dr Anna Mach-Żebrowska

Dzień dobry,

rodzice to pierwsze bliskie osoby w naszym życiu, które pozostają ważne dla nas także, kiedy jesteśmy już dorośli. Dlatego relacje z matką czy ojcem mogą budzić w nas silne emocje przez całe życie. Często - jeśli relacje te przeżywaliśmy (lub nadal przeżywamy) jako krzywdzące - mamy w sobie dużo niechęci, złości i chcemy zerwać kontakt z rodzicem, który sprawia nam ból. Rozumiem, że ma Pani wątpliwości, czy może Pani dać sobie prawo do ograniczenia kontaktu z matką, skoro rozmowy z nią budzą w Pani tyle bolesnych przeżyć? To rzeczywiście trudny dylemat, zwłaszcza że nasza kultura podkreśla siłę relacji rodzinnych i na różne sposoby przekonuje nas, że powinniśmy okazywać rodzicom wyłącznie szacunek, wdzięczność i miłość. To może budzić poważny konflikt wewnętrzny.

W uporządkowaniu naszych uczuć w bliskich relacjach pomocna może być psychoterapia, ponieważ w rozmowach z terapeutą możemy dokładniej przyglądać się naszym relacjom, odnaleźć przyczyny bolesnych uczuć, zobaczyć powiązanie między przeszłością i teraźniejszością. W procesie psychoterapii możemy też odkryć w sobie siłę dorosłej, dojrzałej osoby, dla której relacja z rodzicem nie musi już być tak zagrażająca czy przynosząca cierpienie, jak było to w przeszłości. Dzięki rozmowom z psychoterapeutą możemy też dojść do wniosku, że mamy prawo do stawiania warunków i dbania o siebie w taki sposób, by relacje z bliskimi nie były dla nas raniące. I tego Pani bardzo życzę.

Pozdrawiam serdecznie
Anna Mach - psycholog, psychoterapeutka, dr n. hum.

Dzień dobry,

trichotillomania i trichofagia to poważne zaburzenia emocjonalne, które przejawiają się przymusem wyrywania włosów i gryzienia oraz zjadania ich. Przyczyny tych zaburzeń mogą być bardzo różne, ale najczęściej mówi się dzisiaj o połączeniu czynników biologicznych (związanych z układem serotoninergicznym, regulacją stresu i specyficznymi genami odpowiedzialnymi za czynności kompulsywne) oraz psychologicznych (np. trudności w radzeniu sobie ze stresującymi lub traumatycznymi zdarzeniami w życiu osoby, doświadczanie straty, żałoby, przemocy itp.).

Z tego powodu leczenie najczęściej obejmuje farmakoterapię (leki, które przepisuje lekarz psychiatra) oraz psychoterapię - najlepiej, aby nie był to tylko psycholog, lecz psycholog-psychoterapeuta, czyli osoba, która ma wykształcenie podyplomowe w kierunku leczenia zaburzeń emocjonalnych. O ewentualnej potrzebie pobytu w szpitalu decyduje lekarz prowadzący (specjalista psychiatra) - warto do niego kierować takie pytanie, ponieważ każda sytuacja jest inna.

Warto korzystać też z konsultacji lekarza dermatologa, a jeśli osoba chorująca zjada bardzo dużo włosów - także gastroenterologa, ponieważ mogą pojawić się konsekwencje ze strony układu pokarmowego.

Oczywiście terapia nie przyniesie skutków natychmiastowych i trichotillomania czy trichofagia nie "znikną" natychmiast po rozpoczęciu leczenia - wymaga to wysiłku i długiej pracy terapeutycznej. Tłumaczenie osobie chorej, że nie powinna wyrywać włosów, niewiele może tutaj pomóc, ponieważ są to czynności przymusowe (mogą przypominać uzależnienie) - osoba chorująca nie ma nad nimi kontroli. Dopiero dzięki terapii, jeśli poziom przeżywania lęku się zmniejszy i różne trudności emocjonalne zostaną pokonane, tej kontroli osoba chorująca będzie miała więcej.

Warto więc wspierać osobę cierpiącą na te zaburzenia w tym, aby wytrwała w terapii i była pod stałą opieką lekarza psychiatry. Czasami pomocne mogą być także konsultacje rodzinne. Można wspierać proces terapeutyczny bliskiej osoby na przykład poprzez sięganie po literaturę na temat tych zaburzeń czy też udział w terapii rodzinnej.

Pozdrawiam i życzę powodzenia
Anna Mach - psycholog, psychoterapeutka, dr n. hum.