Dzien Dobry.. Jestem w trakcie dlugiego rozwodu z i mam nowego partnera.Czlowiek ten pracuje tylko

Z opisu wynika, że jest Pani w bardzo trudnym momencie życia (rozwód, samotne macierzyństwo, brak wsparcia rodziny), a jednocześnie relacja z obecnym partnerem wzbudza w Pani lęk i niepewność. To naturalne, że czuje się Pani rozdarta i zagubiona. Wygląda na to, że relacja z partnerem nie jest bezpieczna - szczególnie, gdy ma Pani dziecko, które także może doświadczać lęku, napięcia w takim domu. Ma Pani pełne prawo postawić granice, chronić siebie i dziecko oraz odłożyć decyzję o wspólnym życiu z tym mężczyzną. W takiej sytuacji Pani priorytetem powinno być bezpieczeństwo — swoje i dziecka. Jeżeli partner krzyczy, upokarza, grozi, wyrzuca z domu, pije, zachowuje się agresywnie - to są to poważne sygnały przemocy emocjonalnej i psychicznej. Nie jest to zachowanie, które można usprawiedliwiać stresem, czy trudną sytuacją finansową partnera. Związek, w którym czuje Pani strach, nie jest bezpieczny niezależnie od tego, jak bardzo druga osoba twierdzi, że Panią kocha. Pani partner potrzebuje wziąć odpowiedzialność za swoje życie i poszukać pomocy u specjalisty. Można go zachęcić do kontaktu z psychologiem. Pani przeżywa ogromny stres, rozwód, lęk o przyszłość w relacji z osobą niestabilną emocjonalnie, dlatego Panią również zachęcam do konsultacji z psychologiem.
Życzę Pani i dziecku dużo spokoju i zdrowia.
Pozdrawiam serdecznie, Anna Puchalska

Dzień dobry!
Z opisu, który Pani umieściła to wygląda jakby wychodziła Pani z przemocowej relacji i wchodziła też w taką. Bardzo to przykre, że jest Pani traktowana w taki sposób.
Proszę odpowiedzieć sobie na pytanie co dla Pani i dziecka będzie najlepsze?
Może Pani skorzystać z pomocy instytucji, które pomagają kobietą w podobnej sytuacji.
Mam nadzieję, że znajdzie Pani spokój i szczęście.

Dzień dobry,
Czytając Pani wiadomość, widzę, że jest Pani w bardzo trudnym momencie życia. Z jednej strony rozwód, dziecko, brak wsparcia i sprawy finansowe, z drugiej partner, który zamiast dawać oparcie, wywołuje lęk i niepewność. To zrozumiałe, że czuje się Pani przytłoczona i że boi się o przyszłość.
To, że partner krzyczy, grozi, pije i mówi rzeczy, które ranią — to nie są zachowania, które można usprawiedliwiać nerwami czy sytuacją. Takie słowa i reakcje zostawiają ślad i podważają poczucie bezpieczeństwa. Jeśli boi się Pani jego nastrojów, to znaczy, że coś ważnego dzieje się w tej relacji i że warto to potraktować poważnie.
Ma Pani pełne prawo dbać o siebie i o swoje dziecko — o spokój, stabilność i warunki, w których można normalnie żyć. To nie egoizm, tylko troska o przetrwanie i o godne życie. Miłość nie wystarczy, jeśli nie ma szacunku, bezpieczeństwa i wzajemnego wsparcia.
W tej sytuacji dobrze byłoby, żeby nie została Pani sama – porozmawiać z kimś zaufanym, z psychologiem, prawnikiem, kimś, kto pomoże spojrzeć na to z boku i zaplanować, co dalej. Czasem już sama rozmowa pomaga odzyskać trochę siły i jasności.
Z życzliwością,
Altea Leszczyńska, psycholog, psychotraumatolog

Dzień dobry,

Opisuje Pani sytuację bardzo obciążającą emocjonalnie i wymagającą podejmowania decyzji, które mają konsekwencje zarówno dla Pani, jak i dla dziecka. W takiej sytuacji naturalne jest poczucie zagubienia, napięcia i silnych dylematów. Jednocześnie porusza Pani kilka odrębnych, bardzo ważnych wątków – kwestie rozwodu, bezpieczeństwa finansowego, nowego związku i zachowań partnera. Każdy z nich może wpływać na Pani samopoczucie i decyzje.

1. Kwestia rozwodu i finansów
Pani argument, że musi zadbać o odpowiednie warunki mieszkaniowe i stabilność finansową, jest zasadny. Po rozwodzie to Pani będzie odpowiedzialna za utrzymanie siebie i dziecka. Decyzje prawne i majątkowe są nieodwracalne, dlatego wiele osób w podobnej sytuacji stara się doprowadzić negocjacje z byłym partnerem do takiego etapu, w którym dalsze życie jest realnie zabezpieczone.
Nacisk ze strony nowego partnera, aby przyspieszyć rozwód, może wynikać z jego indywidualnych potrzeb emocjonalnych, ale Pani ma prawo do działania we własnym tempie i zgodnie z realiami prawnymi oraz finansowymi.

2. Zachowania obecnego partnera
Wspomina Pani o zachowaniach, które budzą poważny niepokój: krzyk, wyrzucanie z mieszkania, upokarzające słowa, groźby, wypowiedzi pod wpływem alkoholu, a także deklaracje dotyczące samobójstwa.
Nie mam możliwości postawienia diagnozy na podstawie jednego opisu, ale warto zaznaczyć, że są to sygnały, które w psychologii traktujemy jako wymagające szczególnej ostrożności i często — konsultacji specjalistycznej. Intensywne wybuchy złości, obraźliwe komunikaty oraz groźby wobec siebie lub innych mogą wskazywać na trudności w regulacji emocji lub nieumiejętność radzenia sobie z obciążeniem psychicznym.
W takiej sytuacji osoby w związku często czują napięcie, niepewność lub obawę przed reakcją partnera. Wspomina Pani, że „boi się jego zmiennych nastrojów” — to oznacza, że relacja, w obecnym kształcie, może nie dawać Pani poczucia stabilności i bezpieczeństwa.

3. Pytanie o to, czy wiązać przyszłość z obecną relacją
Jako psycholog nie mogę wskazać jednoznacznej decyzji ani sugerować rozstania czy pozostania. Mogę natomiast powiedzieć, że:
– decyzje dotyczące życia rodzinnego i bezpieczeństwa powinny być podejmowane z pozycji spokoju, nie presji;
– sytuacje, w których pojawia się agresja słowna, groźby lub silne wahania nastroju partnera, warto omówić z psychologiem indywidualnie;
– osoby, które deklarują myśli samobójcze, wymagają kontaktu ze specjalistą — takie wypowiedzi nie powinny być ignorowane ani bagatelizowane.

4. Co może być pomocne na tym etapie
– Rozważenie konsultacji indywidualnej, aby omówić Pani sytuację w bezpiecznych warunkach i otrzymać wsparcie przy podejmowaniu decyzji.
– Zastanowienie się, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby czuła się Pani bezpiecznie emocjonalnie i finansowo.
– Uporządkowanie priorytetów: bezpieczeństwo dziecka, stabilność życiowa, Pani samopoczucie psychiczne, a dopiero później formalne zamknięcie starej relacji.
– Jeśli partner ma trudności emocjonalne — zachęcenie go do kontaktu z psychologiem lub lekarzem psychiatrą może być ważnym krokiem, ale nie ma Pani obowiązku „ratować” go kosztem własnego bezpieczeństwa.

Pani sytuacja jest poważna i wielowymiarowa. Dobrze, że szuka Pani pomocy — to świadczy o odpowiedzialności i świadomości konsekwencji swoich działań. W takich przypadkach wsparcie psychologa indywidualnie może bardzo pomóc w podjęciu spokojnych, przemyślanych decyzji.