mgr Renata Topolska

Mój mąż mnie nie szanuje wyzywa mnie z byle powodu muwi że mam wypierdalać spierdalac jestem święta krowa do niczego się nie nadaje najgorzej jak wpadnie szal trzaska krzesłami wszystkim rzuca
Czasem grozi w szale że mi coś zrobić co mam robić dalej mamy dwójkę dzieci
Jeszcze najgorzej że ukrywa przede mną rzeczy okłamuje mnie
Najgorsze że ma Caly czas sekrety przede mną i nie jest szczery mamy dwójkę dzieci gdzie szukać pomocy co mam robić dalej

Żyję w poczuciu winy ,
W listopadzie ubiegłego roku odszedł mój tata . Moim największym nieszczęściem było to iż tata zmarł w domu a ja akurat również w nim byłam tyle tylko że nie w taki sposób jak być powinnam . Z tatą nasze drogi raczej się rozmijały , całą młodość (dziś 28 lat ) widziałam go pijanego , lubił się awanturować w domu ale zawsze byl bardzo dobrym człowiekiem,zapewniał mnie,mojej mamie oraz rodzeństwu wszystko co najlepsze do życia ,może nie umiał mówić jak mnie kocha ale jego czynami to wiedziałam . Nie pozwolił na głód ani biedę choć sam miał raczej ciężkie życie od dziecka , często to wspominał . Niemniej jednak tata przez alkoholizm oraz nałóg palenia doigrał się chorób a ostatecznie dostał ciężkiej niewydolności krążeniowej i zmarł . Moim problemem jest to ,iż będąc w domu nie byłam z nim. To był czas w którym często się z nim kłóciłam , wykrzyczałam mu na kilka dni przed wszystko co mnie bolało , nie miałam dla niego litości ,padały słowa któych nie powinnam była mu nigdy powiedzieć i od tamtego momentu chodziliśmy obok siebie bez słowa . W dniu śmierci słyszałam że chyba coś jest nie tak bo dziwnie się zachowywał , musiało go coś boleć i źle się czuł ale ani on nie przyszedł do mnie po pomoc ani ja mu jej nie udzieliłam , mimo iż mogłam schować swoją złość . Tata zmarł a ja zostałam z myślą , że to przeze mnie bo gdybym weszła do jego pokoju to może zdążyłabym wezwać pogotowie i dziś bylibyśmy razem . Nie mogę sobie poradzić z tą myślą , jak tylko pomyślę wpadam w płacz i jest mi strasznie ciężko . Tata niby chorował ale to nie musiał być jego koniec , gdybym cofnęła czas zrobiłabym wszystko aby żył bo nigdy nie chciałam aby cokolwiek mu się stało , gdyby wtedy się odezwał dostałby pomoc bez mrugnięcia . A teraz zostałam tylko ja i moja trauma . Jak nauczyc sie z tym żyć ? Czy można uspokoić swoje sumienie ? Co powinnam zrobić ? Błagam o pomoc , mam dla kogo żyć - jest mama ,rodzeństwo ale myśli o tacie i sytaucji która była przebijają mnie każdego dnia .