiedy ich dziecko przejawia problemowe zachowania w domu, izoluje się od rodziny, sprawia trudności wychowawcze w szkole, nagle robi się agresywne czy ucieka z domu. Często takie zmiany zachowania wiążą się z nagłymi wydarzeniami, które mają wpływ na funkcjonowanie rodziny, na przykład: zmiana miejsca zamieszkania lub szkoły, rozwód rodziców, przewlekła choroba lub śmierć osoby bliskiej.

Kiedy na terapię przychodzi nastolatek, często postrzega siebie jako człowieka słabego. Może mieć poczucie, że zawiódł rodziców i inne bliskie osoby lub jest mało wart i nie radzi sobie z własnymi trudnościami. Kiedy młody człowiek zgłasza się do gabinetu w sytuacji kryzysu, zadaniem terapeuty jest spowodowanie aby udało mu się wykorzystać ten kryzys jako źródło własnego, dalszego rozwoju. Terapia ma pomóc uświadomić sobie swoje zasoby i nauczyć się ich używać. Oddziaływania terapeutyczne podporządkowane są najważniejszemu celowi: ukazaniu tkwiących w nim nowych, nacechowanych pozytywnie rozwiązań problemu.