Witam, mam 28 lat z partnerem jestem od 10 lat mamy razem dziecko 5 latka. Często się kłóciliśmy głó

Kryzys w związku, choć bardzo bolesny, nie musi oznaczać jego końca. Czasami to sygnał, że coś ważnego wymaga zmiany — nie tylko w relacji, ale także w Pani samej.

To, że tak bardzo Pani walczy o tę relację, może wynikać z głębokiej potrzeby bliskości, lęku przed stratą i silnego przywiązania — to bardzo ludzkie i zrozumiałe. Warto jednak również zadać sobie pytanie: co mogę teraz zrobić dla siebie? Jak mogę wzmocnić swoją samoocenę, poczucie własnej wartości i niezależność?

Zdarza się, że dopiero wtedy, gdy przestajemy całkowicie uzależniać swoje poczucie bezpieczeństwa i szczęścia od drugiej osoby, pojawia się przestrzeń na coś nowego — na odbudowę związku na innych zasadach albo na pójście dalej z większą siłą i spokojem.

Warto teraz szczególnie zadbać o siebie — emocjonalnie i psychicznie. Skorzystać z rozmów, wsparcia psychoterapeuty, zadbać o odpoczynek i wewnętrzną równowagę. To trudny moment, ale może stać się początkiem ważnej zmiany dla Pani.

Dzień dobry, wiele poświęciła Pani dla dobra rodziny i relacji z partnerem - troska, praca w domu, która jest przecież tak samo istotna jak praca zawodowa. Rozczarowanie, ból i lęk są w pełni zrozumiałe i zasługują na uznanie i opiekę. Znalazła się Pani obecnie w sytuacji kryzysowej co wymaga szczególnej delikatności i zaopiekowania się sobą. Choć może mieć Pani uczucie, że wszystko się teraz wali i może pojawiać się chęć utrzymania "za wszelką cenę" dotychczasowego porządku, ten kryzys może finalnie okazać się doświadczeniem, z którego wyjdzie Pani jako osoba będąca znacznie bliżej swoich potrzeb i siebie samej. Przez długi czas niosła Pani bardzo wiele na swoich barkach. Czuję, że obecna sytuacja to okazja, aby w końcu zaopiekować się sobą tak jak Pani tego potrzebuje. Nie musi to oznaczać robienia wielkich kroków, podejmowania nowych wyzwań, czy próby ułożenia wszystkiego od razu. Wręcz przeciwnie - na tym etapie może Pani potrzebować zwolnienia, odpuszczenia, przyjrzenia się sobie, dobrych, drobnych gestów względem siebie. A jeśli ma Pani taką możliwość warto skorzystać z profesjonalnej pomocy. Pozdrawiam serdecznie! :)

Opisana sytuacja byłaby wskazaniem do terapii dla par — pod warunkiem, że obie strony są gotowe podjąć próbę, zaangażować się i szczerze pracować nad relacją (w kierunku jej utrzymania lub rozstania się w porozumieniu, zależnie od Państwa celów). Jeśli widzi Pani taką możliwość, warto porozmawiać z partnerem o wspólnym skorzystaniu z takiej formy pomocy. W przypadku, gdyby nie wyraził zgody, warto rozważyć wsparcie indywidualne — kontakt z psychologiem lub psychoterapeutą. Szczególnie jeśli równolegle leczy się Pani psychiatrycznie, psychoterapia może pomóc nie tylko w przejściu przez ten kryzys, ale i we wzmocnieniu Pani wewnętrznych możliwości radzenia sobie. Równolegle warto obserwować, jak na napiętą sytuację w domu reaguje dziecko — jeśli pojawiają się u niego trudności emocjonalne, również ono może skorzystać ze wsparcia psychologa dziecięcego.
Pozdrawiam