mgr Princessa Widawska

Stan zawieszenia z psychologicznego punktu widzenia to termin opisujący sytuację emocjonalno-psychiczną, w której osoba czuje się "zawieszona" między przeszłością a przyszłością, niezdolna do podjęcia decyzji, działania lub ruszenia naprzód. To psychiczne "zatrzymanie się w miejscu", często związane z lękiem, niepewnością, stresem lub brakiem kontroli.

Cechy charakterystyczne stanu zawieszenia:
Poczucie utknięcia / braku ruchu
Osoba ma wrażenie, że „nie idzie do przodu”, nie rozwija się, nie podejmuje decyzji.
Może to dotyczyć życia osobistego, zawodowego, emocjonalnego.
Brak jasności i kierunku
Trudność w określeniu, czego się chce, dokąd się zmierza.
Towarzyszy temu często lęk przed wyborem lub zmianą.
Silne napięcie emocjonalne
Osoba może czuć niepokój, bezradność, frustrację lub pustkę.
Przeszłość może przytłaczać, a przyszłość przerażać.
Zatrzymanie w procesie decyzyjnym
Czasem jest to wynik długiego przeciążenia psychicznego (np. po traumie, kryzysie, wypaleniu, rozstaniu).
Inaczej mówiąc – ciało i umysł „zacięły się” w trybie oczekiwania, bez decyzji.
Często towarzyszy innym zjawiskom:
depresji, dystymii, zaburzeniom adaptacyjnym, wypaleniu zawodowemu,
stanom żałoby, kryzysom egzystencjalnym,
problemom z tożsamością (np. „nie wiem, kim jestem i czego chcę”).

Proste przykłady:
Po rozstaniu – ktoś nie może wrócić do dawnego życia, ale też nie potrafi zacząć nowego.
W pracy – chęć zmiany, ale lęk przed nieznanym, więc trwa się w znienawidzonej sytuacji.
W terapii – momenty, gdy pacjent czuje się „między starym a nowym ja”.
Po traumie – np. osoba czeka na zamknięcie pewnego etapu, ale nie może się ruszyć z miejsca emocjonalnie.
W życiu duchowym / egzystencjalnym – pytania o sens, cel życia, tożsamość.

Pozdrawiam serdecznie.

W klasyfikacji ICD-10 pod kodem F45.3 znajduje się kategoria:
"Inne zaburzenia somatoformiczne" – dawniej określane m.in. jako nerwica żołądka, jelit, serca, skóry itd.
Nie są one tam szczegółowo rozpisane, bo objawy są somatyczne (czyli fizyczne), ale wynikają z podłoża psychicznego (nerwicowego lub lękowego), a nie z realnych uszkodzeń narządów. Czyli układ pokarmowy „działa nieprawidłowo”, mimo że badania często nie wykazują choroby organicznej.

Pozdrawiam serdecznie.