Dobry wieczór. Mam 36 lat i od kilkunastu lat jestem zupełnie sama. Szczerze mówiąc nie zapowiada si

Dzień dobry. W Pani wiadomości słychać dużo samotności, zmęczenia i lęku o przyszłość, a przy przewlekłych chorobach to bardzo zrozumiałe. Umysł układa to w twarde i absolutne wyroki „zawsze/na pewno”, ale to raczej sposób obrony przed rozczarowaniem - pomocne bywa łagodniejsze pytanie: Co dziś mogłoby wnieść odrobinę kontaktu ze sobą lub z innymi dookoła mnie? Co mogłoby wnieść odrobinę sensu w moją codzienność? Proszę pomyśleć o mikrokrokach: grupa wsparcia dla osób z chorobą przewlekłą, krótki wolontariat zdalny, klub w schronisku dla zwierząt, kurs online z czatem - formaty, w których tempo i ekspozycję na ludzi lub zwierzęta można regulować. Równolegle warto dać sobie przestrzeń na rozmowę z psychologiem/psychoterapeutą o wstydzie, rezygnacji i schemacie „ze mną się nie da”, oraz poprosić lekarza prowadzącego o wsparcie snu i energii. Najważniejszy krok ma już Pani za sobą - dostrzeżenie trudności i poszukiwanie zmiany.
Pozdrawiam serdecznie, Monika Bała

To przykre, że czujesz się tak samotna i bez nadziei — to ogromny ciężar, który ciężko dźwigać w pojedynkę. Być może warto zacząć od rozmowy z psychoterapeutą, który pomoże Ci zrozumieć te emocje i znaleźć sposób, by odzyskać poczucie sensu i większego spokoju. To pierwszy krok, by zacząć naprawdę troszczyć się o siebie i być może stworzyć bliską relację.

Dzień dobry,
opisuje Pani bardzo trudne emocje. To zrozumiałe, że przy długotrwałym doświadczeniu samotności i problemach zdrowotnych może się pojawić takie myślenie. Warto jednak pamiętać, że nasze przekonania o przyszłości często są zabarwione aktualnym nastrojem. Im gorzej się czujemy, tym bardziej pesymistycznie patrzymy na siebie i życie.
W takiej sytuacji pomocne może być spotkanie z psychoterapeutą, który pomoże Pani przyjrzeć się tym emocjom, odkryć ich źródła i stopniowo odbudować poczucie wpływu na swoje życie. W terapii można też pracować nad relacjami (zarówno z samą sobą, jak i z innymi ludźmi) co może być dobrym rozwiązaniem w przypadku Pani sytuacji.
Pozdrawiam serdecznie

Brzmi jak moment w którym człowiek patrzy na swoje życie jak na zamknięty rozdział chociaż wcale nim nie jest. Samotność potrafi podsunąć bardzo surową wizję przyszłości i wmówić że wszystko już postanowione. Tymczasem rzeczywistość bywa o wiele mniej przewidywalna niż nasze czarne myśli. Zmiana nie zaczyna się od wielkich kroków tylko od odzyskiwania kawałka po kawałku wpływu na swoje dni. Trzeba zacząć tam gdzie jesteś a nie tam gdzie chciałabyś być. W twojej opowieści słychać tęsknotę za bliskością ale też ogromne zmęczenie. To dobry moment żeby nie zostać z tym sama i poszukać przestrzeni w której możesz bez presji pobyć z tym co cię boli i sprawdzić co realnie da się zrobić. Jeśli chcesz możesz przyjść na konsultację i nie jako osoba która ma wszystko naprawić tylko jako ktoś kto potrzebuje trochę światła w miejscu które stało się zbyt ciemne.