Dzień dobry, dojeżdżam rano do pracy z koleżanką z zespołu, najczęściej jeździmy autobusem o tej s
4
odpowiedzi
Dzień dobry,
dojeżdżam rano do pracy z koleżanką z zespołu, najczęściej jeździmy autobusem o tej samej godzinie (ona wsiada kilka przystanków przede mną). Koleżanka ta jest dziwną osobą, jak czegoś nie wie w pracy to najczęściej pisze z danym problemem do mnie. Jest irytująca, zamaszyście gestykuluje, głośno się śmieje, jak ziewa, to również używając do tego głosu. W autobusie miejskim potrafi 90% czasu gadać do mnie (tak głośno, że inni to słyszą) o swoich dzieciach (jej córka ma Aspargera), problemach, remoncie domu itd. Ja najczęściej przytakuję, ale większość czasu milczę, bo jest wcześnie rano (5:30) a koleżanka trajkocze w najlepsze. Niektórzy pasażerowie drzemią, kiedyś jeden pasażer ze złością podszedł do nas i powiedział, żebyśmy na plotki umówiły się po pracy. Miał rację, bo ja te pół godziny również wolałabym jechać w milczeniu do pracy, a nie słuchać koleżanki.
Jak delikatnie rozwiązać tę sprawę, żeby koleżanka zrozumiała jak się zachowywać w komunikacji miejskiej no i też żeby jej nie urazić? Najchętniej jeździłabym innym autobusem, ale akurat ta godzina mi pasuje.
dojeżdżam rano do pracy z koleżanką z zespołu, najczęściej jeździmy autobusem o tej samej godzinie (ona wsiada kilka przystanków przede mną). Koleżanka ta jest dziwną osobą, jak czegoś nie wie w pracy to najczęściej pisze z danym problemem do mnie. Jest irytująca, zamaszyście gestykuluje, głośno się śmieje, jak ziewa, to również używając do tego głosu. W autobusie miejskim potrafi 90% czasu gadać do mnie (tak głośno, że inni to słyszą) o swoich dzieciach (jej córka ma Aspargera), problemach, remoncie domu itd. Ja najczęściej przytakuję, ale większość czasu milczę, bo jest wcześnie rano (5:30) a koleżanka trajkocze w najlepsze. Niektórzy pasażerowie drzemią, kiedyś jeden pasażer ze złością podszedł do nas i powiedział, żebyśmy na plotki umówiły się po pracy. Miał rację, bo ja te pół godziny również wolałabym jechać w milczeniu do pracy, a nie słuchać koleżanki.
Jak delikatnie rozwiązać tę sprawę, żeby koleżanka zrozumiała jak się zachowywać w komunikacji miejskiej no i też żeby jej nie urazić? Najchętniej jeździłabym innym autobusem, ale akurat ta godzina mi pasuje.
Dzień dobry,
Próbowałabym delikatnie powiedzieć to, co tutaj zostało napisane - brzmi jakby koleżanka traktowała Panią jak dobrą, zaprzyjaźnioną koleżankę z pracy, i jeśli ta relacja tak jak brzmi z opisu jest dla niej ważna, powinna wziąć to pod uwagę.
Pozdrawiam,
Anna Ostrowska
Próbowałabym delikatnie powiedzieć to, co tutaj zostało napisane - brzmi jakby koleżanka traktowała Panią jak dobrą, zaprzyjaźnioną koleżankę z pracy, i jeśli ta relacja tak jak brzmi z opisu jest dla niej ważna, powinna wziąć to pod uwagę.
Pozdrawiam,
Anna Ostrowska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Ważną kwestią jest umiejętność stawiania granic w sytuacjach które są dla nas niekomfortowe. Można użyć delikatnej formy: "przepraszam, ale o tak wczesnej porze wolę trochę się wyciszyć, mam nadzieję, że zrozumiesz."
Możesz powiedzieć spokojnie w pierwszej osobie, np.:
“Rano naprawdę potrzebuję trochę spokoju, żeby się wybudzić, więc w autobusie wolałabym nie rozmawiać.”
Dodatkowo możesz delikatnie ustawić granice: słuchawki, książka lub telefon sygnalizują, że nie jesteś w nastroju do rozmowy. Ważne, żeby komunikować swoje potrzeby spokojnie, bez oceniania jej zachowania.
“Rano naprawdę potrzebuję trochę spokoju, żeby się wybudzić, więc w autobusie wolałabym nie rozmawiać.”
Dodatkowo możesz delikatnie ustawić granice: słuchawki, książka lub telefon sygnalizują, że nie jesteś w nastroju do rozmowy. Ważne, żeby komunikować swoje potrzeby spokojnie, bez oceniania jej zachowania.
Dzień dobry,
rozumiem, jak męcząca może być sytuacja, w której ktoś narusza Pani potrzebę spokoju — zwłaszcza wcześnie rano, kiedy wiele osób dopiero „dojrzewa” do dnia i naturalnie szuka ciszy. Jednocześnie widać, że zależy Pani, by przekazać to delikatnie i nie urazić koleżanki, co świadczy o dużej uważności na relacje.
W takiej sytuacji najskuteczniejsze okazuje się postawienie jasnych, ale bardzo łagodnych granic. Nie musi to być nic konfrontacyjnego — kluczem jest mówienie o swojej potrzebie, a nie o zachowaniu koleżanki.
Można spróbować powiedzieć coś w tym stylu:
„Rano jestem jeszcze bardzo niewyspana i ciężko mi skupić się na rozmowie. Czy byłoby okej, gdybyśmy w autobusie jechały raczej w ciszy, a pogadały później w pracy?”
„Bardzo Cię lubię i chętnie porozmawiam później, ale rano naprawdę potrzebuję takiej półgodzinnej ciszy, żeby dojść do siebie”.
„Widzę, że masz potrzebę pogadania, ale ja o 5:30 jeszcze nie funkcjonuję — możemy wrócić do rozmowy już po przyjeździe?”
To nie ocenia jej zachowania, a jedynie informuje o Pani granicy.
Możne też pomóc zmiana zachowania bez słów: słuchawki w uszach, książka, wyciągnięcie telefonu z komunikatem typu „muszę się jeszcze rozbudzić, pogadamy później”.
Warto pamiętać, że często osoby, które dużo mówią, robią to nieświadomie — z pobudzenia, z potrzeby kontaktu, z napięcia. Dla nich jasna informacja bywa wręcz ulgą, bo wiedzą, czego się od nich oczekuje.
Jeśli jednak pomimo spokojnych komunikatów koleżanka nie będzie respektować Pani granic, to sygnał, że warto być bardziej stanowczą — nadal grzecznie, ale konsekwentnie.
W razie potrzeby możemy na konsultacji opracować gotowe komunikaty lub przećwiczyć rozmowę — pierwsze spotkanie jest bezpłatne. Wspólnie możemy poszukać sposobu, który będzie dla Pani najwygodniejszy i najbardziej naturalny.
Granice mogą być delikatne, a jednocześnie wyraźne — i ma Pani pełne prawo, by je stawiać.
rozumiem, jak męcząca może być sytuacja, w której ktoś narusza Pani potrzebę spokoju — zwłaszcza wcześnie rano, kiedy wiele osób dopiero „dojrzewa” do dnia i naturalnie szuka ciszy. Jednocześnie widać, że zależy Pani, by przekazać to delikatnie i nie urazić koleżanki, co świadczy o dużej uważności na relacje.
W takiej sytuacji najskuteczniejsze okazuje się postawienie jasnych, ale bardzo łagodnych granic. Nie musi to być nic konfrontacyjnego — kluczem jest mówienie o swojej potrzebie, a nie o zachowaniu koleżanki.
Można spróbować powiedzieć coś w tym stylu:
„Rano jestem jeszcze bardzo niewyspana i ciężko mi skupić się na rozmowie. Czy byłoby okej, gdybyśmy w autobusie jechały raczej w ciszy, a pogadały później w pracy?”
„Bardzo Cię lubię i chętnie porozmawiam później, ale rano naprawdę potrzebuję takiej półgodzinnej ciszy, żeby dojść do siebie”.
„Widzę, że masz potrzebę pogadania, ale ja o 5:30 jeszcze nie funkcjonuję — możemy wrócić do rozmowy już po przyjeździe?”
To nie ocenia jej zachowania, a jedynie informuje o Pani granicy.
Możne też pomóc zmiana zachowania bez słów: słuchawki w uszach, książka, wyciągnięcie telefonu z komunikatem typu „muszę się jeszcze rozbudzić, pogadamy później”.
Warto pamiętać, że często osoby, które dużo mówią, robią to nieświadomie — z pobudzenia, z potrzeby kontaktu, z napięcia. Dla nich jasna informacja bywa wręcz ulgą, bo wiedzą, czego się od nich oczekuje.
Jeśli jednak pomimo spokojnych komunikatów koleżanka nie będzie respektować Pani granic, to sygnał, że warto być bardziej stanowczą — nadal grzecznie, ale konsekwentnie.
W razie potrzeby możemy na konsultacji opracować gotowe komunikaty lub przećwiczyć rozmowę — pierwsze spotkanie jest bezpłatne. Wspólnie możemy poszukać sposobu, który będzie dla Pani najwygodniejszy i najbardziej naturalny.
Granice mogą być delikatne, a jednocześnie wyraźne — i ma Pani pełne prawo, by je stawiać.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.