Witam, wszystko zaczęło się od tego że wpadłem w nałóg papierosowy. W zeszłym roku żona znalazła u

Dziękuję za Pana wiadomość i za tak szczerą wypowiedź – to naprawdę ważne, że potrafi Pan otwarcie mówić o tym, co się wydarzyło. Widać w tym dużo emocji, ale też bardzo silną potrzebę naprawy sytuacji i troski o rodzinę. Zmaganie się z uzależnieniem to nie jest kwestia słabej woli czy braku miłości – to naprawdę trudny proces, który często wiąże się z nawrotami. To, że kilka razy się nie udało, nie oznacza, że nie może się udać. Pytanie tylko: co Pan tak naprawdę chce teraz zrobić? Czy chciałby Pan rzucić całkowicie, czy może na ten moment ograniczyć? To jest Pana decyzja, nie czyjaś inna – i dobrze, żeby wyszła z Pana, a nie tylko z potrzeby "spełnienia oczekiwań" żony. Warto też zapytać siebie: "Czy robię to dla siebie, czy tylko dla niej?" Bo jeśli tylko dla niej – to może zabraknąć motywacji. A bez niej – każda obietnica będzie coraz trudniejsza do dotrzymania. Może dobrym krokiem byłaby spokojna rozmowa z żoną – nie po to, żeby ją przekonywać, ale żeby powiedzieć, co Pan sam naprawdę chce, na co jest gotów i z czym sobie jeszcze nie radzi. Może potrzebuje Pan wsparcia z zewnątrz? Może warto porozmawiać z terapeutą uzależnień, żeby spojrzeć na ten problem z innej perspektywy i nauczyć się z nim lepiej żyć? To nie jest koniec – choć może się tak teraz wydawać. Być może to właśnie moment, w którym warto zatrzymać się i zadać sobie pytanie: "Co dla mnie jest najważniejsze?" — i od tego zacząć kolejne kroki. Życzę wszystkiego dobrego, pozdrawiam serdecznie.

Jest Pan wartościowym człowiekiem, który popełnił błąd – ale to nie oznacza, że nie może Pan zawalczyć o siebie i swoją rodzinę. Proszę pamiętać, że nie musi Pan przez to wszystko przechodzić sam.

Polecam przeczytać książkę Prosta metoda, jak skutecznie rzucić palenie Allena Carra — pomogła milionom ludzi rozstać się z nałogiem.
Choć nie wiem, czy Pana zasadniczym problemem jest uzależnienie, czy rozczarowywanie żony swoim zachowaniem, obie te kwestie mogą być tematem do pracy na psychoterapii, do czego serdecznie zachęcam.

Dzień dobry. Z Pana wiadomości wybrzmiewa, jakby dopadły Pana wstyd, strach przed utratą rodziny i bezsilność wobec nałogu i bólu żony. To, co rani żonę, to nie tylko nikotyna, lecz powtarzająca się tajemnica i złamane obietnice — dlatego słowa „już nigdy” tracą dla niej znaczenie. Pierwszy krok to wziąć odpowiedzialność bez tłumaczeń, nie naciskać na szybkie wybaczenie, tylko zapytać, czego potrzebuje od Pana teraz, by czuć się bezpieczniej (na ten moment może to być dystans). Zamiast kolejnych deklaracji proponowałbym przedstawić plan trzeźwienia: odcięcie dostępu do „elektronika”, realne wsparcie w poradni leczenia uzależnień i zgodę na długoterminową pracę nad nawrotem. Jeśli usłyszy Pan „koniec”, warto przyjąć to z szacunkiem, a równocześnie pokazać w czynach, że dba Pan o syna i pracuje Pan nad sobą — konsekwentnie, nie dla efektu. Może Pan napisać do żony krótki, spokojny i ciepłylist: bez obrony i obietnic, z nazwaniem wyrządzonej krzywdy, przeproszeniem i informacją, jakie konkretne kroki już Pan podjął. Własną pracę warto oprzeć też o rozumienie, co w Panu sprawia, że wraca Pan do nałogu i kłamstwa (ulga od napięcia, wstyd, mechanizm „jeszcze tylko raz”?) — temu służą konsultacje u specjalisty od uzależnień. Równolegle zadbałbym o codzienną strukturę: sen, ruch, kontakt z bliskimi, unikanie „wyzwalaczy” np. alkoholu lub stresu. To długi proces, zaufanie odbudowuje się przez spójność małych kroków w czasie, nie słowa. Bez względu na to, czy związek przetrwa, Pana wysiłek w kierunku abstynencji i rzetelnego ojcostwa ma ogromny sens — to ścieżka, na której można odzyskać szacunek do siebie i spokój. Pozdrawiam serdecznie, Monika Bała

Dzień dobry, zastanawiam się, jak to jest, że Pana nałóg stał się takim "być albo nie być" dla trwania związku. Na ile chodzi o samo palenie, a na ile o brak szczerości względem żony? I jak to się stało, że zakaz palenia stał się tak zerojedynkowy? Można się zastanawiać, co Panem kieruje w momencie, gdy składa Pan obietnice, że "nigdy więcej"? Co się dzieje z tą obietnicą, gdy pojawia się nawrót nałogu? Czy wtedy traci na znaczeniu?
Wreszcie - na ile motywacją do zaprzestania palenia jest sama obietnica dana żonie, a na ile Pana własna chęć do dbania o swoje zdrowie?
Mam nadzieję, że te pytania pomogą Panu nieco szerzej zobaczyć, to co dzieje się aktualnie w Pana relacji małżeńskiej. Jesli faktycznie jest zagrożona rozpadem, ale Pan chciałby nad nią pracować i reparować - zachęcam do konsultacji psychoterapeutycznych.
Pozdrawiam serdecznie. Kamila Dziwota

To, co opisujesz, jest bardzo trudne, ale nie jesteś bezradny. Kilka kroków:
- Weź pełną odpowiedzialność - uznaj, że nałóg wymaga poważnej zmiany.
- Szukaj profesjonalnej pomocy - terapia uzależnień, grupy wsparcia, psychoterapeuta.
- Rozmawiaj z żoną z szacunkiem - jasno o granicach, odbudowie zaufania lub zaakceptuj jej decyzję.
- Działaj od razu - każda próba samodzielnego rzucenia bez wsparcia może pogłębić problem.