mgr Sylwia Ignatowicz

Witam,

Piszę do Państwa z problemem, z którymi boryka się moja narzeczona i w konsekwencji ja. Nie potrafię zdiagnozować co może jej dolegać, dlatego opiszę co nieco poniżej.

Moja narzeczona jest niewiele przed 30-stką, mieszkamy razem od trzech lat a razem ze sobą jesteśmy od 7 lat. Jest osobą czynną zawodowo, po studiach, niewyalienowaną i czynną społecznie. Normalny człowiek. Generalnie nie narażona na większy stres, ani w pracy, ani w domu. Nie mamy dzieci. Ja pracuję na 1,5 etatu, a ona na jeden. Jesteśmy przed ślubem.

I jak każdy ma jakieś swoje upodobania i zachowania, które innym pasują bardziej lub mniej. Generalnie po kilku latach bycia razem stała się bardzo nerwowa. Często wystarczy jedno zdanie, żeby z euforii wprowadzić ją w wściekłość. Nie chodzi, że to jest jakaś moja zdolność – dzieje się niezależnie od osoby, miejsca i czasu. Bardzo często losowe wypowiedzi interpretuje jako atak na swoją osobę i staje się momentalnie chamska. Nie da się prowadzić wtedy rozmowy przez ileś godzin. Często tylko burczy okazując swój gniew.

Wedle mojej wiedzy, taka jest przy mnie i jej rodzicach. Natomiast przy swoich koleżankach albo w pracy jest kimś innym. Wg mnie udaje kogoś innego (nosi maski). No bo nie da się być bucem dla wybranych osób, a w otoczeniu innych ludzi być zupełnie kimś innym.
Jest osobą, która chciałaby dostać od życia wiele, nie dając nic od siebie. Nie ma potrzeby wykonywania dowolnej czynności, chyba, że jest to konieczne. Ma problem w kontekście pracy – od kilku lat próbuje zmienić pracę, ale nie udaje się jej. Co prawda poszła teraz na studia (subiektywnie) po moich namowach. Natomiast jako realista namawiam ją do nauki języka angielskiego, bo zawód w którym chce pracować (mniejsza o to jaki) będzie tego wymagał. Zawsze reaguje na to agresją, bo jej nie wspieram i nie podnoszę jej na duchu. Słyszę zawsze, że mi ciągle nic nie pasuje i się czepiam jej ciągle, bo jej nie akceptuje. I rzeczywiście, bo uważam, że póki nie mamy dzieci to zamiast narzekać jak jest źle i że wszyscy są źli, to powinna dać coś od siebie i stać się bardziej atrakcyjna na rynku pracy.

Często słyszę, że przez to ciągle odczuwa stawianą przeze mnie presję. Robię tak. Ale uważam, że jeśli ktoś nie ma oczekiwań wobec drugiej osoby, to jest mu obojętna, albo kompletnie nie zależy jej na niej. A stawiam presję, bo nie rozumiem, dlaczego ktoś może świadomie nie chcieć być lepszym i nie chce podnieść kwalifikacji, żeby nam się żyło lepiej. Często słyszę od niej, że ona tego nie potrzebuje. Ale to chodzi przecież o rodzinę – o nas. Przez jej zgorzknienie nie odczuwam wsparcia z emocjonalnej strony. Często, gdy łapię doła to musze się sam z niego wydostawać, bo nie mogę na nią liczyć. Oczekiwałbym czegoś innego od dorosłego człowieka.

Zamiast się w czymś rozwijać to po powrocie do domu albo spędza cały swój wolny czas przy tv (ogląda głównie reklamy), w międzyczasie przegląda cały czas facebooka instagramy czy inne takie. W międzyczasie między tv a instaramem jeszcze dżemie. I tak prawie codziennie. Nie jest zainteresowana tym co się dzieje wokół.

Wiele swoich problemów tłumaczy tym, że kiedyś ją matka krótko trzymała. Mimo wszystko taka relacja powinna być oparta na wzajemnym poczuciu pewności. Ja go nie mam.

Nie ma w niej radości, a swoim zachowaniem wysysa ze mnie często moją energię. Jest mi niesamowicie źle z tym wszystkim i często jestem nieszczęśliwy. Generalnie, gdy próbuję o tym wszystkim rozmawiać, to zachowuje się agresywnie i albo słyszę, że się czepiam i przez to jestem powodem tych zachowań, albo że nie ma zamiaru się zmieniać, bo mam ją zaakceptować jeśli ją kocham. Jest osobą, która nie potrafi przyjąć absolutnie żadnej krytyki i zawsze stosuje zasadę „najlepszą obroną jest atak”. I zamiast porozmawiać o problemie to w odpowiedzi słyszę „a Ty robisz to to i to”. I rozmowa jest na zasadzie ping ponga.

Kocham ją strasznie. Ale obawiam się, że będę kiedyś bardzo nieszczęśliwy i skończy się to wszystko rozwodem. Proszę o radę, bo nie wiem do kogo się z tym zwrócić.