Nadopiekuńczy rodzice.

Witam. Jestem prawie siedemnastoletnią uczennicą liceum. Zawsze byłam wzorowa, nauczyciele mnie chwalą i nie mam problemu z nauką. Oprócz tego lubię rysować i uprawiać wszelki sport. Od 2.5 roku mam cudownego chłopaka, z którym świetnie się dogaduje. Jest 3 lata starszy ode mnie. Moi rodzice go nie akceptują. Głównie chodzi o przeszłość. Kiedy jego rodzice się rozwiedli (wtedy on wkraczał w okres dojrzewania), zaczął się buntować. W grę wchodziła marihuana i (pomimo wcześniejszych wzorowych świadectw) nie uzyskanie promocji do następnej klasy. Dwa lata z rzędu. Jednak w trakcie związku ze mną, zmienił się. Ma pracę, chodzi do szkoły wieczorowej i chce napisać za rok maturę, a następnie wyjechać ze mną na studia. Moi rodzice ciągle upierają się, że palę papierosy, czy biorę narkotyki, mimo że tego nie robię. Mój chłopak traktuje mnie bardzo dobrze, chce spędzać ze mną każdą wolną chwilę, choć nie mamy ich dużo. Potrafi mnie rozśmieszyć i zawsze mamy o czym rozmawiać. Rodzice nie pozwalają mi chodzić na imprezy. Choć to nawet nie są imprezy, a po prostu fajnie spędzony czas z przyjaciółmi. Nie wyrażają zgody na to, żebym nocowała poza domem, mimo że mówię nawet, że mogliby przyjechać i mnie skontrolować. Nie chcę ich oszukiwać, ale czasami naprawdę nie da się inaczej. Raz mówię, że mam trening, a wychodzę z chłopakiem, zdarzyło się nawet, że nie poszłam do szkoły. Oni nie rozumieją, że ja go potrzebuję, że jestem przy nim sobą i mogę mu powiedzieć o wszystkim. Rozumiem to, że się martwią, że chcą mnie bronić przed całym złem i zrobiliby wszystko tylko po to, żeby nic mi się nie stało, ale to, jak postępują, wcale nie jest w porządku. Za rok będę już pełnoletnia i przez to, że teraz moi znajomi jeżdżą sobie gdzie chcą, a ja muszę zawsze zostać, boję się, że mogę się zachłysnąć tą pełnoletniością. Jestem rozsądna, ale przez te wszystkie sytuacje już teraz mam słabsze momenty, czy nie wyjść z domu i nie wrócić, a zdarzają się nawet myśli, by zrobić sobie krzywdę. Wiem, że to tchórzostwo i wcale nie pokazuje tego, że mam być dorosła, ale nie radzę sobie z tym. Jednak z jednej strony rozumiem rodziców. Dwa lata temu, z zazdrości o siostrę i o to, że gdy wyjechała na studia to tylko ona się liczyła, zapomnieli prawie o moich potrzebach (były to wakacje, chciałam kupić sobie jakieś ubrania, mieć już na całe dwa miesiące) ukradłam im pieniądze, czego okropnie żałuję i obiecałam sobie, że gdy znajdę pracę to oddam im te 400zł. Druga sprawa, z owym chłopakiem uprawiałam seks. Wiem, że to ciężkie dla rodziców zrozumieć, że dziecko już dorasta, że wcale nie jest takie niewinne. On nigdy mi tego nie zaproponował, nigdy nie naciskał, a nawet kilka miesięcy przed naszym pierwszym razem (wtedy pierwszy raz pomyślałam, że jestem gotowa) powiedział, żebym dała sobie jeszcze trochę czasu, czy na pewno tego chcę. Że on mnie kocha i wie, że dziewictwo to coś, czego nie można odzyskać. Byłam zdziwiona, ale tak jak mi polecił, poczekałam jeszcze trochę. Zrobiliśmy to z miłości. Gdy rodzice się dowiedzieli (chcieli mnie skontrolować u ginekologa, czy jestem dziewicą, więc sama im powiedziałam) do teraz słyszę docinki, że wychodzę do niego tylko po to, żeby się "pieprzyć", że się puściłam itp. Zrozumiałabym to, jakbym straciła cnotę z dopiero co poznanym chłopakiem pijana na jakiejś pierwszej lepszej imprezie, nie z kimś kogo kocham, kto wiem, że nie zrobiłby mi krzywdy i z kim czekałam na to. Kolejny problem to to, że rodzice, cokolwiek nie zrobię, zrzucają odpowiedzialność na mojego chłopaka. Za każdym razem słyszę, że to jego wina. Nawet jak pokłócę się z siostrą to mówią, że to pewnie on kazał mi jej nienawidzić. Nie rozumieją, że nie jestem idealna i to, jak dostanę np. 3 w szkole to nie przez to, że spędzam za dużo czasu właśnie z nim, czy że on mi zabronił się uczyć, albo że nie chcę zdać, bo nie mam już ambicji, że teraz dla mnie się tylko mój chłopak liczy i że mogę pracować byle gdzie, a najlepiej to w ogóle nie pracować i liczyć na jakieś zasiłki czy ostatnio tak wszechobecne "500+". Tego naprawdę jest za dużo. Ja chcę mieć po prostu życie szczęśliwej nastolatki. Chcę być z nimi szczera, chcę się z nimi dogadać, ale oni mi nie pozwalają na to. Nie wiem, może to ze mną jest coś nie tak. W każdym razie, już naprawdę nie mogę tego znieść. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić. W ostatnim czasie tak zaczęłam się tym martwić, że schudłam 10kg, bardzo dużo śpię, jestem marudna i nie mam na nic ochoty. Ja po prostu nie chcę nikogo ranić. Kocham rodziców, ale bez mojego chłopaka już nie będę tą samą, szczęśliwą dziewczyną. I wiem, że ja dla niego też wiele znaczę. Co mam robić?