Witam. Moj niespełna roczny syn nie odstępuje mnie na krok. Z nikim innym oprocz mnie nie chce zost

Dzień dobry,rozumiem,że może być Pani trudno w tej sytuacji. To naturalne,że dziecko w tym wieku może przejawiać lęk separacyjny.Ważne jest informowanie dziecka,gdzie się wychodzi ale bez długich i czułych pożegnań,np. "Idę do kuchni,zaraz wrócę" albo "Idę po zakupy. Teraz zajmie się Tobą tata." Ważne jest by w czasie rozłąki nie pokazywać dziecku,że faktycznie dzieje się coś złego. Można powiedzieć:" Widzę,że jest ci smutno ale zaraz wrócę" lub" Jest ci przykro,że wychodzę ale niedługo będę,gdy zrobię zakupy ". Ważne jest pokazywanie dziecku,że jest bezpieczne z drugą osobą. Na początku można wyjść do drugiego pokoju i mówić coś do dziecka by słyszało nas a nie widziało,potem wracać po paru minutach i dawać się wypłakać dziecku mówiąc,że rozumiemy,że było mu przykro ale już jesteśmy. Zastanawiam się co spowodowało,że pojawiły się problemy ze snem,czy nastąpiła jakaś zmiana w Państwa życiu,czy wcześniej nigdy,nawet na chwilę,dziecko nie zostawało pod opieką innej osoby,czy zmieniły się jakieś rytuały. Czy zamiast Pani może syna pocieszać w nocy tata by Pani nie była tak przemęczona,bo brak snu może powodować ciągle podenerwowanie?Jeżeli problemy nie miną w ciągu miesiąca polecam konsultację z psychologiem dziecięcym. Pozdrawiam serdecznie.

Dzień dobry,
Taki lęk u rocznego dziecka jest czymś naturalnym. Ważne, żeby Pani zadbała o poczucie bezpieczeństwa dziecka, ale też o siebie. Tak, żeby Pani też znalazła czas dla siebie, na zaspokajanie swoich potrzeb i uczyć dziecko tego, że mama ma prawo do swoich potrzeb, jednocześnie dając mu poczucie, że jest dla Pani cały czas ważny.
Jeśli Pani potrzebuje wsparcia, proszę skorzystać z konsultacji psychologa / psychoterapeuty.
Pozdrawiam,
Justyna Wojciechowska