Nie mam siły żyć i nie widzę sensu mojej tu egzystencji. W życiu popełniam same błędy. Ostatnim było

Rozumiem, że znajdujesz się w bardzo trudnej sytuacji i odczuwasz ogromny ciężar emocjonalny. To normalne, że po tak dużym przeżyciu jak odejście z pracy po 16 latach, czujesz się bezradna i zagubiona.
Pierwsze, co chciałbym podkreślić, to że jesteś ważna i masz wartość, pomimo trudności, przez które teraz przechodzisz. Twój ból i cierpienie są realne, ale ważne jest, abyś nie straciła nadziei na poprawę i lepsze jutro.
Rozumiem, że brak pieniędzy może stanowić dodatkowy problem, szczególnie w dostępie do pomocy specjalistycznej. W takiej sytuacji, możesz poszukać organizacji pozarządowych, które oferują wsparcie psychologiczne lub terapeutyczne bezpłatnie lub za symboliczną opłatą. Istnieje też usługa terapii niskopłatnej. Znajdziesz takich specjalistów na znanym lekarzu. Czasami istnieją grupy wsparcia dla osób w podobnych sytuacjach, gdzie można otrzymać wsparcie emocjonalne od osób, które zrozumieją Twoje doświadczenia.
Rozumiem, że czujesz się bezsilna, ale proszę spróbuj skoncentrować się na drobnych krokach, które możesz podjąć, aby poprawić swoją sytuację.
Ważne jest również, abyś utrzymała kontakt z bliskimi osobami i podzieliła się z nimi swoimi uczuciami. Czasem rozmowa z przyjacielem lub członkiem rodziny może przynieść ulgę.
Pamiętaj, że jesteś wartościową osobą, która zasługuje na wsparcie i pomoc. Jeśli myślisz o samobójstwie lub czujesz, że nie możesz dłużej wytrzymać, nie wahaj się poprosić o pomoc. Istnieją linie wsparcia, gdzie możesz rozmawiać z wykwalifikowanymi specjalistami, którzy będą mogli pomóc Ci w trudnych chwilach np. Centrum Wsparcia dla Osób Dorosłych w Kryzysie Psychicznym.
Nie jesteś sama w swoich problemach, nawet jeśli tak się teraz czujesz. Istnieją ludzie, którzy chcą Ci pomóc i wesprzeć Cię w trudnych chwilach. Polecam również umówić się na wizytę do lekarza psychiatry, można to zrobić przez NFZ, żeby omówić dalsze kroki w leczeniu i rozważyć Twoje opcje.

To naprawdę trudny krok poszukiwać pomocy w takiej sytuacji, dlatego przede wszystkim Ci gratuluję - nie musisz być sama w tym problemie. Twoje uczucia są zupełnie naturalne w przypadku trudności, które przechodzisz. Większość ludzi czułaby się podobnie. Przechodzisz w tej chwili tzw. kryzys psychologiczny a stan który opisujesz może eskalować, ale zapewniam Cię, że nie jest to sytuacja bez wyjścia.

Zachęcam Cię do poszukania tańszych alternatyw terapii (na rynku jest wielu terapeutów o zróżnicowanym cenniku) a także poszukania programów, które są finansowane z rządowych funduszy lub fundacji.

Dodatkowo, to co możesz zrobić to spróbować znaleźć chociaż małe rzeczy które sprawiają Ci radość i przyjemność i na nich się skupić. Z małych pomocy warto rozważyć wprowadzenie dbania o siebie, suplementacji witaminami i wychodzenia na świeże powietrze. Spróbuj znaleźć dla siebie choćby mały cel każdego dnia (może to być choćby podlanie kwiatka). To da Ci motywację i pomoże poczuć się choć troszkę lepiej.

Trzymam za Ciebie mocno kciuki!

Trudno sobie nawet wyobrazić, ile cierpienia i rezygnacji możesz teraz doświadczać. Stan, który opisujesz, zazwyczaj jest opisywany kryzysem psychicznym lub kryzysem egzystencjalnym. One mogą wynikać z różnych trudności. Rozumiem też trudność w znalezieniu odpowiedniego bezpłatnego wsparcia. W tak trudnej sytuacji można zgłosić się do Centrum Interwencji Kryzysowej / Ośrodka Interwencji Kryzysowej, które zazwyczaj oferują wsparcie w kryzysie (również finansowym, pracowniczym). Tam dostępny powinien być specjalista od zdrowia psychicznego. Dodatkowo psycholodzy często dostępni są w MOPR, CPR lub MOPS. Może warto również pomyśleć o psychiatrze. Kryzys emocjonalny, myśli rezygnacyjne mogą być objawem innych trudności, przy których można wprowadzić leczenie farmakologiczne.

W razie pojawienia się kolejnych przykrych myśli, proszę pamiętać o telefonach zaufania, gdzie można porozmawiać ze specjalistami od zdrowia psychicznego.

Dzień dobry. Z Pani opisu widać, że od dawna dźwiga Pani za duży ciężar - taki obraz często mieści się pomiędzy wypaleniem a epizodem depresyjnym z lękiem - na obie rzeczy istnieją metody, które skutecznie pomagają poczuć ulgę.Proszę ruszyć dwutorowo: umówić wizytę u psychiatry (ocena nasilenia objawów i ewentualne leki, by odetchnąć) oraz rozpocząć psychoterapię, żeby spokojnie zobaczyć, co Panią przeciąża i jak to zmieniać.W dzisiejszych czasach kolejki na NFZ już nie są aż tak długie, a w chwili kryzysu (jeśli Pani o tym poinformuje) możliwe, że uda się nawet wcześniej. Proszę rozważyć również telefony zaufania, Cenrum Zdrowia Psychicznego lub punkty Interwencji Kryzysowej - często pomoc tam ejst nieodpłatna. Odejście z pracy możnazobaczyć jako próbę ratunku i troski o siebie, z czasem pojawić odrobina ciekawości, co nowego to otwiera w PAni życiu, może jakieś ekscytujące zmiany? W zdaniu "chcę zawalczyć o siebie" jest dużo siły — niech pierwszym krokiem będzie jeden telefon do poradni i umówienie terminu; resztę da się zrobić po kawałku, w tempie, które Panią chroni. Pozdrawiam serdecznie. Monika Bała